Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 87]

III

[p. 88]

De Vazal

Liever dan te heerschen over velen,
Welke een wil die machtig op hen stroomt
In hun almacht breken en verdeelen,
Zooals water 't licht verdiept, verdroomt -
Bleef hij glorieloos, in zich verzonken,
Ging eerst dienen, donker en devoot.
Jaren stond hij achter bij de edelen
Die hem hoonden of geen aandacht schonken,
Tot hij, doorgedrongen, kon bevelen,
Zeetlend in de ziel van den despoot,
En genoot, wanneer de ongenade
Trof de hovelingen die hij koos.

Vrouwen zocht hij niet te naadren, zelf te vrouwlijk;
Zij verachtten hem als machteloos,
Maar ontstelden, voelden zich verraden,
Als zijn zwijgen streek langs haar vertrouwlijk
Onderhoud, dat zij doorzochten
Plotsling angstig naar een roekloos woord,
Dat haar schandvlekte en doodlijk schaadde...
Want 't was mooglijk dat hij 't had gehoord,
Zelf nog zalen ver, om gangenbochten:
Hij wiens denken dwingen kon tot moord.

[p. 89]

 

En zooals de steen der wijzen

 

Iedren bloei verstijven zou tot goud,

 

Kwam zijn macht over de lustpaleizen,

 

Zingenot verkeerde in afgrijzen,

 

Trouwe lieven zochten schuldbewijzen,

 

Angst tastte aan met dood verzoende wijzen

 

En de stoutste achtte op lijfsbehoud.