Ik zal zingen om de zon te laten opkomen

[p. 171]

In Memoriam Hugo Olijfveld

‘Ik heb niet de moed
om die machine aan te raken.
Ik kan er niets van,’
zei ik.
Jij zette inkt klaar
voor het papier. Wij zouden gaan bouwen
aan monumenten
van strijd
op de bauxietwegen.
Zie de figuur van Jagan:
meer dollars voor de mineralen.
Stakingen.
Het is triest. Niemand
heeft het nog bij ons gedurfd
Gevangenisstraffen...
‘We zitten hier al in de gevangenis,’
zei je,
‘want we kunnen niet terug.’

Mijn ogen zoeken
naar deze donkere avonden
als wij samen zaten
om feest te vieren
of te werken.
Werken is feest.
En jouw kleine gestalte
wist wat werken was.

[p. 172]

 

Van het ene congres naar het andere.

 

Van de ene arbeider

 

naar de andere.

 

Niemand hoeft eraan te twijfelen.

 

De bauxietconcessies

 

zou jij nooit zomaar weggeven

 

aan plunderaars

 

uit Texas

 

of Philadelphia.

 

 

 

Je lach was spreekwoordelijk.

 

 

 

Je keek iemand aan

 

en het was genoeg

 

om te weten wat hij wilde.

 

 

 

Vaarwel, boot

 

in de ochtend in de haven!

 

Zorg voor ons

 

in de zee van de revolutie

 

Denk aan ons

 

We zijn je vrienden.