Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 95]

Schijndood begraven?

In de verlaten kamer was het stil,
Of de aarde er al meters hoog op lag,
Haar zwarte evening van nacht en dag
Over de ingeslootnen bracht. Met geen verschil
In trilling of geruisch lieten hen de minuten,
Vervuld van ergens, hooren
Dat ze andre waren
Dan die te voren
Gingen in de geleedren
Van langgeleden verslagen jaren
Verloren.

Was deze kamer een gesloten kist,
Die dreef in ondergrondschen vloed
Over in 't donker vallende golven
Met nooit geschokten spoed,
Als in een weeken vollen mist
Eeuwigzinkend bedolven?

Er waren wezens die nog leefden;
Een vlinder
Zocht spleten in den gaven wand:
Wieksidderend gezang;
Maar dit werd minder.
Er lag een vrouw
Wier wimpers op de wangen beefden.

[p. 96]

 

Was het van leven,

 

Van zenuwtrillingen die zich begeven?

 

Of lag zij hoonlachend er tusschendoor te turen?

 

Maar 'k heb haar fel gefolterd - zij heeft niet geschreid.

 

Wie weet wie nu nog lijdt?

 

De kamer, pijnkristal gestold uit vage vuren?

 

Die wezens op de martelbank der tijd?

 

 

 

De stilte?

 

Die wachtte ademloos,

 

Die gaf zich over weerloos broos;

 

De stilte stond te smeeken

 

Om het geweld dat haar ten lest zou breken.

 

Het kon nog een seconde duren,

 

En ook wel... eeuwigheid.