Schatkamer der Nederlandsse oudheden. Of woordenboek, behelsende Nederlands steden en dorpen, kasteelen, sloten en heeren huysen, oude volkeren, rievieren, vermaarde luyden in staat en oorlogh, oudheden, gewoontens en lands wysen

[Hoorn]

HOORN; welke stad meergenoemde Huygens deese woorden in de mond is geevende:

Ben ik de moederstad van soo veel moedig bloed
Dat soo veel wond'ren deê, en soo veel wond'ren doet,
Van mannen, die vermant voor mannen niet en weeken,
Van seylers, die verseyld voor seylers nooit en streeken;
Heb ik van allen eerst 't groot baringnet gebreid,
Van allen eerst gespreid, van allen eerst verbreid:
Ben ik de suyvelmouw van voor en achter Stav'ren,
Ben ik, soo ver ik sie, de vrouwe van de klavren,
En vraagtmen hoe ik Hoorn van ouds herr heetch moet?
En heet ik anders recht als hoorn van overvloed?

[p. 146]

Ondertussen heet Hoorn, by Heda, in bisk. David, 297 pag. in het Latyn, angulus; een horne, een hoek, in welke ook deese stad is gelegen, aan de Zuyder zee. Immers is dan het Hoorn, in het wapen deeser stad, een misslagh van onnoosele en lichtgelovige uitvinders. Boxhorn. over Veldenaars Chronykje, 191 bl.

Aangaande de stad Hoorn, hebt gy een mooy spreukje van eenen Juw Hoppers, eigenaar quansuis van eenige landen, tussen, Hoorn en Staveren verdronken. Wegh, wegh met de grillen! het Hoorner Hop is niet anders te seggen als, de bogt of inham, by Hoorn.

Over het voorgevallene moet gy Velius doorleesen, of de Chronyk van Hoorn, sonder Naam, door Feyken Ryp, met platen, A. 1706, uitgegeven.