Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 18]

De Tuin der Martelingen

De hooge muren zijn beplant met scherven,
Een diepe gracht gaapt voor de hooge poort;
Zoodat slechts vogels, wolken, sterren
Zien kunnen hoe zij traag, schoon sterven;
Hoe het bloed een wit bloembed
Omtoovert in fluweelzacht rood.

Maar ik heb toch menigen gil gehoord
En 't kermen, zenuwsloopende muziek,
Wanneer de klokken krampverwekkend luiden,
Over de leliezachte huiden
Een rilling als een rimpeling verloopt.

Dan komt de beul wel met een reigerwiek,
In bijtend zuur gedoopt,
En schildert bloesems op de zijde. -
Hoe moet ik de vogels benijden!

(Anoniem)