Op de Gezangen
Van den Eerwaarden Heer
Willem Sluiter,
Na zyn doot uitgegeven,
Dignum laude virum Musa vetat mori.
SLUITER, Leraar van Godts Kerk,
Queet zich in zyn meesters werk
Altyt vlytig, vroom, en wakker,
Onder 't lantvolk op Godts akker,
In Godts huis, en in zyn huis,
In geluk, of onder 't kruis,
Ewig wachter van Godts drempel:
En de harpen van den tempel
Scheen zyn tong met lofgezang
Gansch gelyk zyn leven lang.
Want zy zong zyn vreugt of klachten,
Hele dagen, halve nachten,
Met een' Godt gewyden toon;
Zong de liefde van Godts zoon,
Met zyn heil- en vredebootschap,
En zyn blyde dischgenootschap,
Met zyn kruissmaat diep gedaalt,
En zyn kroon, die ewig praalt;
Zong de plaag van 's werelts blintheit,
En haar boosheit, vol onzintheit;
Zong de schoonheit van de deugt,
En haar' prys, de hoogste vreugt;
Zong, hoe Cristus lieve leden,
Zacht omhelst, of hardt bestreden,
Bly hem danken, nedrig hem
Smeken met een droeve stem;
Zong, wat allerhande staten
Paft te minnen, paft te haten;
Zong al 't heil, in 't bybelbladt
Klaar ontdekt, en hoogst geschat;
| |
Zong zyn huis- en winterleven,
Door 't vernoegde hart verheven
Boven 's werelts weelde en pracht,
In zyn eenzaamheit belacht;
Zong zyn egaas uiterste uren,
Die dus eew en tydt verduren;
Zong zyn' sterfdag, bly van geest,
Als een zege- of bruiloftsfeest:
Ja zyn zanglust, nooit te dwingen,
Poogde ook uit zyn graf te zingen.
Dit behaagde 't hoogste koor,
Drong in Godts alhorende oor:
En zyn hant verhief den zanger,
Van zyn lofmuzyk dus zwanger,
En dees werelt, die veraart
Bei hare oren stopt, niet waardt,
Vroeg van hier by zang en snaren
Van de juichende englescharen,
Die geen rougalm ooit verdroot.
Leent dan SLUITER na zyn doot;
O gy dicht- en zangbeminners,
Leerzame oren: wordt verwinners,
Door een hemelsch koorgezangk
Van des afgronts lasterklank.
Zingt dus wel verzelt, of eenzaam;
En verkeert met Godt gemeenzaam.
Geeft zyn boetstem dus gehoor
Zingt op dat Godtvruchtig spoor
SLUITER na, van lust gedreven.
Volgt zyn' zanglust, volgt zyn leven;
Op een onvervalschte wys.
Schat dees stof op hoger prys
Dan de kunst: en leert verlangen,
Als door Davids harpgezangen,
Om in ’t ewig juichend hof
Vroeg te stygen, uit dit stof
In den rei der engletongen,
Van Godts lof nooit moê gezongen.
J. Vollenhove
|
|
Auteursrechtvrij