frije ein fan syn lang liif carst in s, doe in o en doe jitris in s. It wiene skippers-essen, en it moat tajown wurde dat dat út sleauwens wie, mar it hie ta gefolch dat de fisk it krekt foar him krige lykas it moast.
De fisk wie forheard. S.O.S., de blinder! mar hwat gefaer bidrige de wjirm? - der wie ommers bûten har twaën neat to sjen. ‘It kin allinne wêze’, tocht er op it lêst, ‘dat dy wjirm dwaende is to forsûpen. Ik moat him rêdde.’ Mei al it fjûr fan de wiere rêdder yn syn kâldbloedich liif swom er nei de wjirm ta en naem him yn 'e bek. Mei fielde er de heak trooh syn kiuw slaen en fleach er as in fûgeltsje troch de loft, nei de angelder ta, dy't bliid syn fangst kommen seach en triomfantlik tocht oan syn freon, de eigener fan it weardshûs en oan syn wiif.
Mear lykwols as de tinzen fan de angelfisker ynteressearje ús dy fan de wjirm en fan de fisk yn de mominten dy't krekt sa libben biskreaun binne.
‘Hwat in stom, egoïstysk, roppich bist’, tocht de wjirm doe't de fisk op him tastouwen kaem. ‘Ien dy't him bisiket to warskôgjen ta tank opfrette to wollen! Hawar, hy krijt syn fortsjinne lean.’
De fisk wie mar justjes letter, mar tocht frijwol itselde: ‘Hwat in gemien forriederlik bist: misbrûk to meitsjen fan in ynternasionael oannommen synjael, om in oar to forrifeljen! Hawar, hy krijt syn fortsjinne lean.’ En omt hja beide fan in sêft ynboarst wiene, tochten hja beide: ‘As it sa moat, dan hat it libben foar my ek gjin wearde mear.’
Dat lêste mei ús formoedsoenje mei it lot fan de wjirm en de fisk, hwant hja bikochten it beide mei de dea. De morael fan it forhael koe dus net mear ta harren komme.
Aldergeloks àl ta ús, dy't noch libje; en dy morael is fansels dizze: bisykje nea in oar to rêdden dy't dat net skriftlik by de bifoege ynstânsjes oanfreget, oars komme der allinne ûngelokken fan.