Serenade

[p. 16]

Pierrot

De maan, volkomen rond,
Rijst in den nacht;
Soms kraken, op den grond,
Wat takken, zacht.

Pierrot beschaduwt in
Gepeins den witten muur;
't Is voor zijn eeuwge min
Weer 't bitterst uur.

Hij lokt een puren toon
Uit zijn gitaar,
Maar eindigt in een schoon
Vergeefsch gebaar.

Dan komt een fel moment
Van spijt en trots:
Hij zwaait zijn instrument
Als een strijdknots.

Geen vijand wordt den helm
Op 't hoofd verplet,
Hij tuimelt, half bedwelmd,
In 't rozenbed.

[p. 17]

 

Waar hij, in de' ochtendstond,

 

Huivrend ontwaakt,

 

Door vochten meisjesmond

 

Licht aangeraakt.

 

 

 

Zij lacht, dus opgelet:

 

O, schande! op witten muur

 

Staat in zwart silhouet

 

Zijn droevige figuur,

 

 

 

Geknakt in zielsverdriet:

 

‘Zoo was jij gisternacht.’

 

- ‘O feeks! dat heb jij niet,

 

Maar Edgar Poe bedacht!

 

 

 

Duivelsche Violet,

 

'k Ben geen Black Cat,

 

Jij hebt in houtskool het

 

Visioen gezet.

 

 

 

Ik ben niet aan den drank,

 

Geen zwarte moord

 

Bevlekt mijn ziel, die blank

 

Jou toebehoort.’

[p. 18]

 

Zij zijn omstrengeld dan

 

De rozen ingezonken,

 

Gevallen englen van

 

Verrukking dronken.

 

 

 

's Avonds maakt weer zijn spook

 

Den maneschijn onveilig,

 

Verzuchtend: ‘Liefde is rook

 

En de Smart heilig.’