Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 22]

[Aan afgrondrand]

AAN afgrondrand,
In steen geworteld,
Staat, steeds geteisterd,
Eén ahornboom.

Al diep gekromd,
Maar onbewogen,
Weerstaat de stam
Den storm die voortloeit.

Terwijl de loofkroon
Reeds over de' afgrond
Steeds verder afbuigt,
In het verderf staart.

Eens op een nacht zal
De stam afknakken,
De boom neertuimlen,
In mist teloor.

Maar in het dal stroomt
Een springrivier,
Die zich door klippen
Naar verre zee wringt.

[p. 23]

 

Een drijvend eiland

 

Van groen en takken

 

Lijdt op de steenen

 

Wel telkens schipbreuk,

 

 

 

En wordt door steilten

 

En watervallen

 

Steeds omgewenteld

 

Neergestort.

 

 

 

Maar eens drijft groen en

 

Nog levend hout in

 

Zee van azuur,

 

Lucht van karmijn:

 

 

 

De fiere boom die

 

Zijn dood vooruitzag,

 

't Verderf niet duldde,

 

Nieuw leven insprong!