Dagboekfragmenten 1940-1945

Officiersvrouw, 64 jaar - Beekbergen
2 Juli 1943

- Dat was eergister een consternatie toen Koldenhof, de dorpsagent, me opbelde en me mededeelde dat 'k den volgenden dag om 3 uur bij de Sich[erheits] Pol[izei] te Arnhem moest verschijnen. Waarvoor zou 'k ter verantwoording geroepen worden?!? 'k Had al zóóveel op m'n geweten! Enfin - 'k ging dan gister - mevr. Dikkers vergezelde me - naar Arnhem en was om 3 uur waar

[p. 321]

'k moest zijn. In de wachtkamer - waar portretten van Hitler en Goering hingen, bah! - ontmoette ik verscheidene menschen, eenige zéér nerveus. - Eindelijk, ongeveer ½5 ('k had om 3 uur m'n kaartje afgegeven) werd 'k boven gebracht 'k Was héél héél kalm - hoewel 'k voor 50% verwachtte naar Vught gezonden te worden - daartoe had 'k ook m'n koffertje met toiletartikelen, benevens een stevig ontbijt, meegenomen

'k Zat dan boven voor een schrijftafel, waarachter een onzer beschermers - links van die schrijftafel stond een tafeltje waarop een schrijfmachine en er achter een typiste - na m'n verhoor of liever gezegd tijdens 't verhoor moest die 't rapport schrijven dat 'k te onderteekenen had - Na een paar minuten stilte begon m'n ‘vrind’ met te zeggen (in 't mofs) dat 'k zeker wel wist waarvoor 'k had moeten komen waarop 'k ontkennend in 't Nederlandsch antwoordde. - Toen haalde hij een brief tevoorschijn dien 'k eenigen tijd geleden naar Boedapest gezonden had. - 'k Had er o.a. ingeschreven dat we zoo bedroefd waren omdat ons mooi aan de spits staand Nederland 3 jaar geleden overvallen was - dat we zoo verlangden naar onze geëerbiedigde Koningin en naar gerechtigheid, vrijheid en --- eten Vooral over die gerechtigheid bulderde de vent en wat hier dan geen gerechtigheid was waarop ik antwoordde hem steeds vol aanziende: ‘de Jodenvervolging - ook Joden zijn kinderen Gods’. Tot m'n verwondering zeide hij hierop niets. ‘U denkt vrijheid te krijgen door de Tommies’ zoo ging hij verder waarop ik weder antwoordde: ‘met of zonder de Tommies maar vrij komen we’ ‘maar U gelooft toch niet dat de Koningin ooit terugkomt’ zei hij toen, waarop ik weer: ‘onze Koningin komt terug daarvan ben 'k vast overtuigd’ Toen hij ‘niet zoo lang de duitschers er zijn’ ‘neen’ zei ik ‘eerst de duitschers eruit en dan onze Koningin er in naar wie we zoo heel erg verlangen’ Toen sneerde hij: ‘U weet dar 't niet waar is en wat zou Nederland ook moeten beginnen zonder koloniën’ waarop ik antwoordde: ‘ook onze koloniën krijgen we terug - daarvan ben 'k vast overtuigd’ Die overtuiging deelde hij natuurlijk niet! - Nu ging dat allemaal niet zoo mak als 'k 't hier neerschrijf - af en toe blafte hij me aan, vooral als hij me niet begreep en zich verbeeldde dat hij me op een leugen betrapte! Maar ik was paraat en bad God me te helpen de goede woorden te kiezen: enfin 't eindigde dan hier mee dat 'k 't rapport moest onderteekenen waarin o.a. stond dat 'k niet deutsch feindlich (!!!!) was - tenminste dat 'k

[p. 322]

daarom niet naar Boedapest geschreven had - de vent was n.b. begonnen met te zeggen dat 'k 't wèl was en terecht! Maar op zijn vraag of 'k dien brief geschreven had om Hongarije tegen Duitschland op te hitsen had 'k ‘neen’ geantwoord - ‘waarom dàn’ had hij daarop gevraagd en 'k antwoordde de waarheid getrouw ‘omdat 'k m'n vrienden in Boedapest wilde laten weten hoe 't hier in ons Nederland op 't oogenblik is’ En 'k haalde daarbij aan dat mevr. Földesay in B[oedapest] mij geschreven had dat zij in de bioscoop Mussert, Nederlandsch leider!!! had gezien en nog meer dat me heelemaal niet beviel. 'k Zei den vent ook dat 'k Mussert alleen met een M. had aangeduid. - Dit omdat hij me aanblafte dat 'k met die M. de moffen bedoelde. En of ik al beweerde dat 't niet waar was - de stomme vent hield voet bij stuk waarop ik hem aanraadde dat hij moest trachten den brief in handen te krijgen die mevr. Földesay mij geschreven had en waarvan zij misschien een copie bewaard had! Ik zelf had dien brief boos verscheurd - verbeeld je onze Koningin zoo te negeeren terwijl mevr. Foldesay wist hoe 'n vurige Oranjeklant ik ben - Tegen al m'n woede in bleef ik kalm en antwoordde hem uitvoerig wat hem natuurlijk op z'n spraak sloeg - hij had al zooveel angstige menschen bij zich gehad. -

Na ruim een uur bracht een z.g. Nederlander die even bij 't verhoor geweest was me de trappen af en vroeg: ‘hoe heet U toch?’ Waarop ik antwoordde ‘'k heb een mooien naam, een Bijbelschen naam’ en zoo vloog 'k de vestibule door naar buiten - licht en gelukkig dat 'k uit de klauwen gebleven was! Bij m'n thuiskomst vond 'k een prachtig commentaar op Musserts daden (lafheid) dat op 't oogenblik circuleert.