|
| |
| |
| |
[VII]
'N FLOSSIG gouën licht-lijn gleed door 't bol-glazen panneruitje, op de kleine bijzolder, die paaide nog even de glans van 'n weeke en witte dag-helderte naar de gammel-verwurmde zolder-gebinten en overstrookte ook de doffe en vale boeken-ruggen op de breede, buikige kastplank met tintelende volants.
Maar - tusschen de grauwe plinten bleef 't diepe vensternisje in lood, armelijk-verdruild, onbekoesterd van glans, en ook amper zichtelijk was 't schamel overblijfsel van de kleurig-geschilderde deftige man in rok en kamizool die 'n vlammend hart op de kleine en bleeke schaal van z'n wijd-gespreide hand aandachtig te wegen leek. Van de gesleten spreuk op 't doffe ruitje restte nog maar een enkele regel: ‘Myn hert en sal geen ander kiessen.’
'n Vaste diepe glimlach vervouwde Mien's mond als ze met blijde en warme oogen naar 't gebersten ruitje opkeek. ‘Nee..’, zei ze plechtig. ‘Nóoit - 'n ander...’ Ze schrok bij de klank van h'r stem en keek schamig om zich.
De magere oude dam-spiegel van Grootvader Rijckhout sneed 'n zilveren breuk in 't kale zolderbeschot, en de antieke klok keek als 'n log en glimmend bakkes uit 't schemerige, z'n sterk-verguldsel schonk h'r 'n royale glimlach.
Spichtige heimelijkheid behuiverde tòch tot zelfs in de gulle gloed van de avondzon de vale planken en de lang reeds in onbruik geraakte dingen. De schaduwen leunden als grauwe zorgen aan de oude wanden.
Schuw-spiedend gleed Mien's blik door de kleine vertrouwde ruimte, dàn - zich rekkend - keek ze aandachtig door de smalle dak-ruit over 't bezonde Stadje. De verweerde spitse daakjes, trillend-overvloeid van 't gulden avondlicht, schuilden
| |
| |
vertrouwelijk en saamhoorig bijeen, de venstertjes gloeiden blozend uit de neigende muurtjes, en de boomkruinen bol en breed, wiegden zacht hun groene blârenvracht op de zucht van de zwoele wind, heel in de verte achter de bemoste wering, vergleed in tam-rulle dein-plooien de kalme zee.
Mien hief de armen en sloot de handen in 'n vaste greep om de slanke nek. ‘Dàt bij de Vliet, 't leek 't allang..! Je kon 't haast niet meer tellen op je vingers... zooveel dagen’. H'r adem ging stroef en beklemd, ze look de oogen, trachtte weer ná-te-genieten, Joost's kus, de streeling van z'n handen langs h'r lijf, de veerende druk van z'n lichaam. 't Stuwde 'n koortsig rood in h'r wangen en in h'r oogen drong 't 'n heete glinstering.
't Duurde niét.
'n Schelle jongensstem, 'n schreeuw beneden op de straat, verjoeg 't, h'r armen zakten sloom zijwaarts, toen bij 't terugschrikken tot de werkelijkheid, kwam de nuchtere overweging weer. ‘Och ja - já, ze zou met de voile...’ 'n Nerveusheid propte 't tegen h'r keel, ze trachtte naar beneden te kijken, 't Cromhout in, zag dan enkel vrouwtje Bartelinck onder de breede linde en op de uiterste rand van de weg, in 'n kijvig tête-à-tête twee ouë ventjes.
'n Vaag geroes van stemmen dwarrelde over en weer...
Ze luisterde benepen. ‘Nou zaten ze allemaal buiten - allemaal! 't Was n'tuurluk de àkeligste tijd...’ 'n Strakte trok om h'r mond en ze fronste beverig. Met de duimnagel kerfde ze 'n bochtige voor in 't weeke hout van 'n dak-plint. ‘'t Had ie toen ook gezegd, hè..? Dan ben je nog - nòg véél meer 'n mysterie! Hij vond 't wel erg mooi - wel èrg..! Dom nou toch wel dat je Co's kaartje niet... n'já mét Co voor die eene avond! D'r hoefde niet meer te gebeuren dan je zelf wou, en je wou n'tuur- | |
| |
luk absoluut niets... dus..!’ Ze zuchtte zwaar, en keerde zich dralend van 't nok-ruitje af. ‘Had je aldoor naar 'm kunnen kijken... stilletjes kijken..! Gut - zoo jammer nou toch..! Misschien heeft ie jou ook nog gezocht, ja - misschien, maar... maar 'n entreetje heeft ie toch vergeten te sturen’.
Even bleef ze weifelend stil bij de ouë boeken op de plank, greep al naar 'n deeltje van Jan Luyken, - ‘Jezus en de ziel,’ en bedwong tòch weer 't begeeren. ‘Nee - nou niét wéer verschuiven tot morgen, dan - dan hóu je gedurig die spanning voor - de eerste keer...’
Ze slikte tegen 'n droogte in de keel en bewoog zich aarzelend, nam dralend de zomermantel van 't ouë wasch-rek en bleef dan weer tobberig voor zich uit turen.
‘Guus Mieuwsen - 't had die ook 'n oogen opgezet... toen ze bij Van Dam 't voiletje...! Ja - en later had ze loopen te schateren met Trien Witte, vlak achter h'r...’ Mien's roode mond trok kreukelig van nervositeit. ‘Je móet toch.. je móet..!’ Driftig wierp ze de mantel terug op 't rek, boog naar 'n cartonnen doos en nam 'r voorzichtig de kleine lila zomerhoed uit, met behoedzame vingers streek ze langs 't afhangend tuletje. ‘Moeder - dié had 't ook mal gevonden al zei ze 't niet zóo.., en Vader en Jo die zouën wel...,’ wrevelig verduwde ze 't. ‘Och - maar... maar Jóost...! Nou já... om hèm tòch...’ - Snel trad ze op de smalle spiegel toe, drukte de hoed diep op 't veerende blonde haar, en bond zich gewend-handig, 't voiletje voor. ‘Als 'k nu eerst maar de straat uit ben,’ tobde ze, en vergat dat dan weer, bleef als elke dag bij de heimelijke proef, stil-verwonderd kijken naar h'r blank-verschemerd gezicht. De oogen straalden met vreemde koortsige gloed door de broze tule, de verheimelijkte mond stond als 'n karmein- | |
| |
roode bloesem in de ongerepte gaafheid van de huid, de wangen bloeiden hoog-rose en de stuiverig-rulle krullen wipten tintelend onder de hoede-rand uit.
'n Onzekere glimlach trok als 'n vluchtige glans over h'r gespannen gezichtje, snel haalde ze de mantel, trok die jachtig aan voor de spiegel, knoopte met kil-voelende vingers de kleine koordknoopen toe, de ceintuur, friemelde nerveus-onhandig aan de sluiting van de handschoenen. En aldoor over 't schichtige gefrutsel van h'r vingers, bleven h'r oogen op de spiegel.
‘Ze zouën n'tuurluk geweldig kijken...,’ stelde ze vast. ‘En - en dàt niet alleen...’ 'n Klamheid trok in h'r handen. ‘Och - nou já, ze wìst allang dàt... já n'tuurluk - hátelingen...’ Gemelijk keerde ze zich af van de spiegel, trachtte 'n wandel-route te bepalen.
‘Stil-Rozenburg langs en dan - dàn de Zond langs en - en de Vliet.’ Kribbig verwierp ze 't weer. ‘Och - maar menschen... menschen kom je immers overal tegen? Je weet toch van te voren nooit preciés, hóe je gaan zal, wié je wil mijen?’ Ze trok met 'n resoluut gebaar de mantel terecht, trad met snelle schreden op 't ruwhouten zolderluik toe, doch bleef daar weer stil. ‘D'r kon volk in de winkel wezen, hè? 't Zou vast wel! Wàs d'r geen gepraat?’ Bangelijk luisterde ze, hoorde niets, troebele gedachten roerden in h'r op. ‘Die lach - buiten... die was van Eibels-uit-'t-cafétje..., had ook zoo ellendig gejouwd - vorige keer, toen met nog 'n paar kroege-klanten... enkel om d'r kousen! N'tuurluk - ajour! Eentje mikte 'r nog z'n vieze tabakspruim naar, en later bij de brug wouën sjouwers de weg versperren...’ Ze kneep de mond in bij de pijnlijke heugenis en keerde zich werktuigelijk van 't zolderluik af, liep sloom terug en tuurde doelloos door 't kleine panne-ruitje.
| |
| |
‘Och - nou, dié lui...! 't Hìndert 't, hè...? Je zal hem n'tuurluk wèl tegenkomen! N'túurluk...! In de Klocksteeg of - of d'r ergens bij 't Ruyschenstein. Kijken zal ie..., met groote oogen..! Eérst zal ie je niet kennen, zal ie - misschien denken, 'n logeetje van deze of gene, en dan ineens met 'n schok zal ie stil blijven. ‘Nee - Mién?’ Ze ademde snel in 'n beschroomd geluksgevoel, en rond h'r mond rijpte 'n trotsche glimlach, vlug en bereid, ging ze...
Beneden in 't gangetje hoorde ze h'r Vader's lach, 't dompe gepraat van de klantjes in de winkel, liep toch vlug door, de tanden opeengeklemd, en rukte nerveus-driftig de tusschendeur open.
't Avondlicht vloeide scherp-fonkelend over de ouë winkeldingen naar h'r toe. Ze zag hoofden wenden, oogen sperren. Holmers stond achter de toonbank suiker te scheppen in 'n groote grauwe puntzak, hij keek op en morste..., tikte dàn grijnzerig tegen de pet: ‘Dame...’ De kleine-luiden grinnikten en Jo mokte verbeten gramstorig: ‘Deftig, hè...? Tsjonge wat worden we dèftig.’ Schuw ging ze langs de menschen heen, in schíjn - òngenaakbaar.
De rustige avond-praatjes in de straat stokten ineens bij Mien's nadering, en de luiden bleven stil op den weg. 't Doezel stemmen-gebrom leek traag-aan tot één doffe klank uit te zwellen, tot één ènkele donker-misprijzende stem.
Mien keek recht voor zich uit. ‘Niét zoo bàng àfháásten...’, vermaande ze zich gedurig, maar h'r reppende voeten bleven toch in de nerveuze jacht.
't Vèr-zwangere wijf van de katten-en-honden-snijer kwam log-langzaam op van h'r zetel, ze perste de handen als vinnige
| |
| |
klauwen weerzijds de buik en drukte in h'r verbolgenheid de zware schoot tot 'n zwikkende knoedel, hèlde bij de krijschende lach vèr-achterover. ‘'n Endje ansjopies-gaal voor d'r griffemeerde stuurboord... ha-ha..! Kíjk me dat ringelduifie... dat lèf-jakkertje... ha-ha, nou wil ze... nou - nou mot ze op aalfoppen uit!’ - De wangen van 't wijf lilden stuipig bij de zware schater en h'r dikke onderkin werd vuurrood. Ze slofte - uit 't kringetje van gichelende buren - breed en verspèrrend naar 't midden der straat en lachte uitdagend, h'r groote boter-gele tanden leken de deuren van 'n pakhuis, waarachter véél vuil gestapeld lag.
Mien week schielijk uit, 'n steegje in.
‘Je vlùcht...’, schimpte ze, en - ze wist geen verweer.
H'r schreden klonken hol en lawaaiïg tusschen 't nauwe huizenpad en schamig bedacht ze, hoe gek dat nu was: h'r dráven in dàt toiletje in zóó'n schunnige steeg. Dàn dook weer donker en deizig 'n bloed-rooie lach-kop om de muurhoek en lijzig kwetterde achter de listige spot - de logge schater.
't Wriemelde van menschen in 't duf-warme achterstraatje. 't Melkboertje - de gehéimzinnige, die uit de sterren de toekomst kon lezen en die genas op 't gebed, keek h'r van uit z'n donker-omhaarde oogleden weifelend aan, achter 'm op de bultige weg strandde van louter onachtzaamheid in 'n diepe gootgreppel, 'n kreupel oud vrouwtje, h'r puinvallig mondje sputterde foeterige woordjes. En 't spichtig-ingebogen wijf, dat als 'n kwaadaardig loerende heks, knokelig, vaal en - dreigend over de grauwe klep van h'r breede onderdeur leunde, gaf bits 'n luidruchtige bijval.
Mien beet de lippen dun in. ‘Niét luisteren...’, morde ze, en h'r wangen schoten vol bloed, ze hoorde 't tòch wèl...
| |
| |
De stroeve kijf-stem van 't gedoken wijf, haalde nurksche echo's vèr uit de straat: gispende herhálingen, 'n paar kinderen jouwden de opgevangen woorden treiterig na, en 'n kreukelig joodje die z'n coupon roode baai als 'n lamgeslagen offerdier over de scheeve schouder droeg, taxeerde vurig: ‘Nah... nah..., dhâ'-s 'n phakkie fan... fan phij de tweehonderd phop...! Wat-t-'n poehee! Wat-t-'n poeha! Die fhaalie is 't ghoekoopste...!’
Mien ontweek moeizaam de op-relletjes-azende wijven, en h'r mond spande strak van 'n felle haat.
De spitse geveltjes wrakten achter de lui uitleunende menschen 'n groezelig fond, en de weg vaal bochtend in kleine kronkelingen, had stadig donkere pleister-van-lijven. De luiden lachten frisch-op, schèl, en de spitse inval van de een hitste de ander.
'n Man kwam in z'n gescheurde blauw-baaien onderbroek op de holle drempel van z'n krottige woning. Uit z'n ruige haarkop keken ongegeneerd de bol-ronde oogen, hij jeukte zich in de lies, en rekte de mond tot 'n vervaarlijke breedte. ‘Zelle we 'ris perbeere zussie...?’, schor fleemde ie 't na de doffe lach, en rauw en geil dolde ie door...
't Flakkerde 'n wilde woede in Mien's bange oogen, ze neep de handen en als 'n duivel voer de razende nijd door h'r bloed. Wreede en vreemd-vreeselijke dingen dacht ze, dan plots dáár doorheen, scheurde als 'n krimpende pijn, 't verlangen naar Joost. ‘God - nou toch... wáarom liep ze dan ook hiér...? Wáarom liet ze d'r nou van h'r doel afjagen? Joost, die was hiér immers niet... hè...?’ Ze slikte tegen 'n zwellende zeerte in de keel, en h'r voeten gingen plots zwaarder.
Bij de hakige bocht van den weg stond ze ineens voor
| |
| |
Dominee Kreithe, z'n waardig-kalme tred verlangzaamde aarzelend, 'n krenkend meewaren schoof door z'n oogen, weifelend bleef ie voor h'r stil.
H'r blik gleed verlegen tot 'm, en h'r lachje trilde bij de bedeesde groet, mat knikte ze in op z'n goedig onderzoekende vragen. ‘Ja... já, 't ging wel thuis, já...’ 'n Stilte dreef over h'r woorden en dof en schichtig overwoog ze, wat ze nog meer zou kunnen zeggen, maar wìst 't niet recht.
Om Kreithe's mond trok wat strafs, z'n groote baardige kop had ook 't milde van anders niet, z'n kijken gleed koud en leeg langs h'r af. Met de stevige wandelstok groef ie in twee krachtige halen 'n kruis over de sintels. ‘Moeder maar flink helpen, hè?’, verzocht ie vaderlijk. ‘En de groeten thuis doen, hoor... en zeggen dat 'k binnenkort 's hoop aan te komen.’
Ze knikte, keek bleu van 'm weg naar 't kruis in de sintels, glimlachte kleintjes in op z'n goedige groet.
Onder 't schichtige voortjachten, pruttelde weer wat grams in h'r op. ‘Nèt of ie bang van je is...! Och - bàng...! De voile n'tuurluk en de Zondagsche mantel...’ H'r lippen rimpelden van ergernis en 'n frons schoof tusschen h'r brauwen.
‘Hij was precies zoo benepen als... als de anderen, 't - 't scheelde geen haar...!’ Ineens door 't kleine getob over Kreithe's stugheid, woelde weer 't verlangen naar Joost. ‘Heer, in hoeveel dagen had ze 'm nou al niet gezien, hè...? Zondag-voor-'n-week 't laatst, in de Kerk, en toen d'r-voor, telkens maar vluchtig, 'n keer toen ze met Tine liep en nog 's toen die akelige Joop Heinsius h'r aansprak..., maar - maar bij de Vliet was ie toch niet meer geweest. Veel op reis ging ie ook, elke dag naar de Beurs...’ H'r denken verijlde, ze hoorde weer 'n schimp hier en ginds, 'n lach... H'r mond- | |
| |
hoeken trokken bevende neer en ze neep de handen tot vuisten.
Wat later zag ze Rijklof Krone. Hij stond in z'n weelderige tuin en ie snoeide de haag. Toen ie h'r zag, gaapte z'n mond wijd-open, ie zette de bril op en knikte vaag, driftig klopte ie z'n pijpje uit tegen de boom. ‘'t Gaat verkeerd,’ morde ie. ‘'t Gaat verkeerd... nou van-avond zal 'k 't zeggen...’
Over de schouër keek Mien nog 's om naar den ouën man en z'n kleine armelijke huis. 't Rood-steenen gebouwtje lag schemerig in de koepel van witte perenboom-bloesems en de kleine venstertjes gloeiden rood van de avondzon. ‘Hij ook al zoo - zóo vreemd’, dacht ze en wou de pijn niet weten, de pijn in zich. Schuw ging ze weg van de menschen en zocht 't plaatsje bij de Vliet waar Joost h'r de kus gegeven had. In de lange halmen lag 'n stoeisch vrijend paartje, ze liep die beschroomd voorbij, schamig, drentelde in 't schemerige plantsoen-laantje doelloos voort...
‘Als 'k 'm enkel nog maar 's tegenkom...’, peinsde ze arm. ‘Als... als ie me dan enkel maar gedag zegt...’
En even voorbij Tober's hôtelletje gebeurde 't. Ze liep in stage vrees voor herkenning en spot, schichtig in de hooguitbrandende glanzingen van de fel-wit optwinkelende spoorweg-lampen, helle licht-flitsen schampten over den weg, scherpsissende fluit-signalen gilden van 't rangeer-terrein, langs h'r gingen enkele reizigers, schuw keek ze naar hen, en dralend keerde ze. Toen, in 't klare schijnsel van 'n bol-brandende gas-vlam, liep ze recht-aan - op Joost-van-'t-Ruyschenstein toe...
Hij kwam rijzig en heel knap in 't donkere colbert-costuum - de waterproof nonchalant over de arm - uit de schemer in
| |
| |
't blank neerstralende licht. De hartslag joeg hóog door h'r borst en 'n heete vreugde sloeg door h'r bloed.
H'r geheven oogen keken blij-verwachtend naar 'm op, en ze had 'n beverige glimlach om den mond, wìst 't naakte licht vol en kenbaar makend tegen heel h'r gezicht en 'n oogenblik zagen z'n oogen ook recht in de hare. Physieke en moreele pijn, besloten achter hooghartig isolement leek in de scherper-getrokken en vreemd-gestrakte trekken van z'n bleek-bruine en gemagerde kop, in de scherp en stug-opnemende blik, de dun ìngeklemde ascetische mond, dadelijk zonder iets van de oude innige eigenheid, voer z'n blik over Mien heen, van h'r weg. Rustig stapte ie door, wipte veerkrachtig de enkele hooge bordes-treden op, de wijde boog van de stations-portiek in en - verdween zonder omzien...
Mien liep na de lange omblik, gedoken voort op de lichte weg. Lach-gilletjes door-zongen de avondlijke rust, hurrietjes keften op. Ze zocht werktuigelijk de donkerste leegste straatjes, tuurde wezenloos naar de dingen rond-om.
Bij den slager lag 'n vette zwijnskop in de etalage, de blauw-en-dof verbloede oogen mikten 'n gruwe clownige scheelheid onder de fakkel van de sidderende vleermuistong uit.
'n Bakkers-karretje met 't kleine smoezel-opbrandende kaarse-eind in 't wekker-ronde lantaarntje, stond als 'n één-oogig gedrocht dwars over den weg, moten ruig verkapt brandhout lagen ergens als wreed-verhouwen bonkige menschen-lijven. Voor h'r uit schoof 'n oud vrouwtje, strammig ingebogen, hoekig van hoofd en schouders, 'n Keulsche pot onder de arm, 't leek 'n heimelijk weggeloopen caryatide van 'n deftig oud koopmanshuis. - Uit de blauwe koepel van de slanke toren braken dan ook in loome deiningen de trage klanken van 't uurs- | |
| |
liedje los, de klokke-galmen spatten als zeep-bellen, broos en brekend weg naar de lichte lucht, en plòts door-krijschte 't hóog uitgillende fluit-signaal van 'n vertrekkende trein snerpend de weifelend-vervlietende muziek-uit-de-toren... Mien hoorde 't... en ze huiverde, dràlender liep ze, méer strómpelend.
Bij 't groot-op-loggende hoekhuis dacht ze: ‘Je moet je goed-houën, je - goed - houën...’ 't Was àl wat ze peinsde. In de winkel nijdigde Jo's spot en de hortende lach van de klantjes, - binnen - in de hel verlichte kamer, zaten Krone, Meurs en de Vader, op h'r plaatsje dicht onder de lamp, naast de Tante, de Moeder.
Mien knikte vluchtig, ze trok suf en onbeholpen de mantel uit, deed sluw de hoed met 't voiletje af, tastte werktuigelijk naar h'r haar en vergat dan 't opkuiven weer.
- Beverig en wit-in-de-wangen schoof ze achter de tafel, boog 't hoofd over 't handwerkje.
Vrouw Holmers had maar 'n vluchtige blik voor h'r, ze hield de oogen gedurig strak en waarschuwend op h'r man, hij praatte hèftig, rúw... ‘Nee - née, Thonis Meurs laat mij nou ook d'r 's..., ìk zeg je de middenstander gaat d'r van tùsschen, 't kleine baasie wordt ondergeduwd van de knechts in - in h'r-lui òngenádige loon-eischen... Tíjd komt dat ze niét meer als - als viér uur per dag willen werken, dat ze al ídioter éischen stellen, já-wel, d'r éischen..., en 't ongelukkige kleine-baasie met z'n zuinige duitjes - crepeert!’ Heftig deunde ie z'n oratio pro domo.
‘Dàn ben 'r de groote kerels met d'r knuisten vol goud, die pooieren 't arremelukke stukkie brood tusschen je tanden uit, sluiten 'n vennootschap-zus-en-zoo, koopen grond, laten win- | |
| |
kels bouwen, vijftig, zestig tegelijk, méer soms...! Mag de kleine winkelier dan tegen op-concureeren als ie 't kàn... en ànders stìkt ie maar...!’ - Wat huilerigs sloop door Holmers' futtige stem en z'n handen nepen trillend de stoelleuning... Als ie eindelijk zweeg, gaf Rijklof Krone z'n gereede toestemming in 'n zwak hoofdknikje. En de Voorlezer die al minutenlang, de stugge weerlegging-uit-gewoonte in de listige oogen had, kwam na z'n kregele tegenwerping plots op 'n ander onderwerp... ‘Ja-a... nou maar - apropos... Weet jelie d'r óok van, hè...? Kàn 't waar zijn, dat - dat ouë Halke, 'n Róomsche man aan 'n sigarenhandeltje geholpen heeft...? D'r staat toch geschreven, niet-waar, laat ons goed doen aan allen, maar méest aan de huisgenooten des geloofs... Tja-a - de ìngeborenen des huizes gaan dan toch vóor - niet-waar...? Offe - of is 't de ouë z'n jongen - misschien? Die - die léek 'n dwaalgeest?’
Holmers diende van repliek.
Maar Krone naar Vrouw Holmers overbuigend en zwaar steunend op de tafel, begon toen over z'n Pieter Cornelis, die in de Oost was. ‘Dat jongetje van je, Fràns, ie lijkt op 'm, 'n mooi jongetje, ie zat op me knie in de avond en keek met groote oogen 't donker in. Vader, zei ie, waar komt de nacht toch vandaan, en waar de sterren... en waar ben ik vandaan gekomen Vader en... en waar de Hemel en - waar komt de lieve Heer toch weg... en Vader, Drie-éénig, hoe kan dat..? - Tja, zoo'n jongetje van 'n jaar of acht, negen, kan je meer vragen doen in drié minuten, dan je in heel je leven beantwoorden kan! 'n Mooi, teêr jongetje, ie zong graag dat liedje: Jezus van Nazereth komt voorbij...’ De stem van de oude man sloeg over en werd heesch. ‘Ja - later ging ie tòch van me weg... naar dat
| |
| |
heete land, met de zwarte mannen en waar ze alle dag rijst met peper krijgen... Dié jòngen - ze vliegen àllemáál uit 't nest, de aventurelukke wijdheid in, de stilte hiér lijkt te zwaar voor d'r..., 'r is wat in, wat bàngs... ik weet niet, maar dàt jaagt ze vòrt! Nóú, hebben de ouë-lui van Meneer Joost ook 'n bittere dag, vandaag trok d'r-lui eenigste jongen - d'r éénigst kind - de wereld in! Ergens in - in Wales in Engeland krijgt ie 'n betrekking aan 'n bank, goeie relaties moet je denken, tja-tjá... en - en 'k weet... 'k wéét... ie ging in onmin van z'n ouërs...’ - Rijklof's tranende oogen gingen geen seconde van Vrouw Holmers' peinzend gezicht. ‘'k Zal 'm missen...’, zei ie schor, en in 'n murw zelfbeklag dat 'm anders niet eigen was. ‘'k Zal 'm missen, de jonge Menheer, ie ging voor - járen...’
Mien boog dieper-in, 'n wreed gevoel van versterving doorkilde h'r en 't praten rond-om-h'r, verdofte tot 'n vreemd-donker en warrig gerucht. 't Werd schemerig voor h'r oogen en maar moeizaam stond ze op, ging als tastende de kamer uit, 't was ook of de steenen keukenvloer onder h'r voeten wegweek. Ze knakte voorover, sloeg bijna geruchtloos neer...
De Moeder, die Mien schielijk volgde, vond h'r - met 't hoofd op de gestrekte armen - bewusteloos voor de oude schouw.
|
|
Auteursrecht onbekend