|
| |
| |
| |
[IV]
DE blanke groote moten wit van de feestelijk-gedekte tafels, plechtigden vroom en vredig in de dichte omkransingen van de stille donkere lijven, en 't matte licht van de kleine gas-lampjes sprenkelde van de hooge zaal-zoldering, 'n rustig schijnsel over de waakzame hoofden. 't Flensende sier-loof geurde wijn- en kruien-reuk uit en 't beefde zacht.
Door de plechtige stilte waarde toch 'n onzekere gramschap, 'n jeukend ongeduld. - Gezichten verstràkten, oogen glóeiden...
Van 't hoog-behekte podium keek Andries Uive 'r naar. 't Onrustige licht van de vleermuis-vlammetjes belekte z'n stoere ronde kop met grillige flikkering en veranderde z'n lange baard en z'n witte haar in 'n zilverig schuimsel, z'n oogen keken norsch en ie praatte in onverzettelijken wil precies dàt... wat ie zich voorgenomen had. - ‘'n Kwaluk-krassende raaf, 'n ouë isegrim, niét een die z'n woorden als sierlukke dingen kan laten fonkelen op 'n rappe tong, géen feestredenaar, maar - jelie hebt 't gevraagd.’ - Hij glimlachte stroef en pluurde naar de plechtig-poseerende jongens in hun zwarte jassen, met 't blinkend-pralende insigne hoog op hun borst.
‘Grafbloemen op m'n hoofd, langs m'n kin, diepe voren overal, 'n rug die gaat buigen, 'k moet 'r toch wel wàt van weten... van 't leven dat op jelie te wachten ligt, waar jelie voor klaar staan. Nou - nou d'r is al zooveel gezeid op je feestavond en d'r zal je nog zóó véél gezéid wòrden, ìk zal je ballast niet verzwaren, jongens, ìk zal je ook niet met pluimen besteken, ìk zeg je alleen: wees éerluk... als je valt éerluk, als je knielt..., al is 't ook voor de Mammon, voor 't kalf uit de woestijn, voor 't gesneden beeld..., 'n mensch knielt soms
| |
| |
voor nòg minder... wees eerluk in 't erkennen. En mijd de man die met de schíjnheilige oogen en de smàkkende lippen van z'n bij-blijvende verdorvenheden kan praten en van z'n Jacobs-worsteling-met-God, míjd de man, en als 'n kwaad die - dié aan de pet trekt voor 't geld, die z'n glimlach en z'n woorden wringt naar 't gebod van de rijke, weest eerluk...!’ - Zwáar dreunde Uive's stem, de kleine spitse gasvlammen boven z'n hoofd leken te trillen in de forsche kracht van z'n praten, z'n stem was als 'n roffel.
Mien zakte moeiïg terug in de stoel en h'r gedachten verdwaalden. ‘'t Kòn niét..., 't kòn - háást niet, dat hij 't geweest was, híj met - dié vrouw..! Heer maar wié anders? Wie leek op Joost? Geen-een ìmmers, geen-een..!’ Ze beet de tanden opeen en versoesde in 'n smartelijk-gemijmer, schrok 'r plots weer uit op ook. Uive's rug boog meer, z'n handen zakten, Uive's rede was uit en dadelijk gonsde 'n warrelend praatgebrom op.
Vluchtig durfde ze toén door de pluizige wilgen-katjes, die heiningachtig afschutten haar en de stug-stille jongen-naast-h'r, 't omblikken naar de woelige feest-menigte. Schichtig speurde ze, maar vond daar alleen de Vader en Jo, Da Zonneveld en de vrouw van den Voorlezer. H'r ongedurige blik bleef weer stil op de groote takken-boeket in de bruine en buikige urn. ‘De Lente was dàt... de vróege...’, 'n pijnlijke trek sprong aan h'r mond. ‘Bij de Vliet zou 't weer mooi worden en de menschen zouën weer gauw de bloemen in d'r vensterbanken zetten en op d'r potten-kasten en al de ouë dingen zouën weer stil staan glimlachen in de mooie zon. Och Heere, maar Joost, als 't 'm nou geweest was - pàs...?’ Ze klemde de handen en voelde zich zweeterig van de schrijnende angst.
| |
| |
Ineens merkte ze Co Bruins' strakke kijken en blikte bloo tot 'm op, hij boog naar h'r over. - ‘D'r is gepresenteerd, zeg, maar ze hebben ons hier voorbij gezien! Wat wil jij gebruiken? Thee misschien en 'n broodje met vleesch... hè? Zal 't even halen aan 't buffet...’
Bijna heftig weerhield ze 'm. ‘Nee... née, voor mij vooral niet. Ik heb - heelemaal geen trek, maar - als jíj voor je zelf wilt?’ Schuchter-vorschend keek ze den jongen in de oogen en kleurde. Z'n ernstige blik schoof diep in de hare. ‘Je had wat anders verwacht...’, stelde ie vast. ‘Méér - féesteluks?’
Ze ontging 't directe. ‘Och ìk, ìk ben zoo... zóo..., 'k weet niet...! 'k Denk me de dingen altijd móoier! Zeg jíj nou 's, is... is dìt-van-nou iéts om je - maanden van te voren op te verheugen?’ Ze zag in Co's glimlach 'n ontkenning, en praatte snel door. ‘Toen 't - 't feest uitgesteld moest, door die ziekte van Domenee en - die anderen... hè, 't leek bijna - 'n ramp... en nóú...’ - De lach van den jongen brak h'r praten. ‘D'r is in Zeewijk ook zoo weinig...’, verklaarde ie. ‘Zoo - wéinig... dáarom...’, hij had 'n smal-opgevouwen papier uit een van z'n zakken gehaald, z'n vingers bewogen 'r ongedurig over, smalend besprak ie z'n Luther-rol. ‘Zoo idioot... dat Maarten Luther uit 't jaar onzes Heeren vijftien-honderd-een-en-twintig in 'n jaquette... en streepjes-pantalon met lak-schoenen, 'n hooge boord en 'n rooie das, ten tooneele verschijnen màg.’
Co verspeelde in z'n pruttelen 'n kostelijk deel van z'n zeldzame glimlach, maar 't boertige in z'n zeggen pakte Mien toch. Ze had even 'n nerveus lachje. ‘Och - maar... 't werd anders toch wel ijseluk wereldsch...’, betoogde ze. ‘Gewoon - 'n schouwburg, hè? En ze wilden 't feest eerst nog in - de
| |
| |
Kèrk...’ Met voorzichtige vingers brak ze 'n laat-knoppend twijgje van de wilgen-boeket en stak 't zich dralend op de zwartzijden revers van h'r bloese, de aandachtige oogen van den jongen zag ze niét.
‘Ja, n'tuurluk 't Onthouërsgebouwtje - beter...’, gaf ie toe, - ‘maar dàt ook weer, 'n massa te waterig...’ Hij kamde zich de witte vingers driftig door 't zwarte haar, en beschimpte nételig de streng-regeerende bewind-voerders der Gemeente. ‘Starke en Bot, die zijn nou eenmaal zoo - knoestig... principieel en Uíve, maar - 'n draak als de Koster en 'n schùnnige puntmuts als de Voorlezer...’
Z'n praten teufde, en hij bezag al-geduriger h'r mooie kopje in 't welig-blonde haar, 't tengere lijf, soepel overdonsd van 't eenvoudig-fluweelen kleedje.
Ook stadig had z'n vreemde opmerkzaamheid 'n nieuwe niet-eer ontdekte vondst-van-mooiheid, 't diep-stralende van de groote zachte oogen, de lief-welvende snit van de teêre mond, de fiere lijn van de rechte schouërtjes, en - in 'm werd iets gaande.
Mien tuurde peinzerig neer op de pareltwijgjes tusschen de borsten, en h'r smalle handen bewogen als teêr brekelijke dingen over 't glanzige zwart van h'r japonnetje. ‘Als ze nou maar zéker wist dat Joost niet... niét met die dame...’, dof tobde ze zoo door, h'r lippen beefden en traan-randjes glinsterden rond 't wit van h'r oogen.
't Ontging den jongen-naast-h'r niet, z'n mond verweekelijkte en z'n warme blik lag even als 'n streelende druk op 't trieste gezichtje. ‘Had ze hoofdpijn - já...? Bedómpt was 't ook in de zaal, met al die lustige rookers en véél te vol’.
Sloom aanhoorde ze z'n praten.
‘Als hij 't nou toch 's wèl geweest was? Och God... Heere...!’
| |
| |
H'r mond trok wit en nerveus, schichtig keek ze van Co af, bemerkte dan plots Joop Heinsius achter zich en gaf 'n klein knikje op z'n over-vriendelijke groet.
De bol-gele kop van den onderwijzer dook hoog boven de dikke wilgen-boeket uit. ‘'t Reveille nog lang niet geroffeld en jelie zit daar maar...! Ja - a-hem, M'nheer Bruins, nuchter en koel en met de gewoonlukke plooi van wrevel...! A-hem, als je - je soms verveelt m'n waarde, 't postje hiér, neem ik - sans façon...’, z'n zwaar-loome oogen bleven op Mien.
‘'t Moét je...?’, vorschte Co, en hij beet zich, van 'n duistere gramschap, de lippen dun.
Heinsius lachte. ‘Oh - ja, compliment van Wies de Boer, ze is Heintje kwijt geraakt en - dacht aan 'n stranding achter de wilgen...’
Co's breede kop verstugde al meer. ‘Làng-al weg...’, zei ie wrevelig.
Joop had zich behendig achter Mien's stoel gewerkt, en boog lacherig tot h'r over. ‘'n Slempmannetje...’, gekte ie van Meurs' jongen. ‘Weet je 't wel àlles... nou? Van z'n vestje, hè, en z'n das... en 't gouën bier-pulletje aan z'n horloge-ketting? Enne - dat de vrouw van de notaris zoo iets als jours houdt... niet? En dat - Joost Halke met z'n mollige liefke d'r ergens op de witte gaanderij vertoeft? Neé? Drommels - en niét dat zijn allergenadigste nummer zeven van 't programma is? Optreedt als balladen-zanger met 'n oud verzen-dingske van Paapsche wortel? Dus - Heintje dan toch nog tijd te kort geschoten? A-hem...!’ - De jongen had z'n tergende en vadsige lach weer.
En Co Bruins keerde 'm ongeduldig de grimmige kop toe. ‘'k Wou dat je oprukte’, zei ie forsch.
| |
| |
Heinsius rekte zich. ‘Méer niét?’, hij geeuwde luid en ging dralend.
‘Misselukke vent,’ gispte Co en gemelijk sprak ie door over den jongen. Maar Mien hoorde 't niet, ze hield den dooden blik stadig naar 't podium, witte bevende licht-lijnen trokken naar h'r oogen van de hoog-gedraaide gas-vlammen. ‘Dus - dùs... dan was 't tòch zoo... dan was 't - tòch...,’ ze dook in bij den kervenden pijn. ‘Joost en die - vrouw...! Joost en - 'n vrouw...! Och God - Heere God en nou jíj, wat moet jíj...?’
Co's fleemende praten streelde tot h'r, ze ving 'r vaag van, knikte en - glimlachte met 'n schreierige mond. ‘God - ach Héere Gòd... nou was de toekomst kepot en - alles... àlles...!’ Ze neep de handen tot kleine beenige knoetjes en de vochtige oogen sperde ze. ‘'k Wou dat 'k stierf...,’ dacht ze.
Dicht aan h'r oor praatte Co Bruins jachtig door.
‘We hebben nog 'n groot kwartier de tijd. Dan kunnen we desnoods nog de speech-beurt van Meurs overslaan, hè? Eerst wat gebruiken aan 't buffet, limonade of zoo..., en dan 'n hap versche lucht in de tuin nemen... nou?’
Ze keek naar 'm op, knikte en - vergat toch 't opstaan. H'r doffe oogen overzochten langzaam de rumoerige feestschare achter zich.
‘Kom...,’ drong Co ongeduldig, meteen was ie al overeind, schoof z'n arm onder de hare en voerde h'r met glimlachende dwang òp, en driftig van haast dóór de telkens verstopt-rakende menschen-gangen, z'n gedempte praten liefkoosde. ‘Tochtig hè, bij die gang...? Je moet vooral wat warms omdoen hoor, voor aanstonds... Nog erg - hoofdpijn...?’
Ze knikte wezenloos, zon wàt ie ook weer gezegd had en
| |
| |
vergat 't alles, bij 't verstolen om-spieden. Onder 'n sluik vleermuis-fakkeltje in de kil tochtige gang, liet ze zich gedwee van Co in de crême sjaal stoppen. Z'n handen streelden zacht-af langs h'r lijf, en z'n warm-overbrande kop neigde tot dicht aan haar mond.
Ze merkte 't niet op, speurde telkens weer naar de langzaam voorbij-gaande paartjes.
'n Keer zag ze zich in 'n lange en smalle spiegel, en van verbazing sperde ze de oogen. ‘Was zíj dat...? Née! En - zóo mooi...?’ Meteen zag ze Co's blik en - schrok.
Dan gleed alles weer onwezenlijk en ijl langs h'r heen, bijwijlen als zonder geluid.
In de koffie-kamer van 't Geheel-onthouders-gebouwtje, vond ze zich eindelijk - tusschen 't wee-drukke menschengewarrel - verbijsterd en eenzaam terug. De groote witte hotel-kom met thee woog h'r zwaar tusschen de trillende vingers en bij elk teugje krampte met 't stroeve slikken, 'n pijn.
Co had stadig 'n vreemd-innemende en goede glimlach, hij boog zich over 't tafeltje, tusschen hen, en z'n oogen be-aaiden Mien's wit gezichtje. ‘Je moet toch iéts bij je thee gebruiken...’, drong ie haastig. ‘'t Vleesch op de broodjes is bèst... Geen - trek? Zal 'k wat anders van 't buffet..?’ Als ze daar en met ongeduldige stem z'n zeurig dringen brak, hapte de jongen-zelf en met gulzigen beet in 't knapperend-harde broodje-met-ham.
Vluchtig keek ze naar 'm. ‘'t Is of ie - in geen week gegeten heeft...’, dacht ze sloom, ze had 'n wrakke ergernis... tòch - dadelijk verging dié ook weer. ‘Och - voor zoo'n avond... was ie goed..., je kon toch niet alleen. De meiden hadden elkaar èn d'r vrijers en - en nóú... Joost had...’
| |
| |
Ze beet met de scherp-witte tandjes 'n diepe barst in de zachte huid van h'r lippen, wendde kregel de oogen van Co's aanhoudende glimlach. Bij 't nerveus-gespannen luisteren hoorde ze - en meest geërgerd - Uive's naam, met onrustige blik overtuurde ze 't rumoerig gedoe. De Voorlezer had wijnroode kleurtjes op de schrale wangen en z'n mond trok spits van schamperheid. ‘'n Dwàrskijker’, oordeelde ie bits. ‘Ik zeg je - 'n kromme klinknagel... Uíve, 'n stókebrand!’ - Maar Ubbels zweeg en stopte zich de nijver-kauwende kaken vol als 'n slachter 't vleesch in de worst-darmen, hij verslikte zich ook 's, rochelde brakerig en trok zich 'n dikke vet-gele rookvleeschpees als 'n worm uit de strot.
Mien draaide zich met 'n ruk van 'm af. ‘'n Feest...’, soesde ze. ‘Was - zóó iéts..?’ Afkeerig keek ze naar Hein Meurs, hij leunde over 'n stoelrug-naast-h'r. Z'n lorgnet-glazen glommen 'm als spiegeltjes voor de fletse oogen en ie trok z'n meest-elegante glimlach, tastte coquet naar z'n nieuwe vestje. Ze gaf op z'n leege woorden geen acht, ving wel uit 't rommelig praat-gegons, de vinnige spot van Vrouw Ubbels' schelle stem. ‘Kijk..! Ei..! De kleine pauw van Holmers! Ze heeft de goedheid van 'n audiëntie..!’ - Vrouwtje Meurs, lijzig en langzaam, stemde opgewekt toe. ‘Ja... já-á..., 'n hoogmoedig nest...’
Met strakke oogen keek Mien de beide vrouwen na, dan doorzochten h'r blikken weer gejaagd-bang de menschen-woeling. Co at haastig, af en toe zei ie iets, ze hoorde 't niet. Toen ze eindelijk weer aan Hein Meurs dacht en omkeek naar 'm, stond ie, niét vèr van h'r af, onder de wankele kaarsen-kroon - in 'n kring van gichelende meiden, en z'n blik wees haar kant uit. ‘'t Páárlhoentje’, dolde ie. - De meiden hadden 'n
| |
| |
gillerige lach. ‘Ja... já, 't páarlhoen, de páuw...’
In 't opgejaagde rood van Co Bruins' stevige kop trokken diepe rimpels, en driest-van-nijd, praatte ie spottig Hein's stem na. ‘Vreeseluk amusant, zèg - hebben we toch 'n dòl plannetje gemaakt zeg, 'n wandelende reünie, 'n - 'n banketeerend... eh... tournee-in-de-nacht, heksen-dansen in de maanlichte weien: 't grootste feest komt na 't feest, zèg...!’
'r Kwamen eenigen die luisterden en in Hein Meurs' kring kwam 'n stilte van smoezend gefluister. ‘'n Gemeenerd...’, keven de meiden. ‘Gemeénerd - die Co...’
Mien hoorde 't amper. In h'r gespouwen oogen leek 't leven te dooven en 't wilde rood dat plotseling op-gloeide in h'r wangen verlepte - en stierf weg.
In de diepe nis van 't kleine gotische boograam zag ze onverwachts den jongen-van-'t-Ruyschenstein, hij keek met aandachtig waarnemende blik naar de lichtende voorjaarshemel en had den diepen exquisen glimlach tot ver in de wangen. De vrouw naast 'm had 'n kunstig kapsel en 'n prachtig kleed, en h'r vlot en geestig praten trok telkens Joost Halke's kostelijken glimlach.
Alles verschemerde voor Mien's starende oogen, en 't leek h'r of de zaal-vloer wankelde...
'n Keer greep Joost Halke, jongensachtig-wild de volle boven-arm van de jonge donkere vrouw en schudde die stoeierig, ze keken elkaar aan, hij en de vrouw - en ze lachten...
Om de deurhoek schoof de spinnige kop van de ‘Dorkas’-presidente, h'r stem piepte gillerig als 'n verstopte stoomfluit. ‘Nee - als nu iéder van z'n plaats loopt... 'r wordt binnen rond-gediend, mèn wòrdt vèrzòcht...’ Van z'n luidere praten merkte Mien, Co's glimlach naar h'r. ‘Haar-Edel-Ge- | |
| |
strenge...’, spotte ie gedempt. ‘Ja - wanneer heb je ook weer “Dorkas”-avond... hè? Vrijdag is 't niét? Hoe laat eindigt dàt...?’
‘Dorkas...?’, ze keek langs den jongen heen. ‘Oh - ongeregeld... Ik - kom 'r niet meer..., 'n heele tijd nou al niet, de meiden zijn zoo - akelig...’, h'r dompe stemmetje hokte, en wéer draaide ze 't hoofd naar de raamnis.
Maar Co was meteen snel overeind gewipt en zich achter Mien langs buigend, schoof ie haastig de arm onder h'r linker oksel, beurde h'r dwingerig op. ‘Gaan we... hè?’ Hij boog meer tot h'r, zei wat vleiends, en z'n oogen verdonkerd en intiem, zochten gulzig de hare.
Ze keek strak voor zich uit en deed alsof ze de behoedzame druk van z'n streelende hand niet merkte. Maar de jongen had h'r ingekeerd-bange kijken gezien, en lachte met warme wangen en glanzende oogen, om h'r lieve verteederende schuwheid. De arm om h'r heen, verstolen van de lang-neer-plooiende doek, drong ie h'r zachtjes voort. ‘Even 't park om - hè? 't Tuinhuis is ook open en 'r is maan...’, gejaagd fluister-praatte ie 't, z'n mond trok nerveus van begeerte.
Met vreemd-verloomde oogen zag ze schuw naar 'm op, en - begreep ineens, 't woelde 'n trieste afkeer in h'r op, ook vreemd en duister begeeren. ‘Ik kan me verbeelden dat hij... dat Joost..., och God, och... God...!’ Ze schrok van zich zelf en beet de tanden opeen. - Co drong h'r dwars door de wriemel van menschen op de groote mat-glazen tuindeuren toe. ‘We laten Meurs' speechje fijn slippen, zèg? Niet veel aan verbeurd hoor en d'r blijven wel meer weg...’ Hij had stadig wat vroolijks in z'n praten, en z'n arm sloot warm en vast om h'r heen.
| |
| |
‘Ja - goed...’, zei ze huiverig. ‘Goed...’, z'n blik meed ze. Dan plots - trad Kreithe op ze toe, en bloo als kinderen blikten ze naar de baardige kop van den Domenee. Co kreeg 'n hautain tikje op de schouër. ‘Mag 'k - 'n óógenblikje...?’, verzocht ie goedig, meteen forschte dàt toch van rustige meerderheid en gewerd zoo - 'n niet-te-weerstreven bevel. Onder de donker-saamgetrokken brauwen glansde gelijktijdig z'n begrijpende, schoon - licht-verwonderde lach en 'n wijl aaide die nog over Mien's heet-bebloosd gezichtje, eer ie de onwillig-en-zuur kijkende Bruins met zich voerde, de zaal uit.
'n Langdurende minuut stond zij schamig-eenzaam in 't langzaam-verstuivend rumoer en tuurde door elke toevallig komende scheur in de dunnende menschen-woeling, naar de slanke figuur van de jongen in de spitse raamnis, de vrouw naast 'm had h'r arm door de zijne gehaakt en z'n gewoonlijk bleekbruine wang had 'n donkerder tint.
'n Oógwenk zag Mien 't zoo, want hij keerde 't hoofd naar 't verebbend rumoer in de zaal en de volle blik van z'n diep-glanzende oogen stiet rècht-aan tegen de hare, meteen verernstigde z'n mond en - hij groette. Maar als ie de vrouw naast zich opmerkzaam wilde maken, op 't tengere wondermooie Sneeuwwitje - was Mien al weg.
Even later stiet Bruins bij z'n nijdig gejacht door de menschen, tegen de bleekjes-glimlachende zoon van den Voorlezer, die liet 't wangunstige tarten niét. ‘'t Elfje - in verzekerde bewaring, hé, of - of...?’ De donkere nijd in de oogen van den ander, trok z'n vale kop in 'n vragende verbaasdheid. ‘Is - is - ze...? Bè'-je 'r kwijt? Is ze - tòch - wáarachtig...?’
| |
| |
De gramme plooien trokken dieper in Bruins' gemelijke kop, en z'n mond sprong hoekig open. ‘Nou... nou - en dondert 't jou, hè? Dòndert 't jóu...?’ - Als ie zich schielijk keerde en haastig in de zuinig-verlichte garde-robe omzocht - Hein stadig sluuf en stil achter zich aan - vond ie d'r Mien's hoed en mantel niet meer, en vloekte in de welig opschietende ergernis, achter de knarsende tanden - op den Domenee.
‘'k Wist 't wel,’ zei Hein en ie wreef zich in de handen. ‘'t Is zoo'n noli-mi-tangere... hè, je houdt van haar niks als damp en baloordheid.’
Op de nachtelijk-leege weg, liep Mien snel en schichtig voort, 'n pijn schrijnde achter h'r oogen en in h'r slapen klopte 'n scherpe tik. ‘Heer, Heer..., zoo 'n mìnne, zij nou...! Co had ze bijna... bijna...’
De smart woekerde welig in h'r op, en 't leed gedíjde. 'n Gevoel van verhavendheid door-stuwde h'r, 'n besef van berooidheid. - Ze neep de handen, tot de nagels pijnlijk drongen in de week-witte palmen, en kon toch h'r heftig verdriet niét verlichten met schreien.
Uit trieste oogen keek ze op naar de hemel, 't maanlicht droop karig en flets door de knoestige takken van de forsche, stronkige iepen, en aan 'n klein stukje zichtbare kim tusschen twee oude steengevaarten, 't Oude-mansgasthuis en de verweerde Waag, fakkelde als 'n bloedende toorts 'n fel-roode licht-schamp, gram en onheilspellend leek 't.
Toch lagen onder de lichtende lente-hemel, de builige straatjes als blank-tinnen schotels, schoon en glimmend gelekt van 'n kleine voorzichtige regen.
En de oude toren op 't Kerke-pleintje liet met kelig-bassende
| |
| |
stem, z'n lange reeks van uren vallen, tiénmaal galmde de doffe, tam-verslijtende klokken-schreeuw.
'n Steegje gaf Mien meteen en - vluchtig, zicht op 't verlaten en spookachtige Galgen-veld, zóó in der schaduwenschijn sprongen d'r doezele gedrochten, die heschen bolle lijven bij 'n dikke paal-knoet op, en 'n vogelen-schreeuw zwatelde in de langzaam-verzwevende echo's om, als 'n geest op holle voeten.
Met schuwe oogen keek Mien 'r heen, toch zonder bangheid, en eerst in 't Cromhout bedacht ze warrig, wat ze zeggen zou op de vragen van h'r Moeder. ‘Och - hoofdpijn! N'tuurluk ze zou zeggen - dat ze hoofdpijn had...’
Nog één keer keek ze naar de zilverige lucht, 'r dreef 'n teêre, vroege-voorjaarsreuk, en bij 't húiverig ademen sprong de smart h'r tot de bevende lippen in 'n lange - lànge zucht. ‘Och - Joost... Jóóst...!’
|
|
Auteursrecht onbekend