Een eerlijk zeemansgraf

[p. 19]

Kustland

Het wordt verteld van een kustland,
Afgelegen en smal langs de zee,
Dat oude visschers, niet meer zeewaardig,
Hun vermolmde sloepen na den laatsten tocht
Trekken hoog op het strand,
Boven de verste vloedlijn.
Zij kantelen het schip
Dat hen de golven over droeg,
Dan ligt het hulpeloos;
Zij houwen in zijn murwgeworden wanden
De vensters voor het laatste staren over zee:
Uit het geschonden schip
Dat hen over de golven droeg,
Nu hun stilliggend doorwachtend leven herbergt,
Bewoonde doodkist.

Wij, die het zwerven nog liefhebben,
Wij, die nog lang zullen zoeken
Na iedre nederzetting
Vertrekken voor andre verlokkingen,
Lief, zullen wij, na het eindigen
Van iedren verlangenstocht,
Uit onze onrust moeten maken
Een kort bestaan om daarin roerloos
Als de eerste vormelooze weekdieren
Te wachten op onzen dood?