In een web van vriendschap

Brieven van Nederlandse vrouwen uit de zeventiende eeuw

Maria Tesselschade Roemers Visscher

Aan Pieter Cornelisz Hooft, Alkmaar, eind juni of begin juli 1624

Mijnheer,

nadat ik een tijdlang overmeesterd ben geweest door zo'n sterke ontroering dat de gepaste wellevendheid daar niet tegenop kon, durf ik nu wensen dat (als gij denkt dat ik dat waardig ben) de hemelse deugden van onze Patrona in mij net zoveel mogen herleven als in u weg mogen sterven. De aarde heeft, zonder dat waard te zijn, te lang van haar aanwezigheid genoten, en pas onlangs is haar toegevallen wat zij verdiende: verheven te worden in de hemelse troon. Allang hoorde zij daar thuis en allang hadden wij haar moeten verliezen.

Ik heb met nog meer verdriet gehoord over uw smart, die ik met hevige droefheid meevoel en toch niet van u kan geloven. Hoe toch, mijnheer, gij die zo'n grote hoeveelheid standvastige wijsheid hebt verworven, zoudt gij toch nog rampzalig gemaakt kunnen worden door aardse onvermijdelijke gebeurtenissen?

Ik vraag u om te reageren op dit probleem van mij en intussen verblijf ik

uw dienstwillige vriendin

Tesselscha Roemers

Aan Pieter Cornelisz Hooft, Alkmaar, 13 of 14 juni 1634

Mijnheer,

hoe het wrede noodlot met een woeste harde slag, als bewijs dat God degenen die hij beproeven wil nooit een enkel leed toebedeelt, mijn vermogen tot berusting op de uiterste toetssteen van het lijden heeft gelegd, daarvan zullen met lijden vertrouwde gedachten een indringender voorstelling kunnen ma-

[p. 54]

ken dan mijn pen kan uitdrukken.

Daarom had ik mij voorgenomen dit in mijn hart besloten te houden, om uw blije geluk niet met zo'n vreselijk beeld te confronteren. Ik breng het nu toch naar buiten, daartoe aangespoord door uw lieve dochter Susanna en omdat neef Sammer nu juist afreist. Van hem zult u kunnen horen over de aard van de ziekte, de snelheid van het sterven en andere bijkomende dingen, die ik heb verdragen met een wenende ziel, een bekommerd hart en treurende geest, maar met droge ogen. Toen ik in zo'n droevige, treurige nacht van mijn ziel-zon beroofd was hield geen andere gedachte mijn geest in haar ban dan die aan mijn geliefde en ach, al te liefhebbende Adelaart, die als op vleugels van liefde zijn Tedea naar boven in de hemel gevolgd was, nadat hij het onsterfelijke boven het sterfelijke lot gekozen had. Mij, die helaas droevig achterbleef, liet hij het gezelschap van zijn geliefde evenbeeld, opdat ik in haar, als in een spiegel, steeds zijn lieve gedaante bij mij zou hebben in het oog van mijn geest, terwijl ik mij neerleg bij de wil van de Allerhoogste, waartegen de menselijke wil niets vermag.

Tesselscha Roemers

Aan Caspar Barlaeus, Alkmaar, najaar 1639

Mijnheer,

beter laat dan nooit kom ik u bedanken voor het vorstelijke boek dat u mij hebt gestuurd, en hoewel ik het Latijn niet goed begrijpen kan zie ik de schaduw nu bij een veel mooiere dag en met een gezonder oog dan ik het leven zag (wegens mijn gezondheid). Nu kom ik een beroep doen op uw ruimhartige en welwillende geleerdheid (alsof ik trots zou zijn op de weinig indrukwekkende adel van mijn leergierige geest) of u de moeite zou willen nemen om het gedicht van onze standvastige Vastaard voor mij in proza om te zetten of het wat uit te leggen.

[p. 55]

Ik zou het dan daarna op rijm kunnen zetten en ook al zou er niet veel van deugen, in magna... Als gij de basis legt, durf ik proberen het in vorm te gieten. Het begint: Caelo receptuur sidus immenso sinu aeternitatis.

Het licht van deze Ster bekoort me, voorzover ik die door de donkere wolk van mijn gebrek aan ervaring zien kan. Ik heb een heel festoen van vruchten en bladeren van Vastaards hand, maar ik voel me daarvoor uitgenodigd als bij de vos en de ooievaar. Maakt u die alstublieft voor mij toegankelijk. Ik zal mij graag weer voor u inspannen en blijf uw vriendin

Tesselschade