Davids Psalmen


110 psalm. 1. De Heere sprak aldus tot mynen heere, Kom, sit om hoog aan myne rechterhand, Tot dat myn magt uw vyand bukken leere, En, voor uw voet, ten voetbank stel, en plant.
2. De Heere sendt, uit Zions heilge steede, Uw sterken staf aan u, als aller voogd, Want, sie, hy sei, heersch wyds, en syds, met vreede, In 't midden van uw vyanden verhoogt.
3. Uw krygsvolk draagt sich, in uw heirkrachts daagen, Dienstwilnlyk. Uw jeugd, in heilg cieraad,
[pagina 287]
Schaft u meer volks, dan 't druppels daauwt, na 't draagen, Des baarmoêrs van den vruchtbren daageraad.
4. De Heere heeft, in heiligheit, geswooren. En 't rouwt hem niet, dat gy de kooning zyt, En eeuwiglyk aartspriester blyft verkooren, Na d'ordening Melchisedeks gewydt.
5. De heere, naast uw rechterhand verheeven, Versloeg, o God, op synen grammen dag, De kooningen, die hem, door teegenstreeven, Lang tergden tot dien swaaren oorlogsslag.
6. In 't heidendom, daar richt hy alle standen, Het is alom vol dooden in hun bloed, Syn slaande hand brak 't hoofd van groote landen, Dat grouwlik trots geheerscht had, en gewoedt.
7. Hy drinkt, gebukt op weg, van dorst in 't jaagen, Slechs uit een beeks beroert afstroomend sop, Dies heft hy, nu syn vyand leit verslaagen, Syn seegbaar hoofd, om hoog, van 't aardryk, op.