Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 313]

Uiterste Kust

Aan den oever van een Oceaan
Die geen rots, geen eiland laat ontstaan
Uit zijn diep waarin de zware wrakken
Nergens neerslaan, aldoor verder zakken,
Waar een hooge gordel tegenwinden
Voor de leegte van de kusten instaat,
Die geen schip dat nieuw gebied wil vinden
Door zijn hoogen, nooit verbroken ring laat;

Onder plompe koepels, scherpe kammen
Van een bergland waar de buitenste ijlte
Van den dampkring op de steilste steilten
Ook het leven dat niet ademt ombrengt,
Waar de rood den rand ontlaaide vlammen
Der vulkanen rooken, aschversomberd,
Naast de door den tijd geduchte tomben
Van de keizers die den dood bedwongen
En den goden macht op macht ontwrongen;

Waar draaikolken en spelonken klotsend
Onder gletschers sloopen aan den rotswand,
Staat een tempel, oeroud, onaardsch grootsch,
Maar zoo diep in het gebied des doods
Dat het wordt herdacht als iets verlorens,
Waar ik in een tijdperk lang geleden
Naar een gele wereld leeg beneden
Neergestaard heb van zijn hoogste torens,

[p. 314]

 

Die, tot 't uiterste gespitste roeden,

 

Van een ongetemd verstarde woede,

 

Boven 't hooggebergte zich verheffen,

 

De onbewegelijke wolken treffen,

 

Diep het zwerk in, er mee saamgesmolten;

 

Bijna barstend uit de wijde holte

 

 

 

(De eenige nis in 't muurvlak dat terzijde

 

Wijkt, welks hellingen de kim doorsnijden,

 

Welks loodrecht in zee gedaalde wanden

 

Grondelooze diepten eens belanden) -

 

 

 

Staat het onaantastbaar heiligdom

 

Voor de stiltverstoring, rotsverwarring,

 

Door lawines dondrend van rondom

 

Grauw en huivringwekkend van verstarring.

 

 

 

Witte vlammen siddren in zijn zalen:

 

Door een strengen storm bewogen aren.

 

Uit den stroom die kolkt uit zijn portalen,

 

Oogen van gestorven goden staren.

 

 

 

Hier geen dof bedwelmde priesters bukken

 

Om 't geheim den afgrond te ontrukken.

 

't Door geen voeg gerepte muurgelaat,

 

Dat de gaping van 't verschiet weerstaat,

[p. 315]

 

Reikt van oeverrand tot hemeltrans,

 

Schittert neer in schaduwloozen glans,

 

Diep gebiedend: het oerdonker water moet

 

Spiegelen, hoe wild de branding woedt,

 

Spieglen tot zoover zijn hoogte reikt:

 

In het water weer in wolken wijkt.

 

 

 

Kon ik machten achter deze orde

 

Weer vermeesteren, weer heerschend worden;

 

Uit den ban verachting en vereering

 

Mij bevrijden. Waar is de bezwering?

 

Met de woorden is ze mij begeven.

 

Machtloos ben ik, en moet verder leven.