Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 207]

Landelijke Liefde I

Wij stonden gebogen over den vliet;
Daaronder leken onze gezichten
Ziende uit een toekomst, toen een lichte
Rimpeling ons glimlachen liet:

Ons spiegelend zooals wij niet
Meer konden zijn. Nooit meer? Ik vroeg haar:
‘Laat alles worden zooals vroeger.’
Zij gaf geen antwoord. Haar voetje stiet

Een steen in 't water en terstond
Verdwenen we. Zoo was het altijd:
Verschijnen, verdwijnen, weerzien, afscheid,
Zoeken in elkaars oogen en mond.

Een zoen, niet bij machte kortstondige weelde
Te geven, dien alleen het voorgevoel
Van het wellicht voor 't laatst te doen
Een zekeren ernstigen wellust verleende.

[p. 208]

II

Op de golven vindt de zon verstrooiing,
Langs basaltblokken en sloepen voor
Anker trekt de vloed een vage voor,
Zacht schuim spoelt tegen de steenen glooiing.

Achter moerbeiboomen ligt haar huis,
Een hardsteenen, hoogbegroeide hoeve.
Door den moestuin naar den lagen oever
Daalt een pad van blinkend schelpengruis.

In de gevelspits heeft zij haar kamer:
Schuins verloopt de zware bruine balk
Naar een muur van schilferende kalk.
Kamerrozen staan voor beide ramen.

'k Weet haar levenswijs: namiddags laat
Ligt zij stil in de omsloten zwoelte
En geniet zich in ontbloote koelte,
Of verwisselt langzaam van gewaad.

Ik hoor tonen, ver, als door een kier;
Zit ze niet van Sylvia te zingen
Met die stem van herfst en schemeringen
Voor het langzaam en ontstemd klavier?

[p. 209]

 

Wonder zou dit zijn: haar weer bezoeken,

 

'n Andre, of de vroegre weer te vinden:

 

Grillig droef of innig onverschillig.

 

Nam ze 't leven, wacht ze nog gewillig?

 

Ik zal het geluk maar liever zoeken

 

Achter de' einder, in de verte, in den blinde.

[p. 210]

III

Het regende in den avond, zacht en tergend.
Overgebleven bloesems bezwijmden.
Wij gingen samen, verlangens verbergend
Nog niet beleden, niet meer geheim,

Los van elkander, toch gedurig
Toenaadring zoekend - uit de wijde
Onzekerheid ontstond geen vurige
Plotslinge ontroering die ons bevrijdde;

Ingenomen bij 't gaan in den nevel
Door een veege betoovering
Die onvervuld bleef en overging
In een verzwegen, verbeten wrevel.

't Was of angstwekkend snel en schril
Liefde in onze zielen dorde.
Zij nam haastig afscheid, dacht: ‘Ik wil
Liever nog niet gelukkig worden.’

Nu is het te laat, waarom toen niet door
Onverhoeds aanrakende monden
En armen om bevende schouders gewonden
't Geluk ontbonden, nu voorgoed teloor?