Dichtwerken

[p. 229]

Standbeeld en Sterfbed.^*)
In Frankrijk, 14 Juli 1883.

Verrijst zij weêr, de kloeke Jeanne

Van Orleans,

Die koningin en onderdane

Met oog der maagd en hart des mans,

Met zwanenhals en bronzen leeuwenmane,

Met heldenzwaard en herderinnenkrans?

Vergast zich Frankrijk weer aan vrouwenglans?

Vooruit dan! en omhoog uw lelievane!

Zoek den Daufijn, den nieuwen vorst des Lands

In hoofsch gewoel, of op de gloriebane!

Dat niemand meer zich Frankrijks winnaar wane! -

Daar hoor ik het kanon, bij 't dartlen der muziek;
Een andere reuzin verrijst: de Marianne

Der Republiek.

Omlijst het gouden hair de wangen

Der Juli-Maagd,

Geen harenkam blijft daarin hangen;

De burgerkroon heeft dien vervangen,

*) Pius-Almanak 1884.

[p. 230]

 

Terwijl haar rechterhand d' olijftak draagt;

 

De linker wijst op 't nieuwe volksverlangen:

 

De mensch moet al zijn rechten weêr ontvangen.

 

Gelijkheids-, Broederschaps- en Vrijheidszangen

 

Als zustrentrits begroeten deze Maagd.

 

Gekleurde wimpels dansen om de stangen.

 

Beneden rust: de Revolutie-leeuw.

 

Wat rest u, Frankrijk, nog, dan dat u de Aarde krone,

 

En uw Parijs voortaan als ideaal vertoone

 

Der huidige eeuw?

 

 

 

Is dat, Vorstin der wereldsteden,

 

Uw Vrijheidsbeeld?

 

Vaarwel, o deugd, o christenzeden!

 

Het weeskind mist zijn gasthuis-Eden,

 

Geen Zuster meer, die d' armen lijder streelt;

 

Geen Broeder meer, die tranen met hem deelt,

 

Geen Priester, die den balsem der gebeden

 

Op 't doodsbed giet, en aller zielswee heelt,

 

Geen God meer, door een schoolschen knaap beleden.

 

De Wet alleen stelt elk gevoel tevreden,

 

De macht der Republiek is - het Kantoor;

 

Taankleurige boelin, der Vitzucht waarde dochter,

 

Die Vrijheid naar de kroon stak, 't goud stal; en - zij kocht er

 

De Staatsmacht voor.

 

 

 

O! Blik op Leitha's oever henen,

 

Waar Frohsdorf praalt

 

In schaduw van het trotsche Weenen;

 

Wie ligt, als balling, daar verdwaald?

 

't Is uw Daufijn, wiens toekomst is verdwenen;

 

Die zieltoogt, als Parijs van feesten straalt.

 

Geen troon, uit gouden, zilvren, elpenbeenen

 

Versiersels, zwaar van gloeiende edelsteenen

[p. 231]

 

Prijkt. 't Is een bed, waar doodsangsten verschenen

 

En in een hart de weeën saâm vereenen

 

Der Koningen, wier lelie zegepraalt.

 

Henri Bourbon heeft tot een vaan - het doodenlaken,

 

Waarop hij, Koning, wen de doodstrijd hem komt naken,

 

Als Martlaar straalt! -

 

 

 

'k Hoor, Jeanne d' Arc! uw grafstem klinken:

 

‘Endymion,

 

Gij slaapt? Wekt u geen horizon?

 

Wáár, Frankrijk, schuilt uw Gedeon? -

 

Geen Vaderland - de Menschheid zie ik blinken,

 

Het Gods-idee daarvoor in 't Niet verzinken;

 

'k Zie u gevierendeeld: saam stijgt Bourbon,

 

Commune, en Orleans. Napoleon,

 

Ten troon; terwijl zij saam uit nieuwe bron

 

U 't Heidendom tot laafnis laten drinken,

 

Door Vrijheidskoorts gesoezeld en verhit......

 

Behoort het Heden u, o tamgestriemde leeuwen!

 

Het Morgen is en blijft den Koning aller eeuwen. -

 

Bidt, Franschen, bidt!’