Dichtwerken

[p. 199]

Immortellenkrans,^*)
op Kardinaal Antonelli's graf.

In het moederstof der aarde,
Die zoo veler stof bewaarde,

Zonk de tempel zijner ziel,

Vaak gebeukt door lasterslagen,
Gerammeid door list en lagen,
En vergruisd door 't eindloos plagen,

Dat zijn roem ten deele viel.

Moge een zerk dat stof bedekken,
Antonelli's naam zal strekken

Tot beschaming onzer eeuw.

Hij, die in des aardrijks gronden.
Thans genezen van zijn wonden.
Eindlijk 't rustoord heeft gevonden,

Was een Duif, een Slang, een Leeuw.

Ja, een Duif van Christenzeden,
Op de wieken der gebeden

Zich verheffend boven 't slijk;

Maar een Slang in zwijgen, spreken,
Tusschen al die slangenstreken;

*) Pius-Almanak 1877.

[p. 200]

 

En een Leeuw, steeds onbezweken,

 

In het groote Christus-rijk.

 

 

 

Hij, de David onzer tijden,

 

Dorst de Goliaths bestrijden,

 

Duizendvoudig in hun soort;

 

Trots hun zegepralend schetteren,

 

Mocht hij 't reuzenheir verpletteren

 

Met den slinger van vijf letteren.

 

Uitgedrukt in Jesus' woord.

 

 

 

Had hem Christus 't woord gegeven:

 

‘Ik ben Waarheid, Weg en Leven!’

 

Ziet, hij volgt die stem alléén,

 

't Menschlijk opzicht zag hij tronen

 

Als den Dwingland aller zonen.

 

Die ook hem zou willen kronen;

 

Doch zijn wilskracht wenkte: neen!

 

 

 

Was zijn voorhoofd soms betrokken,

 

Schudde hij de zilvren lokken

 

Als een bliksmend Jupiter -

 

In den spotlach zijner trekken

 

Was zijn liefde meê te ontdekken,

 

Daar zijn heldre geest bleef strekken

 

Tot een veilige avondster.

 

 

 

Als een Martlaar kent hij lijden.

 

Als een Machabeër, strijden;

 

Als een Held is hij gevierd.

 

Strijder in den strijd des Heeren,

 

Wat zoû hem de spot braveeren,

 

Wat Europa's hoon hem deren.

 

Die vijf werelden bestiert?

[p. 201]

 

De eeuw, die vloek- en vleitaal fluistert,

 

Hield hij in 't gareel gekluisterd.

 

Als een wrekende Engel Gods.

 

Hij is één slechts uit de honderd,

 

Op wien de aarde stom verwonderd -

 

Ondanks dat het op hem dondert -

 

Staart als op een stugge rots.

 

 

 

Al het vallen van de Rijken

 

Zag den Kardinaal niet wijken,

 

Altijd even kalm en groot!

 

Toen de vijand hem bejegende;

 

Toen het stormen op hem regende,

 

Bleef hij zijn Pius-den-Negende

 

Houw en trouw tot in den dood.

 

 

 

Pius zag die heil-ster tanen,

 

En hij plengde, als Christus, tranen

 

Bij het graf van Lazarus.

 

Doch zijn harte vol vertrouwen

 

Bleef het Christusbeeld aanschouwen

 

Met de zaligste aller vrouwen,

 

En zijn geest getuigde aldus:

 

 

 

‘Zelfs te jong scheen hem de grijsheid,

 

Al te wuft de wereldwijsheid,

 

Te gering hem 't aardsche loon.

 

't Nakroost moog' zijn lof vertellen.

 

Weedom bleef hem vergezellen.

 

Want zijn krans van immortellen

 

Is een scherpe doornenkroon.’