Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 47]

Na Goudklokjes Dood

Arm en zieklijk, maar half in het leven geslaagd,
Met een lief, onschuldig kind van drie,
Geen jongen, maar 't was toch beter dan niets,
Wat teederheid, van tijd tot tijd een kus.

De dag kwam zij werd van mij weggenomen;
Haar geestje zweeft nu ik weet niet waar.
Als ik gedenk hoe vlak voor haar dood
Zij vreemde geluiden kraaide en woorden zocht,
Dan weet ik dat de banden van vleesch en bloed
Ons een steen van smart om den hals binden.
Maar ik dacht mij terug in den tijd die ligt
Voor haar geboorte en smoorde zoo het leed.

Mijn hart vergat haar, de dagen gingen voorbij,
Driemaal werd het winter, driemaal lente,
Dezen morgen sprong de wond weer open
Toen ik op straat haar min tegenkwam.

(Po Tsju I)