Bruylofts-kost

Bestaande in verscheyden zedighe en boertighe echts-gezangen, drink-liedjens, raadselen, rondeelen, lever-rijmpjens, en andere snakerijtjens, voor d'Aemsteldamsche jeughd opgeschaft

[p. 71]

Minne-zvgten.

Toon: Het vinnig stralen van de zon, &c.

MYn suiker soete Rosemond.
Mijn troost, mijn uitverkoren:
Ay toef! wat vlugt gy? 'k heb, terstont,
Mijn self, door u, verlooren.

Verloren! Neen. Verloren! ja.

Vw 'l odder likke loncken
Mijn harte tot de min, so dra
't Gezicht u ziet, ontvoncken.

Ontvoncken tot een volle gloedt,

Een ongemeene hette,
Die my in pijn staag leven doet,
En bind aan strenge wetten:

Want, als een ander rustig rust,

Dan klaag ik, aan de boomen,
Mijn hartseer; of ik soek mijn lust
By stille waterstroomen.

Daar zingt dan mijn beklemde tong

[p. 72]

 

Vw' lof, met droeve woorden,

 

En roep: o Rosemond! ik sprong

 

Door vreugd, soo gy dit hoorde.

 

Maar 'k vind geen heul in mijn verdriet?

 

Dan 't aardig tierelieren

 

Der nachtegaal huwt aan mijn lied,

 

En klapt' et d'andre dieren.

 

Dus zit ik treurig al de nagt,

 

Tot dat de koele morgen

 

Gewekt, door dese minneklagt,

 

My drijft tot duisend sorgen:

 

Maar 't eerste dat Filander doet

 

Is Rosemond begroeten;

 

Wijl hy'er eeuwig dienen moet

 

Die 't lyen kan versoeten.

 

Mijn suikersoete Rosemond,

 

Mijn troost mijn uitverkoren;

 

Ay toef! Wat vlugt gy? kaatst terstont

 

Het ja eens in mijn oren.

[p. 73]

Aan een heel vette vrijster.

 

O bloed! dat 's dik en rond, dat 's bol, en sagt, en vet:

 

'k Lag liever op die sak dan op het beste bedt.

Dat 's vaal en schraal: ai sie scherminkel toch eens stappen.
Heur beenen ratelen als ouwe laasrus klappen.

'k Geloof voor wis dat is de zuster van de dood,

Die ziel noch leeven heeft dan dat men in 'er stoot.