|
| |
Adams berouw.
WAt is het dat my let? wat onbekend gevoel
Bezwaert myn hart en geest; wat innerlyk gewoel
Verbystert myn begrip, en schemert my voor d' oogen?
De schuld ontdekt zich zelf: helaes! ik ben bedrogen!
Dit pas genuttigd ooft, die liefelyke beet
Zit my nog in den krop, en snerpt met bitter leet.
ô Reine onnoozelheid! gy zyt van my geweken,
En laet my in den prang van nare wanhoop steken.
Dees aengename hof word, in een oogenblik,
Verandert in een dal van naren angst en schrik.
Myn Schepper is gewoon my vriendlyk hier te vinden;
Nu zal zyn strenge wraek rechtvaerdig my verslinden.
Hoe scherp verbood hy ons te proeven van dit ooft!
ô Snoeplust, gy hebt ons van zyne gunst beroofd!
ô! Jammerlyk gevolg van snoô begeerlykheden!
Gereede gulzigheid, hoe liet ge u overreden!
| |
| |
't Genot van dezen hof, in zoo veel overvloed
Gaf Gods mildadigheid my als myn eige goed.
Al 't geen myn oog geviel, was my te keur gegeven,
Tot spys of tot vermaek, om naer myn' lust te leven.
Mogt dan geen enkle boom, naer 's Heeren hoog vermaen,
Niet een, niet eene vrucht myn lustig oog ontgaen?
My dunkt ik voel den dood met al zyn bitterheden,
Op dit bestaen gedreigd, reets woelen door myn leden.
ô Vrouw, die, door Gods hand, tot troost in eenzaamheid,
Zyt, uit myn vleesch en been, tot myne hulp bereid,
Wiens liefelyk gevlei en honigzoete woorden
Tot zulk een euveldaed uw' Echtgenoot bekoorden,
Wat nu gedaen? nu gy, door zulk een argelist,
My hebt tot schuld verleid; hoe die nu uitgewischt?
Hoe zullen wy die daed voor onzen Heer' verschoonen?
Hoe ons voor 't helder licht van 't heilig oog vertoonen?
Och! waer verberg ik my? de zonde stelt my naekt,
Ontbloot van eer en schaemte, en alleszins mismaekt.
Och! was 'er tyd of plaets, die my en myn gebreken
Voor Gods rechtvaerdig oog of kon of mogt versteken?
Tot dat een Middelaer, uit Gods verborgen magt,
Verzoening van genaê voor ons te wege bragt!
Helaes! my dunkt ik hoor die stem, die ons te voren,
Met zoo veel lieflykheid, zoo vriendlyk, klonk in d' ooren,
Met een verstoord gedruis, verdubbelen den spyt,
Die my verteert, door een te wel verdiend verwyt
Van dezen moetwil, die voortaen Gods gunst zal derven,
En, om dit snood bestaen, voor eeuwig moeten sterven.
| |
| |
Geduchte God, ik durf niet nad'ren, want ik ben
Uw byzyn niet meer waerd, nu ik my zelven ken.
'k Ben nietig stof en aerde, ontreinigd door de zonden.
Het ingeschapen goed, uw beeld, heb ik geschonden.
'k Ben naekt; en durf tot u in 't licht niet komen, Heer!
Op dat het vlammend vuur der wraek my niet verteer'.
Genade, ô God, de Vrouw, die gy my hebt gegeven
Tot myne gezellin en hulp in 't eenzaem leven,
Heeft my verleid, en door haer voorbeeld, rede en raed,
Ook myn begeerlykheid gewekt, tot deze daed.
Zy at van 't ooft met smaek', en heeft 't my aengeboden
Als gansch begeerlyk goed; en ik, door 't vriendlyk nooden,
Ontfing het van haer hand, ik nam 't met lust, en at,
Terwyl ik onbedacht het dier gebod vergat.
Nu zyn myne oogen wel geopend, maer met grouwen,
Om myn verfoeilykheit op 't naerste te beschouwen.
Zoo dat ik, arm en naekt, zelfs niet van verr' durf staen,
Die met myn' Schepper plag gemeenzaem om te gaen.
Gelukkig, zoo dit vleesch, uit aerde en stof genomen,
Slechts weer tot aerde en stof, zyn' eersten stand, mag komen;
En de ingeblazen geest den roekeloozen val,
Met prangend naberouw, niet eeuwig voelen zal.
ô Schepper, wil de schuld uw' schepselen vergeven,
Of eindig uwe straf en gramschap met ons leven!
|
|
Auteursrechtvrij