Gallerije ofte proef van syne dichtoeffeningen

[p. 9]

7. Venus, klagende aan het Graf van Adonis; en omringeld van verscheydene Cupidootjes.
Door Ger. Lairesse.

Luctus monumenta manebunt
Semper, Adoni, mei. Ovid. 10. Met.
Aan de woelende Cupidoos.

DYn boogje sal aan stukken knappen:

Waar heen, dat jy soo rekt en spand?

Laat ook dat hupp'len, op die trappen,

Toortsdrager! geen geraas! aan kant!

Kom van de steen af! laat dat slijpen!

Gy doed een mensch sijn ooren seer.

Gy, wild jou armtjes maar toenijpen,

En geef je brôer geen schichtjes meêr.

Ik bidje, Kinders, stil! want VENVS mocht ontwaken,
En, aan Adonis⁺ Graf⁺, noch grooter misbaar maken.

Daar valt een gantsche traanebeek

Van die sich met het Graf bekom'ren,

En't harde marmer schreyen week;

Terwijl die VENVS overlom'ren.

Hier nad'ren twee, met ooft, en wijn,

Om haar te sterken in haar treuren,

+ Sijn Dood heeft de Schilders een aangename stoffe gegeven; boven alle de Sielroerende Wilh. Doudijns. T' verhaal doet Ovidius, Marino, in sijn Gallerye, en in sijn groot werk van Adonis, verduytscht door Juffer Tesselschade.

+ Hy wierd van een wildverken, op de jacht, gedood. Tzetzes over Lycophr. segt, dat het Mars geweest is, in dit Dier verschept: alsoo hy jaloers op Venus was. In tegendeel verschoond sich het Verken by Venus, als of de Moord met een kus (trouwens) geschied was. Siet in de 30 Idyll. van Theocritus, hoe't van de Cupidootjes geboeijd, geslagen, en voor die Godin gedreven word; en hoe beweeglijk het sijn klachte doed: vorders ook de Vertaaling van Dan. Heynsius, die dit in een soet Printje vertoond.

[p. 10]

 

Benauwdheyd, quelling', smert en pijn.

 

Neen laat haar deese rust gebeuren.

 

Het schiint wel dat die schoon' een weynigh is bedaard,

 

Soo sij geen traanen dus, tot nieuw geschrey, vergâard.

 

 

 

Ia. slapen is hier Slechts verpoosen.

 

Verpoosen? neen. nu droomd Mevrouw

 

Van kussen, strelen, en liefkoosen;

 

Nieuw voetsel tot een bitt're rouw.

 

Die droom voor al dan niet gebrooken.

 

Sy poogd Adoon t' omhelsen (ah!)

 

Aan haar, gelijk se meend, gedoken.

 

Elk rep sich; jongens, voor den dagh!

 

Men set die treurige Godess' in haare wagen,

 

Om slapende soo van de Grafsteen af te draagen.