Op den Druk der Zelve Gezangen.
Miscuit utile dulci.
EIberger akkers, milt bedout,
Grasryke beemden, welig hout,
In frissche lucht bly opgeschoren;
Kertorenspits en hoge kerk,
Gy boven al, gy ryst aan 't zwerk,
Op SLUITERS maatgezang en noten.
De zangbeminners danken u
Met hem, die hier, van zorgen schuw,
In gout versmeedt dees yzre tyen,
Hier eerst die zoete zangen zong,
Zoo lekker op een kenners tong,
Als versche tym voor honigbyen.
Geen herderszangen, als het velt
Des Syrakuzers ons bestelt,
Van Maro op een Roomsche wyze
Gezet, maar als een' herder past,
Die Jesus schaapskooi hoedt voor last,
Den waren Dondergodt ten pryze.
Out Tibur houde 't my te goê:
Eibergen geeft dien gront niet toe,
't Sabynsche bosch niet, noch de streken,
Daar Flakkus zangkunst steeg zo hoog
Tot aan de wolken uit elx oog,
Of vloeide op 't ruisschen van de beken.
De galm der Venuzynsche lier
Moet zwygen voor een' hoger zwier
Van zang en zangstof, daar de koning
't Hebreewsche Godtshuis mê vereert,
In 's hemels lofgalm uitgeleert,
Als hy zyn kroon buigt voor Godts kroning.
Op zulk een dichtmaat, die best sluit,
Noodt SLUITER englereien uit,
Die minzaam zyn bedryf belonken,
Waar hy alleen in 't velt komt treên.
Alleen en onverzelt? ô neen:
Om hier den englezangk te ontvonken
Om te onderhouden met muzyk
Zyn' eigen geest en 't hemelsch ryk.
't Zy dat de zon beginn' te ryzen,
Of hoger op in 't zuiden klimm',
Of 's avonts duik' beneên de kim,
Zyn dicht rolt schoon op hondert wyzen.
Wien lust dat lantwerk niet in 't licht
t'Aanschouwen, daar het kerken sticht
Gewilt, gesleten van elx handen,
Gezongen, waar men Neêrlantsch spreekt,
En bitse Nydt haar tanden breekt,
Die heilge dichters aan durft randen?
Dat 't net het rechte wit geraakt.
Een dicht, dat sticht, en ook vermaakt
Wint prys, en kort den tydt zyn vlerken
Als twee gezusters, zy aan zy,
Om 't woort des predikstoels te sterken
Men zwyg' van Orfeus kunst voortaan
Zyn lof begint nu af te slaan;
Hoewel hy bomen quinkeleerde
Uit hunne streek met snare en tong,
Een rots gedwee en vrolyk zong,
En 't wilt zyn' wilden aart verleerde:
Men repp' van klucht noch dichte droom.
De wilde woestheit by den toom
Te houden onder Nederlanders,
Een ondier en een hart van steen
Met zang te temmen, week te kneên
Is SLUITERS werk, of niemants anders.
MDCLXI.
J. Vollenhove.
|
|
Auteursrechtvrij