Dagboekfragmenten 1940-1945

Huisvrouw, 59 jaar - Den Haag
4 September 1944

- Wij zijn onze radio kwijt, juist nu wij hem zoo noodig hebben. Iemand moet ons verraden hebben, ik denk een van onze buren. Gisternacht werd er bij Klausen hevig gebeld, het was drie uur. Ik werd er wakker van en maakte Geurt ook wakker, Wat zal dat zijn zoo midden in den nacht. Wij hoorden Klausen naar beneden gaan met de lift en daarna weer naar boven komen en wij hoorden verschillende zwaren stappen op de gang. Daarna wordt er hevig op onze bel gedrukt, groote schrik. Ik gauw Mijnh. en Mevr.^* wakker gemaakt, maar aangezien de deur van hun slaapkamer vlak tegenover de buitendeur is, kan ik ze niet weg moffelen. Enfin, Geurt deed open, want zij bleven bellen, en meteen stapten er zes kerels gewapend en in uniform binnen, eerst bij mij in de slaapkamer en vroegen mij, waar is de radio? Ja, je hebt een radio! en zeg maar gauw waar die is, brulden zij. Onderwijl waren er al drie naar de huiskamer geloopen, en zagen daar de radio in volle glorie staan. Jo had nog een zwakke poging gedaan om het te ver-

* Twee Joodse onderduikers.

[p. 384]

stoppen, maar zag het hopelooze hiervan in. Alle zes schaarden zij zich om de radio, waarvan Jo handig gebruik maakte om Mijnh. en Mevr. de deur uit te loodsen, die gingen toen maar in het donker de trappen af, op zoek naar een deur waarachter zij konden verdwijnen, wat hun niet gelukte, omdat alles op slot was, en zij hadden niet de sleutel, waarmede zij al eens geoefend hadden. Die oefening was ook niet berekend geweest op dat de monsters direct bij onze bovendeur zouden bellen, maar was afgestemd op de benedenbel, dan hadden wij immers tijd genoeg gehad om ze te laten verdwijnen.

Onderwijl stonden de zes helden de radio te bewonderen en in te pakken en één van hen zei schamper: ‘jammer hè voor de laatste tien dagen?’ Nou hij schijnt een voorziende geest te hebben gehad, want de geallieerden zitten nu al in Maastricht, dus kan het best zijn dat wij over tien dagen bevrijd zijn. Maar op dat oogenblik waren wij geen van allen in stemming op daarop in te gaan, dus zwegen wij, maar Jo nam de gelegenheid te baat, om de nieuwsberichten die wij van de heele week toevallig nog in de la van het buffet hadden liggen, in haar directoir te stoppen. Kees B. neemt ze anders altijd Zaterdags mee, maar nu had hij ze toevallig hier gelaten, omdat hij voorzichtig moest zijn, daar er weer razzia's gehouden werden. Met dat al hadden wij er leelijk mee in kunnen loopen. Geurt moest zich aankleeden en werd bevolen mee te gaan. Rob zijn kamer werd nog even doorzocht, maar zij lieten hem verder ongemoeid. Zij gingen nu gelukkig gauw weg, maar namen meteen nog naast ons een onderduiker mee, die zeker ook verraden was. Wij zaten nu in zak en asch, waar zij Geurt naar toe zouden brengen en of zij terug zouden komen om onze boel in beslag te nemen. Van Mijnh. en Mevr. hebben zij geen notitie genomen, hoewel zij Mevr. op de trap in haar pyama tegen kwamen en haar vroegen of zij aan het wandelen was, waarop zij haar bloed voelde verstijven ‘zooals het heet in romans’ zij dacht: nu is het gedaan met ons, maar zij lieten haar ongemoeid, dachten zeker dat het een andere bewoner was. Mijnh. liep in zijn consternatie op bloote voeten naar beneden en toen de zes bandieten met Geurt erbij weg waren, gingen Jo en Rob Mijnh. en Mevr. weer opdiepen. Wat hadden zij in doodsangst gezeten, en wat zijn wij daar als door een wonder door gerold. Want dit was heel wat erger geweest dan de radio als zij dit hadden ontdekt.

Wij hebben 's morgens al van alles naar beneden gebracht, uit angst dat zij terug zouden komen. Leyenaar kwam al vroeg hier, hoewel

[p. 385]

het Zondag was, om te vragen of hij ergens mee kon helpen. Hij was met de toestand op de hoogte, omdat zijn zoon, die ook onderduiker is, beneden slaapt. Hij had wel nergens iets van gemerkt, maar, Jo en Rob gingen hem het 's morgens vertellen, hij schrok geducht ‘ben ik daar even goed afgekomen’ zei hij. Wij waren nog druk aan het sleepen toen Geurt plotseling, het was ongev. 11 uur 's morgens, weer voor ons neus stond, hij was weer vrijgelaten, op voorwaarde dat hij maandagmorgen voor 12 uur ƒ500.- stortte en de kwitantie op het nassauplein bracht bij de moffen. Die zes bandieten, die 's nachts bij ons waren geweest waren Nederlanders!!! of te wel landverraders!!! Geurt natuurlijk hevig van streek over de angst die hij had uitgestaan, met een kalmerend middel hebben wij hem in bed gestopt en 's avonds was hij er weer overheen...