Bruylofts-kost

Bestaande in verscheyden zedighe en boertighe echts-gezangen, drink-liedjens, raadselen, rondeelen, lever-rijmpjens, en andere snakerijtjens, voor d'Aemsteldamsche jeughd opgeschaft

[p. 105]

Willige dwang.
Hy leeft niet zonder haar.

Toon: O kersnacht schoonder dan &c.

EEn^a zoete dwang verheert de zinnen,
En dwingt den minnaar tot 'et minnen:
^b Elck set zich willig in gevaar
Al 't bitter schijnt hen zoet te smaken.
^c Geen vreugde kan zijn geest vermaken:
Want zie, Hy leeft niet zonder haer.

Al lijt den minnaar^d duizend plagen,

Hy schept, in 't lyen, zijn behagen,
Hy voelt noch rampen, noch verdriet.
Zijn^e liefstens lonckjens doen hem leeven.

a Vermits de selve van de natuur is ingestort.

b De nachten worden, by de verliefde, als dagen gebruikt.

c Wijl de gedachten altijt ontrent de liefste sweven.

d D'appelen die 't hoogst hangen smaken 't soetst.

e Dit sietmen aan de Zonnebloem.

[p. 106]

 

Hy zal vaak, voor 'er wencken, beeven,

 

En^f doen al wat zy hem gebied.

 

^g Hy past op gnorren noch op grimmen:

 

Want wen dat vuur begint te glimmen,

 

Zoo zijn de zorgen zorgeloos.

 

Geen kommer kan zijn wil verzetten.

 

Geen lyen sijn vermaak beletten:

 

Want yder^h dooren draagt een roos.

 

ⁱ Maar lijkwel al dat trekkebekken

 

Kan voor geen volle vreugd verstrekken;

 

Vermits hy 't liefste altijt niet heeft.

 

Hy voelt, in weelden, duizend pijnen.

 

Zijn vruchtbre stam zal soo lang quijnen

 

Tot dat sy hem de Trou-kus geeft.

f Dit heeft Vitellius bewesen.

g De honing dieven vreesen voor geen angelsteek.

h De liefde groeit door de verdrieten.

i De begeerten tot het huwen worden door 't lief koozen meer en meer verwekt.

[p. 107]

 

^k Den Dadelboom sal van gelijken

 

Heur telgen met geen vrucht verrijken

 

Zoo lang z' 'er ega missen moet.

 

Z' is schraal, en dor, en byster olik.

 

Maar kust z' 'er lief, soo wortse vrolik,

 

En buigt, aan d'aard, door d'overvloed.

k Iovianus Pontanus zegt van twee Dadelbomen, het manneken binnen Brundusium, het wijfken binnen Hydruntum staande, invoegen dat de zelve niet eer, voor dat zy soo hoog waren datse boven de muren uitstaken en also malkander sagen, vruchten droegen: waar op den geleerden Heer I. Cats, op seke zinnebelt, zegt

Den Dadelboom verteert haar jeugt,
Men ziet 'er aan noch vrucht noch vreugt,
Tot zy ten lesten by haar vint
Haar wederpaer, die zy bemind;
Dan grijpt den boom eerst als een moet,
En geeft 'er vrucht in overvloet.