|
| |
| |
| |
Ter verjaaringh van den Hoogh Eedelen Welgeboren Heer den Heere Baron Johan van Arnhem,
heere tot den Roosendaal, Karseloo, &c. &c. &c.
DE schone Philida ontmoet haar mingenoot
Astrea, wien sy vraagt waarom de reyen paaren,
Die melt haar (want de vreugt tot swygen was te groot)
Dat heden is de dag van Adelaarts verjaaren.
De blonde dageraat komt door de reeten blinken,
Terwyl de dikke nagt en damp en neevlen sinken
Beneden onse kim; ik uyt het geurig hooy
Geresen, hoor het vee reeds springen uyt de kooy.
Soo stap ik uyt de hut, en hoor de Nagtegaalen
Haar gorgelen vereent de groene Mey onthaalen:
Ik hoor den herder deunt al op syn veltschalmey,
Die met gevogelt mengt een lieflyk veltgeschrey:
| |
| |
Terwyl het wollig vee graast langs de groene zoomen
Des Silv'ren Rynvliets, en sig spiegelt in de stroomen:
Het groene veldtapyt met cristalynen douw,
Prykt of 't het gulde hooft den loeff afsteken souw:
Dees schoone morgenstond wil dog wat wonders spellen,
Wyl 't ruissende geboomt, en Mus, en Lam vertellen
Aan my, (op hare wys) wat te gebeuren staat,
Eer Phebus sonnewiel vermoeit ter ruste gaat.
'k Verwagt dit met gedult, maar gints door de eyke boomen,
Sie 'k Speelgenoot Astreé al soetjes herwaarts koomen,
Zy heeft in de eene hand na 'k sie een aarden vat,
En in haar regter arm een soogend lam gevat:
Ik stap haar in 't gemoet, om aan haar mont te vraagen:
Aan wien dees milde gift sal worden opgedraagen.
'k Wens u een blyden dag, myn waarde Herderin;
Wat jaagt u door den douw soo vroeg ter veldwaart in?
U opgestrikte rok verciert met groene loov'ren,
Lykt ofje een Herders knaap met weermin wilt betoov'ren:
Maar waar toe dese room en 't ooy uit uwe Stal?
Ik bid soo gy my lieft melt my dit boven al.
| |
| |
Syt gy een Herderin uit de Arenaker Velden,
Soo digt by onse buurt, en hebt niet hooren melden
De groote Feestdag: wyl nu heden is verjaart
De Bloemendaalse PAN, die grooten ADELAART.
Wy syn aan hem verpligt dat vee en herderknaapen,
Op syne wakk're sorg gerust en veilig slaapen:
Hy 's Rigter van 't geschil, wanneer de herdery
Twist over vee of veld, dan set hy vreede by:
Syn wesen baart ontsag, soo dat in deês waranden
Geen Luypaart, Beer, of Wolff een kooi dervt aan te randen:
Syn regt aanminnig oog ontsteekt een ieders hert,
Dat teffens hy geliefft en aangebeden wert:
Zyn wysheit boven al men wyd en syds hoord roemen,
Dat op syn Stads geseit men hem mag Raadsvrind noemen.
Hy 's spraaksaam en beleeft, so maar een hoederin
Hem toeknikt op syn boers, hy groetse niet te min:
Hy 's milt en sagt van aart om 't kreup'le te verkwikken,
Syn haselaaren stok kan 't krom van 't regte schikken.
En kon ik Philida, 'k ontvoude u al syn lof:
Maar slegthooft als ik ben, myn taal is plom en grof.
| |
| |
Wat dunkt u, is 't niet regt en sonder tegenspreken,
Dat onse herderrey aan PAN met off'ren smeken,
Dat Ad'laarts silv're krans van Mey tot Mey herleeft,
En met een jeugdig groen mag worden doorgeweeft?
Nu gaa ik bergwaart op, komt wilt gy my geleyen
En sien den Offerdienst, en 't huppelen der reyen,
Daar sal u oog selvs sien ter eer van Adelaart,
Wat PAN wort toegebragt op syn gewyden haart.
Geen heugelyker ding Astrea sal ik hooren
En sien maar om voor al u niet in 't werk te stooren,
Verschuil ik by een boom, of sal ter syden staan,
Om na den Offerdienst weer t'saam na huis te gaan.
Rey der Offerende Herderen.
De reien treden voort, men hoort
Van 't lieffelik accoort.
| |
| |
O grooten bosgod PAN, neemt dan
Dees gift der Herderknapen
Wy off'ren U een lam, dat kwam
Soo gaaf van 's moeyers borsten,
Geschut voor hek nog dam.
En dit is 't nog niet al,
En dit is 't nog niet al, men sal
't Met versen room besprengen,
De sooden Altaar leit, bespreit
De komst van PAN verbeit.
| |
| |
Hoe beefd de Land-Kapel, soo fel,
Nu PAN ter Choor komt treeden,
O PAN hoed Adelaart, verjaart,
Geef daar van blyk en teken:
Beveilt zyn Herders staf,
Beveilt zyn Herders staf, die straf
Het ondier kan doen beeven,
Maar 't Vee verkwikking gaf.
Spaart Adelaarts gehugt, en vrugt,
| |
| |
Soo salder jaar op jaar, een schaar
U herder lied'ren deunen,
De milde PAN verhoort, ons woort,
En knikt met liever lonken,
Daar op vertrekt hy voort.
De Nimphen uyt het woud, met goud
En groen betuinde kappen,
Den Echo slaan door 't hout.
Het Bloemendaalse plein, schiet rein
Van vreugd zyn Waterwellen,
Soo klaar als een fontein.
| |
| |
Den Echo bauwde na, soo draa
Op 't woord van PANS genaâ,
Hoe lugtig ging dat lied der Herd'ren opgesongen,
Myn leden wierden rap en 'k had haast meê gesprongen,
Ik sag dat boerse volk, gelyk een Olm, bemost
Met Mirt, en geurig loov op 't blanke kleed gedost,
De Kroontjes van haar hooft, op de ongetuite haaren,
Waar in de Zuidenwind zo zagt ging spelevaaren,
Verheugden my 't gesigt: hoe, was de eerbiedigheid
Getempert met de vreugt, toen 't Offer wiert bereid!
Hoe daverde het Wout, Astreé! toen stem en snaren
Aanhieven op den dag van Adelaarts verjaaren!
Al wat gebekt was kweelde in 't lugtige priëel,
Op 't hooren der Schalmey, en Doedelzak, en Veêl:
Men zag het bloemgewas, soo preuts op 't groene laaken,
In 't aanschyn van de Son om prys op 't schoonste blaaken,
Dees frisse Meydag groent veel schoonder dan voorheen,
't Brengt al voor Adelaart syn eerste jeugt by een:
| |
| |
Met regt voor Adelaart, het puik der Herderknapen,
Bemint van al het volk, soo groot van Geest geschapen.
Dit hebt gy Philida myns dunkens wel verstaan;
Maar eer wy scheiden hoor, dit dient'er nog gedaan:
Men moet dit dierbaar hooft onwelkb're kransen streng'len,
De Palmen en Laurier met keur van Bloemen meng'len,
Een tuiltjes net gelyk als dat syn Herderin
Op 't troufeest aan hem schonk, ten blyk van wedermin,
Geen Diadeem die prangt van 't topswaar hel geflonker,
Waar onder staatsugt, nyt, en sorg verschuilt in 't donker.
Der Monarchiën lot ons Herderrey veragt,
Dat pragtig hoofs, en kiest, een krans die elk toelagt.
Maar wie zal dese krans met zegenwensen cieren,
Om 't grote Jaargety van Adelaart te vieren.
Myn tong is veel te stram, weet van geen hoofse swier:
Astrea, ik bekent, maar zingt op uw manier:
Dat zal den Woutvoogt ligt veel beter wel gevallen,
En 't past ons al zo wel als op syn hoofs te kallen,
Hy sal uw boerse taal om syn beleefden aart
Nog roemen, of een Dwerg twee reusen had gebaart.
| |
| |
Kom latenwe onsen wens met die van 't Landt vereenen
Geen, als een basterdsaad, of sal 't van herten meenen.
Schoone Mey, die berg en daalen
Overtreft met Groen Fluweel,
Met haar boorden te bemaalen
Door 't veelverwig bloempenseel,
Die Aurora tart in 't bloosen,
Als zy gloeit als purpre rozen:
Doch wat pracht gy op uw bloem;
Hier is stof tot hooger roem:
Hooger stof om op te pronken,
Nu de leevens Mey ontmoet
Ad'laars eerkroon, milt beschonken,
Ey! hem op zyn jaardag groet!
Stelt u toon op hoger klanken,
Wilt den goeden hemel danken
Met een teed'ren wens en zugt,
Dat de weergalm vult de lugt!
| |
| |
Ad'laarts eerkrans die geen luister
Hoeft te ontleenen; want altans
Gloeit zyn fakkelligt in 't duister,
Als een Ster van d'eersten glans:
Smeekt den Hemel om zyn zeegen,
Dat dees flonkerster verkregen
Sta aan 't Gelders Firmament
Vaster als in 't vast ciment.
Dat zyn lange stacie tabbert,
't Eerkleed in den grooten raad,
Daar geen nyd den bek aan slabbert,
Sier de Zuilen van den Staat
In de breede Oranje lommer,
Nu de Leeuw rust sonder kommer,
Veylig in de hoogte vest.
Goede God vermeere zyn jaaren:
Zyt de Lootsman van zyn hert
Stier hem door des Werelts baaren,
Dat syn kiel behouden wert.
| |
| |
Hoe! sou ramp of ongelukken
Desen hoogen ceder drukken?
Daar syn wortels syn geprent
In des hoeksteens fondament.
Laat dit Jaarfeest dikmaal keeren
Tot syn Herderinnes vreugt,
Die een kransje sal vereeren,
Om haar Herders waare deugt
Ongeveinst met min te kroonen,
En dit heilsaam samen woonen
Blyder als den eersten dag
Te begroeten met een lag.
Ja soo lang ons Herderknapen
Sieren deezen dag met groen,
Sal men aan syn naam en waapen
Met een eerbiet hulde doen.
Tot sy beid met Arends oogen
Vliegen door de Hemel boogen,
En haar Stamboom hier geknot
Weer herbloei in 't heil van God.
1700.
|
|
Auteursrechtvrij