|
| |
| |
| |
Kaïn en Abel.
VErvreemd van Gods gezicht, ten lusthof uitgejaegd,
Door 't wroegend naberouw, bekommerlyk geplaegd,
Moet Adam, gins en hier, in 't zweet de kost bescharen.
En Eva kermt, met smert', om hulp, in 't kinderbaren.
Die zelfde moeilykheid verschoont de kinders niet.
Zy erven meê hun deel van 't ouderlyk verdriet,
En moeten ook, in 't zweet huns aenschyns, iets beginnen,
Om 's levens onderhoud, de sobre kost, te winnen.
By land- en akkerbouw zoekt Kaïn zyn geryf.
En Abel, by het vee te fokken, zyn bedryf.
Dus moeten zy het jok der straffe helpen dragen.
En doen, om 's Vaders wil, het pligtwerk met behagen.
Doch Adam yvert ook om hun den dienst van God,
Tot zegen in hun doen, en voor het aerdsch genot,
Van jongs af, door bericht en voorbeeld, voor te hou'en,
En wat zy hem tot dank verschuldigd zyn, t' ontvouwen.
Zy stemmen 't beiden toe: dan 't aerdsch begrip, verward
Door 't vleeschlyk denkbeeld, werkt in Kaïns moedig hart
Een averechts besluit. Hy yvert noest en wakker,
Om Gode d' eersteling der vruchten van den akker
Te wyden, en door 't vuur ten offer aen te biên.
Maer de offerwys, helaes! doet al te duidlyk zien,
Dat eigeliefde en waen dat werk hem doen verrichten,
Als of hy door dien dienst de Godheid kon verplichten.
| |
| |
Een beter overschot van de eerste onnoozelheid
Toond Abel in zyn doen, en deugdgezind beleid.
Hy kiest het beste lam van al zyn vee ter slachting',
En offert het voor God' ootmoedig, in verwachting,
Dat die, met 's gevers wil en goede hart voldaen,
Zyn offergift, hoe kleen, niet ganschlyk zal versmaên.
Hy slacht het willig dier ten zoen met eigen handen,
En rolt het in zyn vet, om 't gansch en gaef te branden.
Dit gaet als reukwerk op, de vlam verteert het ras.
Maer Kaïns offer stinkt, slaet neêr, en dooft in d' asch.
Dus toont de Alziende zich een' kenner der gedachten,
En dat hy ook naer eisch kan loonen, of verachten.
Die alles geeft van 't zyn' word door geen gift bekoort,
Die niet, door 's gevers hart, verzeld is, zoo 't behoort.
Wat duldelooze smart voor Kaïn, die, vermeten,
Zyn offer ziet veracht, gepynigd in 't geweten,
Om dat zyn 's broeders gaef, by zyne zeer gering,
Mogt opgaen voor Gods oog, en gunstbewys ontfing!
Zyn hoogmoed zwelt van spyt, en mort met heimlyk wroegen.
Zyn oog verteert in 't zien van 's broeders vergenoegen.
Zyn eigeliefde doet het hartzeer dieper gaen,
En zet zyn' bitt'ren geest tot dulle boosheid aen.
Zyn bloed van gramschap in 't moordlustig hart aan 't zieden,
Valt hy, of Abel zyn verwoedheid mogt ontvlieden,
Straks op dien vromen aen, en koelt het in zyn' dood,
Als waer' zyn broêr de bron, waer al zyn smart uit sproot.
't Is 't vuilste wangedrogt, en 't snoodste der gebreken,
Als Hoogmoeds eigewaen zich, met belang, gaet steken
| |
| |
In 't heilige geheim van godsdienst: en den staet
Van zyn' bedurven zin vernist, met schyngelaet.
Geen spog van add'ren kan afschuwelyker wezen
Voor God en evenmensch, dan 't boos gedrag van dezen.
't Is waer, de guichelaer bedekt zich niet voor God,
Die met zyn snood belang en veinzeryen spot.
Maer hy bedriegt zich zelf' in zyn vloekwaerde zinnen,
Wanneer hy denkt, dat God zyn hart niet ziet van binnen.
Zyn evenmensch nogtans, die, ned'rig en oprecht,
Het zuiver hart voor God' tea offer openlegt,
En veeltyds, boven hem, gesteld word in Gods zegen,
Strekt hem een ergernis en aanstoot t' allerwegen.
Zyn afgunst kent geen rust, voor dat zyn ongenaê
Zich ziet voldaen tot wraek, door smaed, verderf, of schaê.
Schynheilige Euvelmoed, die, door vervloekte treken,
De onnooz'le Godvrucht poogt in naem of hart te steken,
Beguichel 't menschen oog; bedrieg u zelven vry;
Maer zie uw loon by God in deze schildery.
Veroordeel, en verdoem, slae dood, zoo 't u mag beuren.
Maer denk, gy slaet de wond, daer ge eeuwig om zult treuren.
|
|
Auteursrechtvrij