|
| |
| |
[pagina ****3r]
[p. ****3r] | |
Bybelstoffen.
| |
| |
Adam en Eva verleid.
't AErtsouderlyke Paer, gesteld in 't vruchtbaer Eden,
Zoo rykelyk voorzien met keur van lieflykheden
En wat de zinnen streelt van een rechtzinnig mensch,
Had alles in dien Hof volkomen naer zyn' wensch.
't Gedierte, zacht van aert, verkeerde, buiten vreezen,
Genoeglyk by malkaêr, en scheen alleen te wezen
Geschapen tot vermaek en nut van Gods geslacht,
Dat ieder tot zyn' naem, en in zyn soorten bragt.
De klaterende val der zilvren waterstroomen,
Geholpen door den wind, die, ruischende in de boomen,
De koelte lieflyk maekt, bekoorde hunnen lust,
En wiegde ze in een' slaep van kommerlooze rust.
Het veld, met bloemgewas, 't geboomt' met ooft, beladen,
Was om den lust, door 't zien en smaken, te verzaden.
Dit alles werd by dag, door 't zonnelicht, verfraeid.
De Hemel was, des nachts, met starrenglans, bezaeid.
God zelf verwaerdigde, door zyn gemeenzaemheden,
Met hun te wandelen, en in gesprek te treden.
Een enk'le boom alleen, gesteld, met onderscheid,
In 't midden van den Hof, om hun gehoorzaemheid
Te brengen op de toets, en dus bekend te maken,
Was hun, op levensstraf, verboden aenteraken.
| |
| |
Zoo vry als alles hun ten dienst' was toegelegd;
Zoo hoog was deze vrucht van God zelf' hun ontzegd.
In zulk een zaligheid van eeuwige gelukken
Laet zich (wien smert dit niet?) de mensch Gods beeld ontrukken.
De schalke arglistigheid, verborgen in de slang,
Bekoort het vrouwehart tot een' verkeerden gang.
Zy toont haer 't ooft, zoo schoon, zoo vol aanvalligheden,
En weet het wank'lend hart, door schynreên te overreden.
‘Wat schrikt ge, zegt ze, voor die vrucht? De Hoogste weet,
‘Dat gy, hoe simpel thans, zoo haest gy daer van eet,
‘Hem evenaren zult. Des heeft hy ze u verboden.
‘Zie, ik, ik eet daer af, en koom u daer toe nooden.
‘Hoe, weigert gy 't uit vrees? Erken dan in dit stuk,
‘Dat ik u overtref in vryheid en geluk.
Het buigzaem vrouwehart, door hoop en lust getrokken,
Laet, door bekoorlykheid en vleitael, zich verlokken.
Ze ontfangt met schroom de vrucht, en yst op de eerste beet,
En zwelgt den dood dus in, tot 's nazaets eeuwig leet.
De vrucht heeft geur en smaek, wel waerdig te beminnen,
En dryft Gods streng gebod ook daed'lyk uit haer zinnen.
Ze is onverzadelyk, en 't eten schynt haer goed.
't Verboden wekt den lust. Gestolen vrucht is zoet.
Verkeerde liefdedrift doet haêr terstond ook denken,
Om haren lieven man van deze vrucht te schenken.
Zy loopt tot hem met spoed, en lokt hem tot den boom:
Zy nood hem tot de vrucht, en eet ze zonder schroom.
| |
| |
‘Kom, Adam, zegt ze, en eet. Wat schroomt ge? zyt gy minder
‘Dan ik, uw eige vleesch? ik eet ze zonder hinder.
‘Wy worden God' gelyk, door 't eten van dit ooft,
‘Waer van wy, buiten reên, uit wangunst', zyn beroofd,
‘Wat schooner glans voor 't oog! noch schooner zal het smaken,
‘Waer door wy naderhand tot kennis zullen raken.
Hy wankelt. Lust, en vrucht, en zachte vrouwetael
Verdooven Gods bevel, en lokken altemael.
Hy neemt: hy eet: en heeft de beet nog in den monde,
Maer voelt reeds aen zyn hart de wroeging van de zonde.
Zy zien zich weêrzyds naekt, en schamen zich voor God',
Schuw voor zyn heerlykheid, en hun erbarmlyk lot.
Eenvoudigheid vlied weg. 't Berouw staet in hun wezen.
De schromende achterdocht vervult het hart met vreezen.
Gods beeld is hun een schrik, ja hun geheele staet
Verandert van gestalte, en krygt een doodsch gelaet.
Een leelyk doodsch gelaet, dat allen later neven,
Door dezer oud'ren schuld, ten erve is nagebleven,
Op zulk een wondre wys, dat elk de doodschuld ziet,
Haer vloekt, verdoemt, en smaelt, en nogthans laet, noch vlied.
o Stoute dartelheit! begeerlykheid der oogen!
Wat is 'er meenig een, door uwen waen, bedrogen!
Wat zeg ik meenig een? wat mensch is van u vry?
Elk kent, en lastert u, en volgt uw dwinglandy.
God had het scherp gebod uw' Oud'ren wel gegeven.
Maer gy hebt zyn bevel, hun voorbeeld; daer beneven
| |
| |
De naweên van de straf. Gy ziet den Rechter staen,
Het droevige gevolg, den beul gereed tot slaen.
En nogtans laet gy u, ô wrevel van 't begeren!
Alleen uit zondes lust', van 't zelfde kwaed beheeren.
Elk roept: ‘'k zou wyzer zyn, zoo 'k Adam waer geweest.
En die het sterkste schreeuwt, misdoet gemeenlyk meest.
|
|
Auteursrechtvrij