Dagboekfragmenten 1940-1945

Secretaresse, 18 jaar - Eindhoven
Donderdag, 1 Februari 1945

- Ik zit zo vreselijk in de rats over al onze vrienden en familieleden in het nog bezette gedeelte van Nederland. Twee weken geleden hadden we bijvoorbeeld een bericht waarin o.a. stond dat een stuk van een V-1 in Monster was terecht gekomen. Misschien is er wel iemand van tante Mélie gedood of gewond. En als ik hoor van Bilthoven en dan zelfs de straten

[p. 526]

met huisnummers waar generaals of Headquarters zijn, bijvoorbeeld in de Hasebroekseweg (Hannie Kwantes!) of Soestdijkerstraatweg waar Agnes misschien zit ... En dan hoe ze in de Euterpestraat het Gestapo hoofdkwartier gebombardeerd hebben in Amsterdam of het SS. station in The Hague .... En dat alle levensmiddelen fabrieken in Zaandam ('t vorig jaar al!) opgeblazen zijn en de fabriek van eenmanstorpedo's is gebombardeerd en vlakbij tante Mélie op Ockenburg vliegende bommen worden afgeschoten ... En dan praten ze thuis over die dingen en ze weten nergens iets van en dan moet ik mijn mond maar houden. - En hoe in Venlo gemiddeld per week 70 kindertjes onder de 2 jaar sterven door gebrek aan levensmiddelen, melk vooral.

't Is erg depressing; ik ben werkelijk niet in een opgewekt humeur te krijgen En dan al die convoys te zien en te weten dat die allemaal naar het Noorden gaan ... Binnenkort komt het grote offensief.

Ik viste eens bij Moorehouse en die zei dat het Noorden ‘soon, very soon’ bevrijd zou zijn. Of ik soms mee wilde gaan? Ik heb natuurlijk gezegd dat ik dolgraag mee wilde on move. Eerst misschien als 't niet hard opschiet Utrecht of The Hague, maar dan wordt 't natuurlijk Duitsland. En tóch zou ik 't willen.

Vanmiddag hoorden we 't nieuws: de Russen zitten nog maar 60 km van Berlijn af!! Niet eens volgens hun eigen berichten nog, maar according to the German News Bulletin!!!! Als 't zo doorgaat zitten ze over twee weken hier! Maar de moffen beginnen nu Holland te verlaten: in Leiden is de noodtoestand al afgekondigd en de moffen worden daar teruggeroepen achter de IJssellinie.

Wat is 't toch heerlijk dat we thuis de telefoon weer terug hebben. Moeder gebruikt 'm werkelijk, de hele dag. Vanmorgen werd er door 't Militair Gezag opgebeld dat alle invallers die Dinsdag mee met de kinderuitzending naar Engeland zouden gaan, uit moeten vallen. En juist zat die arme Adri met 38.6° koorts achter de kachel. Van de diphterie-inspuiting. Bill is vanmorgen niet met het vliegtuig naar Engeland vertrokken omdat het te slecht weer was. Nu gaat hij morgenvroeg. Die bofknol.

Mary is vanavond met Carr en Moorehouse naar een show geweest. ‘Jaloesie’ Ze vond t wel goed.

Ik denk dat overmorgen hier het offensief voor de bevrijding van de rest van Nederland zal beginnen. In Belgie en Luxemburg is het front ook al in beweging gekomen. Vanmiddag heb ik een foto van

[p. 527]

Bridget gemaakt. Zouden Bill en zij ooit een paar worden? Ik zou dat enig vinden! Alle twee officierskinderen, och, waarom niet? Vanmiddag, nadat we het goede nieuws van het russische front gehoord hadden, kwam Bill de typing room binnen huppelen en klapte in zijn handen en zei gnuivend dat hij ‘Victory-day’ wel in Londen zou meemaken, zou vieren.

Ik vroeg hem, wat hij met ‘Victory-day’ bedoelde: de dag waarop Amsterdam of den Haag bevrijd zou zijn of de dag, waarop de Russen Berlijn binnen zouden trekken.

Geen van beide bleek het te zijn: ‘Victory-day’ was de dag van de overgave van de moffen. Maar ik geloof, dan ze taaier zijn dan we nu hopen.

Maandag 12 Februari

- Captain Carrington is vandaag naar Nijmegen. Zou hij daar soms in de toekomst naartoe ‘moven’? Ik hoop 't maar van niet. Laat ze toch alsjeblieft zolang mogelijk hier blijven.