Poëzy

[p. ***2r]

Op de poëzy van den heere
Hendrik Snakenburg.

WIe keur van letterstoffe in zuivre dichtmaet mint,
In d' eedle trekken van de kunst genoegen vindt,
En 't hart in eenen beemd, vol voedsel, op wil haelen,
Koom' hier ter feeste, en zweev' met aendacht door de zaelen,
Daer 't rijk stoffeersel hem doet twijfelachtig staen,
Met welk een spijz' hij best zijn' leeslust zal verzaên.
Verscheidenheid doet hier den Leezer watertanden:
Hij proeft, hij smaekt 't geen 't puik der schrandere verstanden
Hem voorzet, hij herkaeuwt, en poogt in sap en bloed
Te doen veranderen al wat zijn oordeel voedt;
Een oordeel, net gevormd naer maet van zuivre reden,
En dichtsieraeden, die gevoeglijk t' samen treeden,
Die schooner prijken, dus van weêrzijde opgetooid.
De geest van SNAKENBURG, die zijne gaeven strooit,
Langs 't veld van deeze blaên, wanneer hij, afgescheiden
Van 't lastig schoolbestier, eens vrolijk uit ging weiden;

[p. ***2v]

 

Die, helder uit de borst, zoo schoone vaerzen zong,

 

En dus, al vroeg, naer d' eer van Febus lauwer dong,

 

Verkrijgt zijn' lof en dank bij alle kunstminnaeren.

 

Wat wist hij niet een' schat van stoffen te vergaêren!

 

Totnochtoe van geen hand der dichtren aengeroerd;

 

Of met een' nieuwen zwier en schoonheid uitgevoerd,

 

Waerdoor hij ijders geest zoo kunstig kan bekooren,

 

Dat hij gewillig zich laet vangen door hunne ooren.

 

Hoe zielverrukkend klinkt de toon van 's Dichters lier!

 

Wat is hij niet vervuld van edel ijvervier,

 

Van stillen aendacht en verwondring opgetoogen,

 

Wanneer hij in den geest gaet stijgen naer den hoogen,

 

En d' Oppermajesteit ter eere vaerzen zingt!

 

't Zij dat hij, van een' drom van heiligen omringd,

 

Hen heerlijk spreeken doet, schoon overlang gestorven;

 

Daer hunne daeden, en het loon daer door verworven,

 

Den vroomen op hun pad verstrekken tot een spoor

 

Van eedle glorizucht; daer ze alle d' eeuwen door

 

Met luister praelende, op den schoonen zegewagen

 

Des heiligen geloofs noch worden omgedraegen;

 

't Zij dat hij ijverig het wroegende gemoed

 

Van aertstirannen voor den geessel siddren doet,

[p. ***3r]

 

Dien Gods getergde wraek beproeft op hunne lenden;

 

Of datwe d' oogen naer zijn dichttafreelen wenden,

 

Waerin hij stoffen van verschillende natuur,

 

Met schoone verwen maelt, die, van geen' korten duur,

 

Maer altoos luisterrijk, den roest van alle tijden,

 

En harde vlegels van Zoïlen konnen lijden.

 

Kortom, hij mengt het nut en zoet steeds ondereen.

 

Dat heet zijn vlijt met vrucht en stichting te besteên,

 

Den geest gewoon in 't perk van zijn beroep te loopen,

 

t' Ontspannen, en zijn' tijd met woeker uittekoopen.

 

De hand zij des gedankt, die, met haer schrandre vijl,

 

Het onvolwrochte werk polijstte in tael en stijl,

 

En met dit Dichtjuweel aen Nederland te geeven,

 

Den wijzen SNAKENBURG doet na zijn' dood herleeven.

K. WESTERBAEN, W.Z.