luiers drogen. En dan iedere moeder individueel voor ‘me kind’ een klein pannetje aardappelen, soep, stoofsla, want ‘me kind’ of zijzelf lùs geen koolsoep. Kind is ook vaak te verzwakt na reeks ziekte van 3-10 weken, moet extra gevoed.
Nu ik er tusschen met ziekenvoeding. Een deel 's nachts. Maar toch elke dag 4 ×, 5 × heet water voor bouillon gortslijm warmen, extra voeding warmen. Elke keer strijd, ‘me kind’ gaat voor. Moeten de zieken maar weg! Zelfs barakleidster zegt dan maar ieder voor zich zelf zorgen. Dus inplaats 8 × 1 groote hoeveelheid, 8 × 14 kleine hoeveelheden. En dan nog zooveel porties extra voeding!
Voorstel: laat toch aardappels en groenten gezamenlijk koken en verdeelen. Dat vertrouwen ze niet. En gelooven ook alleen in eigen kookkunst.
In alles zelfde individualistische kijk. Maar haar strijd voor eigen kind verscherpt door angst bij 't zien van zoveel wegteren en afsterven. Kinderen en moeders verslapt, extra prikkelbaar. Reeds 7-10 maanden!
Géén mogelijkheid tot objectieve kijk. Mijn 14 zieke buikloop kinderen tellen niet, zooals ook géén raam open kan als mijn kind zich blootwoelt en geen deur dicht gaat als doktersvisite is en een ander kind beluisterd wordt, maar mijn kind net een koekje moet hebben. Het is alles begrijpelijk maar hopeloos moeilijk. Zou 't overal zoo zijn. Of bij A'damsche J[oodse] volksvrouwen wel extra?
Auteursrechtelijk beschermd