Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
Kan ook gezongen werden op deese volgende nieuwe Voisen. Gy die geduurig gaat betreeden
De straaten van uw' trotse Steeden,
En leeft, na uw' begeerlijkheid,
By al des Weerelrds heerlijkheid;
En onder dies u seer verwonderd,
Hoe ik alhier, dus afgesonderd,
| |
[pagina 2]
| |
  Op sulk een plaatsje woonen mag,
Daar nooit uw' oog iets cierlijks sag.
| |
[pagina 3]
| |
2. Die roept als of gy groot gelijk hadt"
Hoe kont gy woonen in dit slijkgat?
Ik moest'er sterven voor mijn tijt,
Houdt op: te wijdt gaet dit verwijt.
Al schijnt het u hier slecht en oolik,
Ik leev'er wel vernoegt en vroolik,
En wenscht in vred' op mijn manier,
Mijn leven soo te eynden hier.
3. 'k Hebbe ook al, in mijn jonge jaren,
Het leven van een Stadt ervaren,
En alles voor my selfs gehadt
Wat gy soo soet en heerlik schat.
Maer 't afgesondert eensaem leven
Kan my veel meer genoegen geven.
Het dunkt u vreemt; geen wonder is 't,
Als 's Werelts glans uw oog bemist.
4. De lust om prachtige gebouwen
En straten vol van volk t'aenschouwen,
't Gewoel, 't geloop, 't gekoop, 't geprael,
Kan ik verachten altemael.
My dunkt, ik hebbe, door Godts zegen,
Voor my een Koninckrijck verkregen,
Wanneer ik op mijn kamer mag
Iet vruchtbaers werken al den dag.
5. Wiens geest gekist blijft in sijn boesem,
En steeds ligt op sijn oude droesem,
Die mag uyt een geringe plaets
Sich selfs verkond'gen soo veel quaets.
Maer wie sijn wakk're geest kan roeren,
Soo dat s'hem hemelwaerts kan voeren,
Ontlast van d'aerdsche slaverny,
Acht weinig waer sijn lichaem zy.
6. De Wijsheit kan, met haer bedrijven,Ga naar voetnoot+
Wel eenig, in haer selve blijven,
En gaen beweeglik sneeg en snel,
Door alle dingen even wel.
| |
[pagina 4]
| |
Soo dat een ziel, die wel gestelt is,
Ook nimmermeer soo soet verselt is,
Dan daer s'is by haer selfs alleen,
En houdt met stomme bocken reen.
7. Die sulk een onderhoud gewent is,
Acht, dat hy in sijn element is,
Gelijk de visch in 't water leeft,
En in de lugt de vogel sweeft.
Ia, soo hy moest, van dees twee quaden,
Op een van beyde sich beraden,
Om steeds, of nooit, alleen te zijn,
Scheen t laetst' hem wel de grootste pijn.
8. Hy voelt sijn lust daer heen te strecken,
Hoe dat hy best sich mag vertrecken,
Van al 't gewiel, tot stilligheid,
Verkoren uit vrywilligheid.
Wie isser die dit niet vermoen kan,
Dat m'ook in eenigheit iet doen kan,
Het geen veel eeuwen op een ry
Misschien noch nut en dienstig zy?
9. Men mag met recht het Buiten-Leven
De naem van Buiten-Leven geven,
Dewijl m'er heeft soo veel voor uit,
Om na te jagen buit op buit,
Men haelt, in d'allerstilste hoeken,
De beste buit uyt heyl'ge boeken,
't Is niet te seggen hoe het hert
Ga naar voetnoot+Door sulk een buit vervrolikt wert.
10. Wie graeg sijn tijt verquist met mallen,
Denk', dat s'hem hier te lang sou vallen;
Ga naar voetnoot+Maer wie'se wijslik, laet en vroeg,
Wel uitkoopt, valtse kort genoeg.
Hier zijn oock tydig alle tyden,
Om my voor ledig-gaen te myden.
Men vraeg' my dan so swaeslik niet,
Of my de tijt hier niet verdriet?
11. 'k Behoeve, van den vroegen morgen
Tot aen den avond, niet te sorgen,
| |
[pagina 5]
| |
Wat best ter hand genomen zy;
Ik vind' hier werks genoeg voor my.
Meer reden hebb' ik, om te klagen,
Dat jaren, maenden, weeken, dagen,
En uuren my ontgaen soo snel,
Als noch te kort voor mijn bestel.
12. Doch d'eensaemheid, die 'k hier dus prijse
Sou weinig passen voor d'onwijse,
Die sap noch spijs, noch smout noch sout,
Weet voor 't gemoed tot onderhoud;
Die met sich selfs niet wel verwaerd is,
Maer voor sich selve schier vervaerd is,
En nooit, dan met bedwank en pijn,
Eens by sich selfs alleen kan zijn
13. Die d'eensaemheid misbruikt so byster,
Dat hem, gelijk een assche vyster,
De luiheid vast houd aen den haerd,
Is eensaemheids geluk niet waerd.
Maer die den geest wel uyt kan spannen,
En vads'ge sluymer weet te bannen,
Ontfangt een invloed, die de ziel
Nooit licht verveeld' of moeylik viel.
14. Ei! wat verschilt het, waer men woone?
De plaets ver-eert doch geen persoone,
Noch strekt tot mindering sijns staets,
Maer hy ver-eert veel eer de plaets.
Daerom behort men sich te wachten
Van na de plaets den man te achten,
Vermits de plaets niet heeft noch geeft,
Waer van een wijs man vrolik leeft.
15. Laet elk van schoone Steeden rallen,
Ick acht de beste stee van allen,
Saer slechts de mensche liefst mag zijn,
Schoon 's in sich selfs niet heerlik schijn.
Niet in de plaets, maer in de menschen,
Is't dat men wel is na sijn wenschen.
Men leeft hier wel of niet vernoegt,
Na dat m'er selfs sijn saken voegt.
|