|
| |
| |
| |
Op het
Lantleven
ende
Gezangen,
Van den Here
Willem Sluiter,
Leraar des H. Evangeliums te Eibergen.
Secura quies & nescia fallere vita.
WIen lust vernoegt en naer zyn' wensch,
Als een gerust, gelukkig mensch,
Zyn' tydt te slyten en te sluiten?
Die koom' t' Eibergen, en verkeer’
Met SLUITER, ’s hemels tolk, en leer’
Zyn Bybelpoëzy van buiten.
Wien luikt het hart niet op van lust,
Die hier gewaar wort, hoe gerust
Dees leraar leve en onbekommert?
't Zy dat hy eenzaam hou gesprek
Met stommen in zyn boekvertrek;
Of zing', van boschloof koel belommert;
Of adem scheppe in 't ruime velt,
Met zyn gedachten best verzelt.
Dees ledigheit is meest onledig.
Hier speelt, of dicht hy dit en dat;
Of leeft, of vout, of schryft een bladt;
En strydt voor Christus, altyt vredig.
Hier groet hy met een morgendicht
Godts Zoon, het schoonste morgenlicht:
Zyn middagsyver pryst hier sterker
De hant, die mensch en vee verzaadt:
Hier zingt hy d'avontzon te laat,
En vreest geen spook uit 's afgronts kerker.
| |
| |
Hier zingt hy u 't geboorteliet.
Van Davidszoon, wiens erfgebiedt
Met lyden 't helsche ryk komt sarren:
Hier stygt die helt ten kruisberge op:
Hier bloedt zyn dootzweet, drop by drop:
Hier wyst hem 't graflicht naar de starren.
Hier toontge ons 't ware Christendom,
O SLUITER, dat de keel verstomm'
Des afgronts, met zyn lasterstreken;
En houdt den dierbren tydt te ra,
Eer die herwenscht worde al te spa;
En hekelt boze zielgebreken.
Gy wyst de jeugt een veilig spoor:
Gy moedigt haar, om rustig door
Te streven, daar ge rust in 't weilant.
Gy smeedt den kruishelt zwaart en schilt,
Daar helsch geweer op wort gespilt.
't Begin en slot is 's werelts heilant.
Als gy uw zinnen spelen voert,
Zo bidtge, en dankt, en streelt, en roert,
En wint een' heilschat uit Godts blad'ren.
Mariaas voeren dan het woort:
Of englen luistren zelfs, bekoort
Naar niew muzyk van d'oude vad'ren.
Nu valt de ziel, die misdaân boet,
De hemelsche gena te voet:
Dan rystze bly en begenadigt.
Nu hygt het afgejaagde hart
Naar Jesus heilbron, flaaw van smart:
Dan juicht het, aan Godts disch verzadigt.
Zo scheit uw ziel, ook eerze scheit,
Uit dit moerasch in d'ewigheit,
Met haar gezang om hoog gevaren.
Dan vlecht de Meimaant rozenhoên.
't Gevogelt zingt u na in 't groen.
Hier ruischt geen wint in tak noch blaren.
De nachtegaal in 't bosch benydt
Den zangprys u, en zwelt van spyt:
| |
| |
Zyn toon en tongmuzyk legt achter.
De Berkel, daar hy onder 't riet
Gedoken, stroomt en nederschiet,
Geeft u gehoor, en vloeit veel zachter.
Dan stuift de werelt wech, als mist,
Met haar gedrog, hoe valsch vernist,
Voor uw gezicht. De nydt mag pruilen:
U deert geen net der boze spin.
Gy zout dat leven naar uw' zin
Met ene ryxkroon nô verruilen.
De geltzucht vlamme op aardtsch genot:
Uw rykste schat, uw erf is Godt.
De wellust laat zich dwaas bekoren,
Maar gy niet, door Sirenezangk;
Terwyl geen wasch, maar d'edle klank
Van uw gezangen stopt uwe oren.
O vreugt! ô deugt! ô eenzaamheit!
O wel hem, die dat leven leit,
Van Salomon recht wys geoordeelt,
Zinge elk dien leraar en zyn leer,
Dien hemelschen poëet ter eer.
Zo volg' Godts kooi haar herders voorbeelt.
Een gulde tydt, die honig lept
Uit rots en steen, wordt dus herschept.
Geen leven quam het leven nader
Van d'allereerste onnozelheit,
Eer 't paradys haar wiert ontzeit,
Al 't zaat de doot at in den vader.
MDCLXI.
J.Vollenhove
|
|
Auteursrechtvrij