Mengel-digten

[p. 214]

Antwoort aan den Heere B.W. d'Ablaing.

Soo kaatst van Golf tot Golf ook de Afrikaanse tong: Tot daar se stuit, wanneer s' haar uit den adem song.

IS 't waarheit, of is 't logen?

Of heeft ook de Avont Son in 't Westen my bedrogen,

Dat sy te rugwaarts keert?

En steekt de kille borst in vlam, die haar verteert.

Wanneer op Eools wieken

Het aangenaam geschenk der Digtkonst my deed' rieken

Van ver, hoe dat het bloet

Uit 's Vaders borst gesoogt, een Fenix queekt en voed.

Soo kent men aan de vlerken,

Wat dat een Ed'le Geest op 't kragtigst uit kan werken.

Wanneer aan Sparens Zoom

Apol zyn Wagen ment, dan viert uw hant den Toom;

En tragt om onder 't stryen

Het klinkend Snarenspel Apol te doen ontglyen:

Of 't sy ge in 't veld vernagt,

Dan drupt ge op't kwynent groen een nieuwer geest en kragt.

[p. 215]

 

Dat hiet ten Zangberg treeden!

 

Wanneer men Sout en Zoet soo wel te pas kan kneden,

 

Waar van het reinste nat

 

Het Westen niet alleen, maar 't Zuide ook overspat:

 

Ja 't streelt myn stramme snaren,

 

Of 't mooglyk was eens meê na 's werelts eint te vaaren.

 

Maar sie ik d'Afgront aan,

 

Die spart met open mont! begluur ik Son en Maan,

 

Wat derft men onderwinden?

 

Daar selfs het logge brein geen middelweg kan vinden.

 

Had ik een Sophokles,

 

Dien Leidsman aan myn sy, of een Euripides!

 

Of had myn Tong de Taalen

 

Der Grieken, of Latyn, eens meê gesmaakt: 'k sou dwaalen

 

Door 't bladerryke woud,

 

Daar't Pluimgedierte spreekt, of daar men dingtaal houd.

 

Nu kweel ik aan de stranden,

 

Daar 't Oost de Snaren sengt; hier kweekt men geen waranden

 

Voor de Ed'le Poësy:

 

Maar Gy, die my ontmoet, huwt Sparen aan het Y:

[p. 216]

 

En streelt haar blanke vlegten,

 

Waar op myn Geest verlieft, die aan uw mont blyft hegten.

 

Wat sal die volle dag,

 

Als gy ter Tafel gaat, (ay die dien tyt eens sag)

 

By 't Godendom geseten,

 

Uw gulde lier het oor der Zee-sireen niet weeten

 

Te lokken uit haar schulp,

 

Door Tritons opgevoert: die smeekende om uw hulp,

 

Als die verheve toonen

 

Haar voeren boven 't vlak, en in het hoog doen woonen!

 

Of wilt gy in het veld,

 

Daar Mavors opgeruit syn schorre snaren stelt?

 

Hoe sult gy hem bedriegen,

 

Wanneer uw Orpheus-Zang, in d'ysren slaap sal wiegen

 

Dien dart'len stokebrand!

 

Of lust het u Laurier, en palmen met uw hand

 

Door konst in een te streng'len;

 

Uw wakk're Geest sal Geur, en Blom daar tusschen meng'len;

 

Ja! setten leven by,

 

Als Thewis kokermuilt, die met zyn Bruit op sy

[p. 217]

 

De guldene Appels plukt,

 

En voor een Morgengaaf, die aan haar boesem drukt.

 

Wat sal ik verder maalen?

 

Myn Zangvrind kent u niet, 'k moet in uw lof verdwalen;

 

Myn levens Lente blom

 

Verwelkt, en afgemaait; de Geesten sitten stom:

 

En klapte ik ooit myn Vlerken,

 

De tyd heeft die gefnuikt, eer ik het selfs kon merken.

 

Gy lokt my Zeewaarts af;

 

Maar strand ik Benjamin, maak van myn Digt een graf:

 

Op dat geen heugnis teeken

 

Van myn vermetenheit een Momus mag doen spreeken.

 

Maar soo de Zang bekoort;

 

Konst-Minnaar zing, ja sla den Echo dat men 't hoort

 

Door Velden, Berg, en Dalen;

 

Soo sal Apol u selfs, al juichend binnen halen.

Caap de Goedt Hoop.