Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 224]

Victoria Mayorga

Victoria, de dag is moroos,
De sombere hemel broeit,
De wind schroeit, een groote roos,
Zienderoogen ontbloeid.

En zoo gaat mijn ziel ook dood,
Omdat mijn lichaam, vervallen
Verklaard van zijn troon: uw schoot,
Zich niets meer laat welgevallen.

Zij zou nog willen bestaan,
Schoon, frisch, maar moet vergaan
Zonder dien reddenden dauw,
Een traan - om haar - van jou.
Anders kan al de regen
Van den hemel niet tegen-
Houden dat zij zal vergaan.