Dichtwerken

[p. 273]

Het halve-eeuwfeest van Roermonds harmonie.
19 juli 1869.

Hoe zit gij daar aan twee rivieren
Gelijk een nest, waar 't tierelieren

Van vele vogels wordt gehoord,

O Zang- en toonkunstminnend oord!

Klavier, klaroen, of veêl en orgel,

't Is alles werktuig voor uw doel;

Met adem, vingerdruk of gorgel

Verriedt Gij steeds Uw kunstgevoel.

Zie! vijftig zonnen bleven staren

Op Uwen kring van kunstenaren,

En nu nog luistert 't firmament

Naar tonen, hem zoo lang bekend.

De taal der klanken was Uw leven;

God deelde ze aan Uw boezem meê.

De tonen, door U aangeheven,

Verspreiden immer lust en vreê.

Wat waar' 't een grafplaats van ellende,

Indien natuur geen klanken kende!

o Zoet gekeuvel! zacht gezuis,

[p. 274]

 

o Blij gekabbel, lief geruisch,

 

Die ritselt in het loof der boomen,

 

Die lispelt in de labberkoelt',

 

Die spelemeit in 't schuim der stroomen,

 

Die heuvel en vallei doorjoelt.

 

 

 

De regen met zijn blonde tranen,

 

De donder met zijne doffe orkanen;

 

De hagel met zijn knersend ijs,

 

't Is zingen op verscheiden wijs,

 

't Is zieletripplen van Gods werken,

 

't Is hemeladem vol genot,

 

Zacht drijvend als op Englenvlerken -

 

't Is alles één concert voor God.

 

 

 

Muziek! o ziel van alle feesten!

 

o Spraak der harten en der geesten!

 

Muziek is de algemeene taal.

 

Haar kweelt de teedre nachtegaal;

 

Haar spelt de kwinkslag van den kwartel;

 

Haar fluit de vink, haar zingt de spreeuw;

 

Haar toont de visch in zijn gespartel;

 

Haar meldt de viervoet in zijn schreeuw.

 

 

 

Het minnend hart zingt zijn verlangen;

 

De voedster wiegt het kind, in zangen.

 

De priester heft een treurlied aan

 

Bij 't eind van onze levensbaan.

 

De krijger tijgt ten strijde in 't zingen,

 

De werkman staakt zijn zanglust niet.

 

De slaaf doet de ijzren keten springen

 

Bij 't schallen van een vrijheidslied.

 

 

 

o Zalig oord! waar 't zieleleven

 

Blijft op der klanken wieken zweven!

[p. 275]

 

De melodie is ieders tolk;

 

De harmonie is die van 't volk.

 

Zij is het middelpunt der kringen

 

Vol zielen-adelende kracht;

 

Zij is de school, waar door het zingen

 

De deugd met vreugde wordt betracht.

 

 

 

De tooverende kunstakkoorden,

 

o Roere, klonken langs uw boorden,

 

Sinds vijftig jaren vol bestaan.

 

O! Hef het jubelfeestlied aan!

 

Wat rijken scheurden! tronen vielen!

 

Wat volken daalden in het graf!

 

De toonkunst bleef uw volk bezielen;

 

Uw Harmonie zwiert nog haar staf.

 

 

 

Wel mag zij vrij dien scepter dragen,

 

Zij, rijk omkranst in vroeger dagen,

 

Zij, die, als Kunsten-eersteling,

 

Uit Brussels hand de kroon ontving!

 

o Pronkjuweel van Gelre's graven!

 

o Eerbiedwaarde mijterstad!

 

Roermond! verrijkt met zooveel gaven,

 

Als ooit een andre steê bezat!

 

 

 

Hoe schittrend Gij ook waart voor dezen,

 

Die groot zijt, kunt nog grooter wezen,

 

Geliefkoosd oord van kunstgevoel!

 

Uw eind ligt verre, en hoog uw doel!

 

Verbreed uw vlucht, gelijk een arend

 

Zich badend in den zonnegloed!

 

En 't heden aan 't verleden parend,

 

Treed fier de toekomst te gemoet.