Davids Psalmen

[p. 321]

120 psalm.

1.

Ik riep, in myn benaauwde daagen,

Tot God, den Heer, met deerlik klaagen,
En hy, tot myne hulp geneegen,
Sondt antwoord, naa ik was verleegen.
Red, Heer, my nu van valsche lippen,
Eer die myn ziel my doen ontglippen,
Verlosme van 's bedriegers tong,
Die naa myn eer, en leeven dong.

2.

O gy bedriegers, vol van boosheit,

Wat geeft uw tong u, door haar loosheit?
Wat vrucht is 't, datse, door 't beploegen
Van loogenland, u toe zal voegen?
Slechs scherpe pylen, als, geschooten
Van magtigen, door 't borstbeen stooten,
Met vuur, zo heet, in uw gemoed,
Als koolen van jeneevergloed.

[p. 322]

3.

Ai my, dat ik, by Mesechs erven,

Zo ruimen tyd, als vreemd, moest swerven!
Zo lang, by Kedars woeste soonen,
In syne wilde tent, bleef woonen!
En, als van God, en mensch verlaaten,
Noch woon by die den vreede haaten,
Wat valt dat voor myn ziele bang?
Helaas, het duurt haar veel te lang.

4.

Ik ben gansch vreedsaam in myn wandel,

En spreek ik dies van vreedehandel,
Sy grypen strax na pyl, en boogen,
En willen aan het ooreloogen.