Een eerlijk zeemansgraf

[p. 20]

Spaansche kust

't Schip heeft mij om de wereld voortgebracht:
Het trok, staag varend bij dag en nacht,
Een strakke lijn door ronde oneindigheid,
Door eindloos effen ruischen begeleid.
Ik zag de eilanden zoo laag en klein
Dat zij als weggedreven tuinen zijn
Met hun rood zand en wiegende mangroven
En 's nachts de Groote Beer onderste boven.

Des daags de dans die uit de diepten bloeit;
De golfgedaanten hielden mij geboeid,
Geen schip, geen rotsklip die hun rei doorbrak,
Tot eindelijk weer een kust zijn hoofd opstak,
Een vaste rust voor mijn verijlend staren.
Ik zag de bergen weer, de starre baren
Van de verheven verre rotsenstaten,
Hun steile flanken, schaduwvolle gaten,
Hun kruinen door de gele zon gezalfd,
Terwijl de branding om hun basen zwalpt,
Zijn dreun doorbulderend tot in hun arkanen.
Van verre volgen, zwaluwklein, tartanen,
Spitszeilig rank, de bochten van de kust,
Boven de diepte op hun tuig gerust.

Daarboven bloedt een vurig avondrood
Heldhaftig op besneeuwde pieken dood.
Aan hachelijke helling hangen forten.
Afbrokkelende witte steden storten
Op den zeeoever toe, de glooiing af.
Over een rotskaap breekt een wolk de staf
Van een vuurtoren, eenzaam op zijn kaap,
Bij zonlicht in een lichteloozen slaap

[p. 21]

 

Maar door het traag omgrauwend avonddalen

 

Slingert hij, trouw bij nacht ontwaakt, zijn stralen,

 

In regelmatig weerlicht in den nacht.

 

Dan zijn het weer de nacht en de oceaan

 

Waarin gedaanten schijnsels ondergaan:

 

Oceaan het eenige machtige element,

 

Die alles overstroomt en overstemt,

 

Nacht, die 't bewustzijn vol vermetelheid

 

Opneemt in goedige vergetelheid.