Davids Psalmen

77 pslam.

1.

God zal myne stemme hooren,

Want ik roepe tot syn ooren,
Jaa God luistert naa myn stem,
Want myn bidden is tot hem.
Onder myn benaauwde daagen
Socht ik God, den Heer, met klaagen,

[p. 190]

 

's Nachts ook stortte sich myn hand

 

Tot hem uit, om onderstand.

 

2.

Nimmer liet sy af van smeeken,

Ingehaalt, en uitgesteeken,
Myne ziel, te vol van pyn,
Weigerde getroost te zyn.
Schoon ik dachte, God is goedig,
Ik misbaarde twyffelmoedig,
Jaa, door 't peinsen dat ik dee,
Wierdt myn geest bestulpt van wee.

3.

Gy hield alle bei myn oogen

Wakker, op, en onbewoogen,
Dies ik langer, als te swak,
Van verslaagenheit niet sprak.
Doe doordocht ik d'oude daagen,
Die uw trouwe noodhulp saagen,
En ik sag de jaaren door,
Van al meenig eeuw te voor.

4.

Ook gedacht ik hoe ik speelde,

En met snaarenspel my streelde,
Wyl myn mond een danklied song,
Voor veel deugds, die ik ontfong.
Al den nacht, ontrust van smarte,
Ooverlei ik in myn harte,
En myn droeve geest doorsocht,
Of ik dit wel weeten mogt:

5.

Zal de Heer my heel verlaaten,

Als verstooten eeuwig haaten?
Siet syn goede gunst voortaan

[p. 191]

 

Syn beminden niet meer aan?

 

Houden syne goedigheeden

 

Eeuwig op, als afgesneeden?

 

Eindt syn woord, als sonder kracht,

 

Van geslacht, tot in geslacht?

Pause.
6.

Wil dan God syn naam vergeeten,

Van genaa, noch goedheit weeten?
Of is nu syn toorn zo groot,
Datse syn ontfarming sloot?
Eindlik sei ik, dit bedenken
Kan myn hoop, en troost slechs krenken,
's Allerhoogsten rechterhand,
Geeft wel licht een andren stand.

7.

'k Dacht dan, om my weer te sterken,

Aan des Heeren doen, en werken,
Jaa, ik dacht, bedaart van sin,
Op uw wondren van 't begin.
Vorders bleef ik, in gedachten,
Al uw werken diep betrachten,
Uwe daaden, eer gedaan,
Sag ik, met veel opmerks, aan.

8.

O gy God, uw weg, en treeden

Zyn doorgaans vol heiligheeden.
Groot is God, en wys daar by,
Wie is zulk een God, als hy?
Heer, gy zyt die God besonder,
Die daar wonder doet, op wonder,
Gy maakt ook aan 's weerelds end,
Onder t volk, uw kracht bekent.

9.

Uwen erm heeft, sonder hindren,

Jakobs soons, en Josefs kindren,

[p. 192]

 

Als uw eigen volk, verlost,

 

Uit net land daar 't slaaven most.

 

't waater sag, o God, u koomen,

 

't Waater sag u by haar stroomen,

 

En het schrikte, vol van wee,

 

Jaa den afgrond beefde mee.

10.

Dikke wolken gooten waater,

D'opperlucht gaf luid geklaater,
Haare stem schoot naa beneên,
En uw py-len swurven heen.
In dit ronde klonk uw donder,
En het blixemlicht, daar onder,
Glom, de weereld doorgevoert,
't Aardryk daaverde beroert.

11.

Uwe weg, en paaden waaren,

In de zee, door groote baaren,
En, na 't waater was gewendt,
Wierdt uw voetstap niet bekent.
Voorts gingt gy uw volk geleiden,
En 't, als kudden schaapen, weiden,
Door den staf in Moses hand,
En door Aarons medestand.