Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 310]

Droomland

Langs een weg geschuwd en eenzaam,
Waar kwade engelen alleen gaan,
De God Nacht, almachtig 't eerst,
Nog zwart hoonend zwijgt en heerscht,
Vond ik na langen, langen tocht,
Van 't uiterst Thule af gezocht,
Het land dat ligt, stil, wild en wijd,
Buiten ruimte, buiten tijd.

Vloeden, wetend van geen oever,
Wouden, stammend uit een droever
Oord dan zich een stervling droomt.
Door den dauw die overstroomt
Onbestendige bergen klimmen,
In ijle zeeën zonder kimmen,
Zeeën, rustloos, schuimloos deinend,
Onder vuurgewelf verdwijnend.
Meren wijden eindloos uit
Waatren doodsch, zonder geluid;
Hun stille kille waatren, soms
Besneeuwd met leliën, drijvend dons.

In de meren die zich uit-
Weenen wijd, zonder geluid
In water donker, droef voor eeuwig
Leeft de lelie dommlend, sneeuwig.

[p. 311]

 

In de bergen, in den vloed

 

Murmelend: voorgoed, voorgoed,

 

In 't grauw bosch, in het moeras

 

Waar nachtschade netelig wast,

 

Bij de afgrijselijke kreken

 

Waar de spoken 't hoofd opsteken;

 

 

 

Waar op iedre plek een vloek

 

Rust, in elk hol, om iedren hoek

 

Ontmoet de reiziger in doods-

 

Angst gestorvenen: voetstoots

 

Schrikt hij schimmen op die zuchten

 

Als zij gesluierd langs hem vluchten.

 

In 't doodskleed geliefden gaan,

 

Aan de aard of 't Andre, afgestaan.

 

 

 

Voor 't hart welks smarten zijn onnoemlijk

 

Is dit oord troostvol, niet verdoemlijk,

 

Voor den verstokten Desperado

 

Is dit, dit het Eldorado.

 

Maar de reiziger door den dood

 

Ziet het nooit open en ontbloot;

 

Nooit brengt hij - terug in 't leven -

 

Over hen die zijn gebleven,

 

Wat alleen de dooden mogen

 

Aanstaren met open oogen.

[p. 312]

 

De ziel die hier verzworven koerst

 

Ziet alles zwart en zwaar befloerst.

 

 

 

Na bangen, hopeloozen tocht

 

Door kwade engelen verzocht,

 

Door kwade englen weggebracht

 

Uit het gebied van den God Nacht,

 

Ben ik door verwarde droomen

 

Tot Thule teruggekomen.

 

 

 

(Poe)