Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 291]

Leukotheia

Toen hem 't stugge heimwee nog verteerde,
Eenmaal 't oud geluk terug te vinden
Op 't eiland waarvan hem tegenwinden
Jaren lang als godenadem weerden,

Zat hij staag op kimmen, eeuwig dof,
Hoewel oud-bevaren Argonaut
Eigenlijk met de golven niet vertrouwd,
Tot den noodlotsstond toen zij hem trof,

Reeds verdord van 't eeuwig varen zonder
Ooit een storm, ontmoeting of gevaar.
Plotsling zag hij haar nabij: blank onder
't Groen gewelf van hooggeklommen baar,

Scheurend door 't verblindend schuim dat rees
Door de dwarrelende zwarte haarwrong;
Borst, gelaat een felle openbaring,
Haar leest nog verheimlijkt onderzeesch.

Hij wou haar opheffen, zij zich bloot-
Geven, reeds toereikend, maar ging zonder
Teeken in denzelfden golfslag onder;
Hij bleef als gebroken in de boot

[p. 292]

 

Over het gesloten water hangen.

 

Met één golf verscheen en ging voorbij

 

De ongenaakbre. Hij bleef leeg, tot weer verlangen

 

Hem vervulde in steeds klimmend tij.

 

 

 

Sinds heeft hij zijn blik niet afgewend

 

Van de zee; haar wisselvallige golven

 

Heeft hij een voor een doorgrond,

 

Als een alziend heerscher zijne volken.

 

 

 

Zij vervulden niet: hij bleef gelooven

 

Dat een hunner haar opschuimend bracht

 

Met het zachte donker weer te boven,

 

Want ook de eerste was door niets verwacht.

 

 

 

Het is zeker dat het machtig diep

 

Elk geheim zelfzuchtig onderhoudt;

 

Hij had haar dien nacht alleen aanschouwd

 

Daar een grooter liefdewezen sliep,

 

 

 

En kon het gebeuren dat het, dronken

 

Van een luiden en langen orkaan,

 

Haar niet meer bewaakte, dat zij aan

 

Zijn boot steun vond, hem voorgoed geschonken?

[p. 293]

 

Hij kon zelfs de' oceaan misleiden,

 

Turend naar azuur en kimmenronde,

 

Voor het water hoog, en toch terzijde,

 

Ook zijn diepste donker fel doorgronden.

 

 

 

En als was hij jager, niet het wild,

 

Bleef hij dag en nacht 't gebied beloeren

 

Dat zijn heil hem dorst te ontvoeren,

 

En zoo werd zijn leven blij verspild:

 

 

 

Huis- en strijdgenooten, kroost en gade

 

Zocht hij niet meer, waren hem geen reede.

 

Hij ontving met één slag de genade

 

Van een golf, en wachtte altijd een tweede.

 

 

 

Zij kwam nimmer. Toch vond hij in haar

 

Zijn geluk. Hij heeft haar trouw gestreeld

 

Met zijn aandacht, met de zee gedeeld,

 

Eigenlijk fier op zijn medeminnaar.