|
| |
| |
| |
Op de poëzy van den heer
Hendrik Snakenburg.
Indien 't geoorlooft is dat wy gemeenzaem spreeken
Met Geesten, die, in zuivrer lucht,
Hun lichaem en deeze aerde ontvlucht,
Den dag der eeuwigheid om hoog reeds aen zien breeken;
En zoo myn vraeg uw schim niet hoont,
Geleerde SNAKENBURG, ontdek my dan de reden,
Waerom gy, nu ge 't hof der dooden moogt betreeden,
U thans, voor 't eerste, aen my vertoond?
't Verschynen van een' Geest doet zwakke zielen beeven,
En allermeest een teedre maegd,
Die, door het minst' gerucht, vertzaegd,
Op 't ritslen van een blad, zich voelt door vrees gedreven.
Hoe koomt het, dat ge, in vroeger tyd,
Eer ge, afgeleefd, Natuur den jongsten tol betaelde,
Toen ons dezelve zon met éénen glans bestraelde,
Nooit aen myn oog verscheenen zyt?
| |
| |
Maer mooglyk hebt gy nooit myn stil verblyf vernoomen.
Misschien is u het zwak geluid
Van mynen zang en rieten fluit,
Zoo weinig als myn naem, ooit in het oor gekoomen.
Misschien versmaedde uw zedigheid
Den lof dien zy verdiende, en waerlyk hadt ontvangen,
Had zich de zuivre galm van uw verheven zangen,
Voorheen zoo ver, als thans, verspreidt.
De Dichtkunst doet met recht u eindlooze eer verwerven;
Zy wyd, aen de oevers van de Maes,
Door de eedle kunstvlyt van De Haes,
Uw Lier aen de eeuwigheid; en hoed uw' naem voor sterven.
Zy maekt uw' geest my wellekoom,
Al koomt hy, onverwacht, my na uw' dood te vooren.
Zyn hemelsch kunstmuzyk, dat Englen zou bekooren,
Wekt meer verwondering dan schroom.
Een Geest, in 't waer geheim van 't Heilwoord onderwezen,
Die God ter eere zingt, en speelt,
De Deugd, in al haer' glans, verbeeld,
Mooge ons verzet doen staen; maer geeft geen stof tot vreezen.
Uw Kunstzang, die de harten trekt,
Doet ongevoelig elk op zynen klank verlieven;
| |
[pagina ***1r]
[p. ***1r] | |
't Zy gy, in Zededicht, of vindingryke Brieven,
De opmerkende aendacht lieflyk wekt.
Of ons de zegeprael der Godvrucht doet beschouwen,
In Jozefs wondren levensloop,
Dien Kuischen, boven alle hoop,
In 't Hof van Potiphar, en Dothans kuil behou'en.
Verschyn dan vry aen 't ruim heelal,
Verheven Schim, uw glans zal elk, als my, behagen:
En 't beeld van SNAKENBURG, een glorikroon doen draegen,
Die nyd en tyd verduuren zal.
Terwyl we uw gouden Lier met frisch gebloemte tooiën,
En Jaerlyks, ter gedachtenis,
Dat ons uw kunst verscheenen is,
Op 't Dichterlyke graf gewyde Lauwers strooiën.
LUCRETIA WILHELMINA van MERKEN.
1752.
|
|
Auteursrechtvrij