Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 289]

De Reiziger

Geen verroerde in slaap; hij stond stil, huivrend,
Gekomen buiten den laatsten muur
Om 't bestaan dat inkromp toen hij ging;
Maar hun klamme adem, walmend vuur
Bleef hem bij totdat, vervolging stuitend,
Een woest dal, achter zijn voetstap sluitend,
Tusschen Stiltes borsten hem ontving.

Sedert zwierf hij voort, niet meer beschouwend
Noch vermoeid, of hij niet verder trok
Maar de landen langs zich stroomen liet,
Of hij overzweefde als een vlok
Die, op vaste driften toevertrouwend,
Onder zich de wereld wentlen ziet.

Ieder Eldorado werd toeganklijk:
Eilanden in steilen klippenkreis
Bloeiend als een scherf van 't paradijs,
Meren in bergbekkens opgehouden
Mijlen boven zee in reine koude,
Vroege steden die de Inca's bouwden,
Zag hij, stonden in hun diepe kom.
De enkle vrouwen die als priesteressen
Van steriele schoonheid zich behouden,
In zelfzucht volleerd geen liefde lesschen,
Waren hem toegeeflijk en aanhanklijk,

[p. 290]

 

Hem, den eenige die niet te houden

 

Was in haar albasten heiligdom.

 

 

 

Altijd liever vond hij onderkomen

 

Bij zachtmoedige, rampspoedige rassen,

 

Naar randen van de aard geweken,

 

Die in uitgedoofde kraters wonen

 

Achter onbegaanbare bergpassen,

 

Ofwel op versmallende strandstreken.

 

Onder hunne hutten bleef zijn bloed

 

Lang rustig; daar hoopte hij zijn dood

 

Over zwarte waatren te zien komen

 

Als een vrouw, maar blond en goed en groot,

 

Die, zijn laatsten angstigen levensmoed

 

Stillende, hem in haar armen sloot,

 

Overdroeg in veilge wijde droomen.