Mengel-digten

[p. 21]

De ongebonde caliope of gulde vryheit.
Aan den heere Cornelis van Eck, griffier van de hoove van Gelderland.

't VInkje in de groene Lovers

Tiereliert, en aardig queelt,

Hoort hoe 't met syn Beckje speelt!

'k Agt op strikken of op roovers,

Wyl ik in het hooge swier;

Daar de vlam van Phebus vier

Door myn rokje heenen blaakert

In 't geflik-flak van syn gloet,

Dat my weer verhuisen doet:

Heet en warm genoeg gebaakert

Daal ik na een koele vliet,

In de schaâuw van lis of riet,

[p. 22]

 

Daar het vogt den berg afklatert

 

Myn versengden dorst gelaavt

 

Luister hoe myn snater draavt?

 

Dat den Echo 't bos doorschaatert.

 

'k Roem de gulde vryheits lof

 

Boven pragt van 's Konings hoff,

 

Daar myn makkers opgeslooten,

 

Neuren om den engen bant,

 

Die haar lieve keeltjes spant,

 

Met geen hemel dauw begooten.

 

't Sy ik huppel in het groen

 

Of my rust in 't paviljoen,

 

Daar 't verhemelt prykt met Sterren,

 

't Sy ik groet Appollos Kroon,

 

Als hy klimt aan 's Hemels Troon,

 

'k Schyn in al de vreugt te werren.

 

Wie bereyt my enger kouw,

 

Als myn kluisje, met wat rouw,

 

Sie 'k myn veder dan besnoeyen,

 

Sou men digten in het digt

 

Daar APOL ontrekt syn ligt,

 

Nog geen Hipokreene vloeyen?

[p. 23]

 

't Spreekwoort eygen heert is best

 

't Haantje kraait op eigen nest.

 

Schonk men my een gulde kooy,

 

'k Song daar in niet half soo mooy.