|
| |
| |
| |
[IX]
'N MATTE lichtschijn drong door 't groene venstertje van de oude keuken en alle dingen hadden er 'n vluchtige glans van, de wrakke borden in 't oude rek tintelden als kristallen manen en aan de blanke zij-wand gloeide 't roode aardewerk tot donker-glimmend koraal.
De bleeke zilver-glans om-vloeide ook Mien, h'r glad-blonde haar schitterde, ze zag 't in 't spiegeltje-boven-de-schouw, en vergat even 't roeren van de aardappel-schijfjes in de braadpan, rekte zich op de teenen. ‘Heer, bléek als ze toch was, èng-bleek en - ze had 'n rimpel om h'r mond, en h'r mond was bláuwig. Raar nou, onder dat - dat blinkende haar, h'r gezicht zoo...’ Ze slikte tegen 'n pijn in de keel. ‘'t Komt van de ziekte’, peinsde ze en keek zich lang in de droeve fletse oogen. ‘'t Zal wel overgaan van de zomer...’ Moeizaam verbeet ze de opdringende tranen. ‘'t Móet overgaan...,’ ze stak de hand op, of ze grijpen wou van de glans en tuurde schrikkig-verwonderd naar de wije spleten tusschen de nauw-aan-een-gesloten vingers, naast elk vingerkootje gleufde 'n holte, daar keek 't licht h'r door aan als 'n nieuwsgierig oog. ‘Magertjes...,’ zei ze half-luid, ze schrok bij de beverige klank van h'r stem en keerde zich haastig tot 't werk.
't Verre toren-carillon zong traag 'n lijzig liedeke, 'r-na glipten de uurs-slagen in broze galmingen - stug en versleten - over de strakke stilte van 't droomerige stadje. Gelijktijdig vergleed ook 't licht, 't sloop als 'n dief uit de keuken, en hùnkerend keek Mien 't na.
‘Nog 'n week misschien...,’ troostte ze zich. ‘Nog 'n paar weken, úiterluk, dan is 't vòl-op zomer.’ H'r mond klemde in. ‘'t - 't Zal nèt zoo mooi als anders wezen, bij de Vliet,’
| |
| |
sluw praatte ze 't in h'r peinzen, en vaag was ze zich van de schamele zelf-troost bewust.
‘De zon nèt zoo warm en - en de bloemen nèt zoo mooi als verleden jaar, alles - nèt als anders... Já, en 'k zal 'n paar mooie jurken voor me naaien, 'n witte, 'n héél fijntje, een van - van zij-batist, met - met 'n laag-uitgesneden hals en korte mouwtjes en 'n - 'n hemelsblauw met witte kant...’ H'r denken stokte daar, de bezinning rèmde. ‘Och God, Gòd tòch, 'n spook - zij! 'n Spóok! Voor wié zou ze h'r tooien, hè? Voor wié...? Ja, ja voor Joost misschien? Voor Joost als ie onverwachts tòch nòg 's terugkwam?’ Ze ademde beklemd, hijgerig... ‘Och nee - née, 't was voor Co dat ze h'r mooi maken wou, aan Co dat ze dacht, aan Có Brúins maar...’ H'r oogen werden heet van tranen, en als 'n weeë zeerte door-wrokte h'r weer 't oude verdriet. ‘Gòd - dat ie toch zoo wèg kon gaan. Dat ie 'n ànder wèl z'n zoenen gaf... en haar zóó...’ Ze schrok op uit 't doffe gepeins en luisterde gespannen, veerde dan uit h'r gebogenheid recht en streek zich ruw over de oogen.
In de gang dreunden zware schreden, 'n sterke hand sloeg 'n lawaaiïg marschje op de deur, meteen werd de deurknop schielijk omgedraaid, 'n tocht streek langs h'r. Ze keek om en groette. Niek van Oort sprong met 'n wije plomp-zwaaiende stap midden in 't keukentje, van z'n glimmende oliejas woeien scherpe geuren: zee-frischte, pek, teer... ‘Da-ag...!’, hij knikte 't wat schutterig en hield h'r blij 'n beurs-netje met nòg-lévende haring voor. ‘De eerste beesies...!’ Z'n mooie lichtbruine oogen lachten vol diepe vlammetjes. ‘'t Zeg je d'r van, hè? 't Zèg je d'r van...?’
‘Oh - 'n vìsch, wàt 'n vìsch!’, verrast praatte ze 't, h'r stem stokte nog even en h'r witte mond beefde, Niek merkte 't niet.
| |
| |
- In de oude diepe schuur lijnden van pijlers en stutbeeren onzekere poort-gewelven over Mien en den jongen. Hij lachte naar h'r, z'n lippen waren frisch-rood, z'n tanden wit. ‘Dâ'-s - full-speed, zeit de Englishman, full-speed...!’ Snel met 'n krachtige duw zette ie 't mes in 't stevige visschenvleesch, hompte de kop af, rukte 't slijmige grom uit. ‘Móoie diertjes, hè? Mooi van stuk! Hê-'k lekkertjes gesnapt van 'n Wieringer visscherman, die 'k - góedertieren 'n endje òpsleepte.’
Ze glimlachte vaag. ‘Oh - já...?’
‘'k Dacht dadeluk ân jou’, vertelde ie. Hij keek weer naar h'r en kleurde. ‘'k Dacht dié zalle me meisie smaken...’
Ze rukte kribbig de schouërs op. ‘Och... dóe tòch niét zóo... zóo vervélend!’ Blozend morde ze 't en h'r oogen ontweken z'n gretige blik. Ze boog zich over de oude regenbak en keek naar de zilverige visschen in 't open net. ‘Kan je ze wel àllemaal missen, hè?’
't Trok 'n breede lach over Niek's gladde jongens-wangen. ‘Voor jóu’, zei ie warm. ‘Zoo'n ding is d'r niét of dàt kan 'k..., en dàn 't loon, zié je, 't lóon...’, begeerig keek ie naar h'r kleine bleeke mond.
‘Ajàkkes’, ze bewoog zich onrustig op 't hoogtetje van 'n groote los-liggende zerksteen. ‘Zéur - toch niet zóo...’
'n Stoere afwijzing gleed over h'r têere gezichtje. ‘Je zou lang moeten wachten op je - lóón!’
De jongen keek gretiger. 'n Wijl stonden de spieren strakgespannen in z'n gezonde mooie kop. ‘Wàchten...’, peinsde ie luid. ‘Dàt kan 'k, dàt is zoo slim niet, als je zeker weet dat je kríjgt: better late than never, zeit de Englishman, maar dat hoopelooze: geen grond voor je ankertje, zié je en dat - dat kìtteloorige...’ Hij slikte zwaar. ‘'r Komt 'n tijd
| |
| |
dat je 't niét langer hóudt.’ Schor brak ie 't, wròkkerig...
Mien werd rood in de wangen en bíjna knikte ze. ‘Heer - dat wìst ze, dàt...’ Ze ving wéer z'n begeerende blik, zag ook 't verholen-hartstochtelijke van z'n geklemde fel-roode mond, en voelde in 't tengere lichaam de stuwing van 'n zware en heete lust. ‘Laat 't nou toch...’, drong ze, h'r oogen donkerden van schamig verdriet. ‘Je weet immers wel, dat 'k - dàt gekíjk,’, h'r blik sméekte. En de jongen begreep, hij boog zich dieper, en de frons trok 'm 'n bolle plooi tusschen de neergeslagen oogen.
- Na 'n stugge zwijg-poos, keek ie tòch wéer naar h'r op, schúw, néderig bijna. ‘Bè'-je weer heelemaal beter, hè? Héelemaal...?’
Ze draaide zich schichtig af en knikte. ‘Ja, tenminste zoo goed àls...’ H'r mond trok strak. ‘'t Moest nóú óók 's wàrm gaan worden, hè, 'n zómer-zon moest 't nou 's...’
Niek beknikte 't sloom, praatte wèrktuigelijk, plotseling schoot door z'n week-vermatte stem, z'n bout begeeren weer en in z'n oogen vol liefdes-roes was de wangunst-brand als 'n felle victorie. ‘Hein Meurs is gister óók bij jelie geweest, hè..., en eergister?’ Z'n blikken peilden diep en dùrvig-drìngend de hare.
‘Oh - ja, já...!’, ze had éven 'n schichtige glimlach. ‘En mòrgen komt Piet Groenewoud - misschien, en óvermorgen Joop Heinsius!’ Kregel verspotte ze 't en verbluft keek ze in Niek's òpstralende oogen. ‘Wat - wàt had ie toch? Dacht ie soms dat zij - zíj met die pòchhans-van-'n-Hein..?’ H'r stille lachje verduwde 't smálend, en schàmper keek ze nêer op den jongen.
Hij merkte 't amper, schepte water uit de bak, wiesch zich slordig en wild de handen. ‘All ready...’, grapte ie stug.
| |
| |
Wat al-te-stemmig prees ze. ‘'t Is - nogal vlug.’ Ze wipte van de rinkelende steen af, stroopte in kleine zoompjes h'r mouwen, en begon haastig de visch over-te-wasschen.
Niek keek d'r op toe. Z'n kaken klemden. Onder 't opgeschorte kleedje zuilden vàn h'r smalle voeten, fijntjes de slanke enkels op, h'r rok spande strak om de kleine ronding van de buik, en onder 't nauw-sluitend lijfje deinden week-heuvelend de kleine borsten. De jongen kwam dichter bij h'r, wìst niét véél meer te praten toch, z'n brein trok leeg in 'n verheimelijkte hevige spanning. Hij prees dralend h'r patent uitzicht. ‘Rooie wangen krijg je weer, wangen als melk en bloed!’
‘Nóú... nóú..!’ Schuw be-lachte ze 't, de oogen bang van 'm weg, en was tòch wel blij met die oprecht-klinkende lof. ‘Dat goor-ziekelukke uitzicht is zoo eng, zoo - èng...’ Rùstig praatte ze door... ‘Dokter had weer 's staal voorgeschreven, en ze moest nog 'n heele poos ná-bestellen ook op 't laatste recept.’ H'r schuchtere lachje stokte. ‘Veel eten móést ze ook, en - en bèst, 't biefstuk half-rauw, brrr..., rìlde je van oplaatst.’ Even keek ze met bloode oogen op naar den jongen, dook dádelijk dieper over 't werk, heet-blozend. ‘'t Kéék ie tòch...!’
Als ze eindelijk weer uit h'r gebogenheid opveerde, drukte ze snel 'n hand beneden in de rug. ‘Hè - dàt op bed liggen, 't verzwakte je daar van, hè?’ H'r mond trok pijnlijk. ‘Precies 'n ouë vrouw, zíj...’ Verlegen keek ze weg van Niek's warme blik, wat schreiërigs trilde om h'r mond.
‘Zoo'n ouë vrouw’, praatte de jongen zacht na, 'n lach woei door z'n woorden, dan peinzerig bleef ie h'r strak aanstaren. ‘Raar dat je dàt - zóo máar kreeg...’
‘Ja...’, zei ze slap. ‘'k Voelde me al - al weken lang niet goed. Gèk hè, nèt of 'k - of 'k al 'n beetje begon dood te gaan,
| |
| |
zoo koud en - en vreemd. Toen opeens, 'k zat nog te naaien voor de machine en 'k sloeg zoo neer: voorover, och - já...’ Ze rukte de schouërs op onder 't beklag van z'n kijken, h'r wangen werden witter, ze beet op de lip.
‘'n Meisje’, zei Niek gewichtig, - ‘dié heeft wel 's zoo wat... hé, maar 'n jongen ook, nóu...!’ Hij droeg de teil met visch voor h'r uit naar 't keukentje. Even toen ze langs 'm ging, wreef h'r schouër tegen 't week van z'n borst. De jongen kreeg 'n vreemde trekking in z'n gloeiende kop, ie kneep de handen tot vuisten, en lachte wat onzeker in op z'n oolijk gezegde van pas. ‘Zóó'n ouë vrouw, hè? Ja - nou, wou 'k dádeluk m'n pootje voor zetten op 't Stadhuis...’
‘Och jòngen’, weerde ze schrikkig. ‘Je moet dàt niet - niét tèlkens..., 't is - 't is nèt zoo akelig.’ Ze tuurde door 't glaasje van 't petroleumstel en draaide de walmende pitten lager onder de pan met de branderig-riekende aardappel-plakjes. ‘Dat ie nou nóoit 's begréep...,’ stil verzuchtte ze 't.
De vluchtige zonne-gloor dreef plots weer over de lage wanden van 't keukentje, 'n innig-intieme gloed. Op de schelpranden van de borden in 't rek trilden kleine weerschijn-lichtjes, en 't koperen oor van 'n lampje boog als 'n vlam langs 't schot.
Mien rood in de wangen en driftser in h'r doen dan anders, zoutte jachtig de haring. ‘Wáarom gìng ie nou niet? 't Móest ie nou nog...?’
Snel draaide ze 't hoofd, en onderzoekend keek ze 'm in de oogen. ‘Je netje ligt nog op de regenbak, als je soms liéver wèg wil...?’
Niek knikte werktuigelijk. ‘Is 't waar? Zoo...’
Ze schrok van z'n absente kijken en àl-jàchtiger schikte ze - laag-op-laag - de slappe visch in de diepe vergiet.
| |
| |
De jongen keek uit strakke oogen op h'r neer, en weifelend liep ie 'n paar pas van h'r weg, hij had ineens wat schichtigs... ‘Já zèg... ik neem nou - lèssen...’, hortend vertelde ie 't. ‘Twéemaal 's weeks van de Zeevaart-school in - in Noordwijk en éens - één keer hiér van 'n - 'n meester in 't Engelsch...’ Hij had zich onder 't praten ruw de oliejas uitgetrokken, 't leeren riempje van de stijf-blauwe pet losgegespt onder de kin, en woelerig kamde ie de vingers door 't luchtige kuifhaar, drìftig... ‘'k Gaan op de buitenvaart,’ zei ie kort.
Bang keek ze naar 'm op. ‘Oh - já...? En dàt kàn je dan... zoo dadeluk...?’ H'r blik gleed langzaam over 'm heen. Verzorgd en heerig stond ie d'r in 't blauw-lakensch pak, 't toe-geknoopte jasje nòg correct-in-de-vouwen en goed-van-snit, omspande strak z'n ranke lijf, en de pas-gepoetste koperen knoopen glansden hel-op in de tòch maar fletse zonneblinking. ‘Of ie pàs toilet gemaakt heeft’, peinsde ze vaag en keek naar z'n donker-gebruinde kop in de dikke krans van wit-blonde krullen, naar 't verzachte in z'n droomerig-wegstarende, smàrtelijke oogen. ‘Hij is toch wel knap...’, bedacht ze, en éven doorging h'r 'n weeke verteedering.
De jongen keek niet naar háar, hij had de handen in de broekszakken geduwd, staarde strak voor zich uit. ‘Of 't kàn? N'tuúrluk! Alles kàn...’, brusk praatte ie 't. ‘Ja, en je moet beslist talenkennis hebben, zie je, voor de groote-vaart, en - en je diploma. Maareh - maar dàn kan je ook 'n - 'n piékfijne betrekking krijgen en op dié manier zie je óok nog 's wàt van de wereld. Die-eh... die reuze-stoomers trekken wel heel - héel naar Japan...’
Mien tuurde... ‘Wat vèr,’ ijsde ze. ‘Wat - vèr...’ 't Was h'r ineens of ze schuimende water-heuvels zag en 'n eenzaam- | |
| |
kampend schip. Verschrikt zei ze 'n plotse inval.
‘En - en je Móeder dan Niek?’
‘Me Móeder...’, wrevelde ie. ‘D'r komt 'n tijd dat je Vader en je Moeder en alles... àlles, je niks meer is, 't hééle leven - nìks meer!’
‘Och jongen toch...’, gesmoord morde ze 't, h'r oogen werden vochtig en weer had ze bíjna geknikt. ‘Ja, ja, dat kende ze óók... dàt...’
Niek zag h'r in de starende oogen. ‘Je vindt 't náar om - om me Moeder, maar jíj zèlf, je zal me niét mìssen, want ìk..’, aarzelend brak ie 't. ‘Als 't eenmaal zóó vèr is...’, praatte ie dof door. ‘Dan zal 'k mooie dingen voor je meenemen, zeg, souvenirs, tenminste - tenminste àls 'k terugkom...’
‘Och jongen...’, morde ze nog 's. Ze wou 'r werend tegen inlachen, maar kon 't niet. H'r blik zocht diep in de zijne, 'n huivering doorging h'r. ‘Heer d'r was 't vreemde weer, 't hongerige..., dàt van de mannen, Hein Meurs had 't soms en - en Joop Heinsius. Kon je nou maar wègloopen onder 't een of ander voorwendsel! Akelig dat Moeder ook niet kwam...’ H'r oogen werden schuchterder en h'r handen beefden. ‘Wiés de Boer zal 't aardig van je vinden zeg... zoo-eh... zoo'n souvenir uit - uit 'n vèr land.’ Stroevig fnuikte ze z'n weer aandringen. ‘En Fie Meurs, Fié is tot over d'r ooren op je en Trien Witte zèg, Trien Witte vooral...’
Wat donkers trok naar Niek's oogen, ie beet op de lip. ‘Och Fié en dié Wiés en - en Trién, n'-ja dié meiden, ze benne van al wat broek en jas draagt tot over d'r ooren...!’ Met 'n hoog gebaar van weg-duwen, praatte ie 't.
Toen ie h'r weer aanzag, werd ie rood tot in de slapen.
‘Tine heeft je verteld...’, bevroedde ie netelig, onder de
| |
| |
diepe frons keken z'n oogen smartelijk van schaamte. ‘Dié lùstige Bòt,’ smaalde ie heftig. ‘'t Komt, ze kwam telkens naar me toe en 'k moest 'r niét, 't zéi 'k d'r ook, nou is ze - kwaad... Maar van Trien..., ja - ze kwam gedurig bij ons ân huis, me Moeder mòcht 'r... 'n Keer heeft ze ook nog d'r 's de een of andere dure snuisterij gebracht, toen m'n ouë-lui d'r vijf-en-twintig-jarige trouwfeest vierde, weet ìk wàt, 'n - 'n zilveren koffiezeef of zoo wat, tenminste nog al veel voor 'n - 'n dienstmeid... hè? Wié weet hoe lang ze gespaard hêt... En toe' - toe' op ânstaan van me Moeder, heb 'k... ben 'k 'n avendje met d'r geweest en nòg 's...’ Hij stokte telkens van 't glanzerige in h'r oogen.
Ze zei niets, toch had ze sinds lang weer 'n glimlach. ‘Heer, 't was... 't was toch om te schateren! 'n Jongen die uit 'n - 'n gevoel-van-verplichting..., née - zóo dòl nou ineens! Jóost, dié zou 't ook wel ìnnig-mal...’ H'r denken teufde en de glimlach trok weg van h'r mond. ‘Och nou... Jóost...! Zei Tine dan niét...? Gèk spook... jíj! Gèk spóok!’ Ze duwde de strakke witte kop dieper over 't werk en om h'r devoot-gebogen kuische maagden-hoofd glansde 't zachte zonlicht 'n blanke vroomheid.
Hunkerend hield de jongen de oogen op h'r, en àlles verdoezelde bij de heftigheid van z'n gloeiend op-woelend begeeren. De bezinning vlood weg van z'n wil en de lust kittelde 'm wild door 't warme bloed. 't Werd van 't stille gezichtje met den zedigen kleinen mond tot 'n razernij aangehitst. Hij boog zich, en zag met vreemd-starre blik in h'r droevig-opkijkende oogen. Toen - plots hoorde ie niet meer wat ze zei, ineens waren z'n armen om h'r en ie nam h'r tegen zich aan, of ze nu maar dadelijk en heelemaal van hem wezen moest.
| |
| |
‘Jòngen...’, schrok ze. Ze voelde in z'n onstuimigheid, 'n bàng-makend verlangen. Heftig haalde dàt ook in h'r zelf, 'n altijd-schamig-neergedrongen-begeeren open, en drìftig-rukkende wrong ze zich om los te komen. ‘Nee, née Niek, 't màg je niét, ik - ik wìl 't niét, laat me nou... láat me...!’
De jongen lei z'n hoofd zwaar tegen h'r schouër. ‘Och - èffe, lâ' me nou èffe, zóo...’ Arm smeekte 't z'n dompe stem, z'n borst hijgde breed op tegen de hare, ie voelde 't soepel meegevende d'r van, 't maakte 'm al-uitzinniger. In z'n zwoel verbeelden zàg ie 't teêre maagden-lijf, de gaaf-blanke huid, de week op-puntende borsten, 't ongerepte van niémand-gekende... Hij zuchtte en wreef z'n wang streelend tegen de hare, sussend meteen h'r bangelijk verweer. ‘Och - stìl, stìl toch, 'k doen je toch niks, me lieveling? 'k Doe je geen kwaad toch? Jíj - jìj ben me - me àlles, jij schàt! Wat ruikt je haar..., en wat is 't zacht...! Jíj móoie liéveling! Móoie... liéveling...!’ Z'n wang over-aaide h'r nek, h'r haar, hij kuste h'r daar niet, hij zocht als 't uitgelezendste de begeerlijke, schuchtere mond. Maar ze ontweek dàt, ze drukte 't heete gezichtje tegen z'n schouër, z'n borst, en zuchtte beverig, de schuwe streeling van z'n handen duwde 'n vreemde gewilligheid in h'r op, ze dacht aan z'n gretige, frischroode mond, met de kleine witte tanden, h'r lichaam schokte van knagende lust, en 't doorvlaagde h'r drìngend en felhartstochtelijk 'm dàn nú h'r mond te geven voor z'n zoenen, nú maar voor lange dagen genoeg te nemen, voor lange dagen van smartelijk wachten-op-Joost. Toen zóo in 'n flits, meteen als z'n naam weer door h'r kloppende hoofd ging, zàg ze 'm: voornaam, rustig, beheerscht, z'n energieke gezicht in wilskrachtige lijnen, z'n diepe oogen peinzig onder de
| |
| |
trillende frons, en plotseling hàd ze de kracht en ze wàs - los.
Hijgende viel ze in de breede keukenstoel bij de haard, h'r wangen gloeiden en h'r oogen tintelden. ‘God! Ze had gewìld éven.., als - àls 'n meid van de straat...!’ Afkeerig keek ze naar den soebattenden jongen. ‘Och, gá toch wèg! Gà - toch! Zié je dan niet...?’, snikken wrongen naar h'r keel en beschaamd duwde ze de heete handen voor de vochtige oogen. Van 't slap-moeie weg-leunen in de stoel, schoot ze dan toch ineens weer overeind. De jongen lag voor h'r op de knieën en z'n hoofd drukte zwaar in h'r schoot, z'n praten klaagde verwezen, dof... ‘Wees nou niét kwaad, hoor-je, dàt kan 'k niet hebben, dàt óok nòg! Ik hou zoo van je, jíj weet niet wat dat is! God! God! 't Is 'n ellende - zoo'n liefde, 'n hel die de Duivel stookt, 'n bezoeking! Je bìdt om 't kwijt te raken, 't gaat niet! Je vlóekt en je zwéert, 't hóúdt je vast! En - en slecht maakt 't je... slècht... oh!’ Z'n armen rekten begeerig om h'r heupen, z'n kop woelde om en om in h'r schoot, òngeduldig, hèftig... Mien keek met beschroomde oogen op 'm neer. De fijne blonde krullen van z'n mooie jongenshoofd streelden krieuwelend tegen h'r handen op. Ze zag op z'n bruin-gladde nek 'n glinsterend dons van korte haartjes en waar de fijne trui-boord af-week, 't blank van z'n rug. In 't têerst van h'r lijf plaagde al-heftiger, de weeë donkere drang, de lùst... ‘Sta toch op,’ smeekte ze, en telkens weer: ‘Toe Niék, stá toch op...!’
Hij hoorde 't niet, praatte smeekerig door. ‘Als 'k nou toch 'n beste betrekking krijg, Mien? Toe, zèg nou toch d'r 's, waarom kàn 't nou niét? Ik - ik hou toch zoo van je... God! God! Ik hou zoo van je, als je maar wóu, wat - móoi zou 't worden! Waarom... wáarom kàn je nou niet 'n beetje - 'n béetje...?’ Hij zag plots op, vòrschend, z'n oogen waren nat in de haart- | |
| |
jes. ‘Is d'r - is d'r soms toch 'n ander, zeg...? Is d'r 'n ànder? Co Bruins - misschien?’
Heet-kleurend ontweek ze 't. ‘Jíj denkt dat ieder die bij ons aan huis komt...’ Ze rukte de schouders op. ‘Toe - tóe praat 'r nóu niet meer van, ik kan me toch ook niet - uit vriendschap..., jongen begrijp 't nou toch 's...’
Niek drong zich dichter tegen h'r. ‘Begríjpen?’, mokte ie. ‘Hoe kan 'k nou..?’ Z'n handen bleven h'r knieën omspannen en krimpende zuchtte ie over z'n leed.
't Echode na in h'r hoofd, ze gaf mèt de schuchtere knikken h'r ongeweten toestemmingen. ‘'t Was nèt éender met ze, nètéender...’ 'n Keer toen z'n wang h'r hand beroerde, voelde ze warme druppen. De breeë schouërs van den jongen schokten, z'n handen grepen wild om h'r heen. Ze voelde z'n mond op h'r pols, h'r bloote onder-arm... Líjelijk liet ze 't toe, strak van bedwongenheid. Maar bij 'n gerucht uit de gang schrok ze weer op uit de vreemde loomte die h'r be-ving. ‘Niek toe dan.., d'r is Moeder - misschien..!’
De jongen zuchtte zwaar, ie stond dralende op en ging uiterst langzaam. Bij de deur wreef ie zich met wreed-harde hand over de oogen. ‘Bè'-je nou wézenluk niet kwaad meer, zèg...?’, haperend vroeg ie 't. ‘Wézenluk niét..?’
‘Nee - jongen, 't weet je nou toch wel..?’, warm zei ze 't, verzoend van z'n tranen en warm óok glimlachte ze 'n stille groet in z'n triestig verlangende oogen.
‘Thank you...,’ zei ie zacht.
Ze ontroerde van z'n lach en beklaagde 'm week. ‘Arme goeierd...’, dacht ze.
Na Niek's vertrek overwoog ze 't àlles nog 's... ‘'n Góeie jongen was ie, 'n góeie..!’, ze huiverde licht. ‘Maar - maar
| |
| |
veel te - te hèftig... te..., née h'r man zou ie nóoit worden, nóoit! Hij niet! Van al de jongens bleef 'r maar éen, dié ééne was - Co...’ H'r armen zakten sloom neer langs 't bleeke kleedje, ze vlocht de klamme handen ineen voor de schoot, boog 't hoofd, vermoeid peinsde ze voort. ‘Co was van al dié ànderen, de bèste nog..., Co Bruins die zou h'r - màn..! Eén moest ze toch...’ Ze zuchtte diep.
‘Jij begrijpt niet hoe dàt is, had Niek gezegd...’ H'r mond trok. ‘Och nee, hij wìst niet, geen-een - wìst.’ H'r oogen wijd en donker, staarden vèr heen, hunkerden... ‘Als - Joost 't nou 's geweest was, pàs... Joost zóo met z'n hoofd in h'r schoot...’ Gretig be-droomde ze 't, h'r adem stokte en heftig rilde ze. Als 'n woekerend zeer, doorsloop h'r weer, heet en àlles-over-heerschend 't oude verlangen. Ze liep aarzelig de keuken door, keerde en bleef stil, h'r verschrikte oogen stonden ineens vol tranen, ze neep de handen klemmend ineen: ‘Oh God - Heere! Joost toch... Jóóst!’
|
|
Auteursrecht onbekend