Davids Psalmen

32 psalm.

1.

Wel is die mensch aan groot geluk gekoomen,

Die sich de schuld syns afvals voelt ontnoomen,
En oover wien des Heeren heil sich strekt,
Zo dat die gunst syn sonden dicht bedekt.

[p. 71]

 

Wel gaat het dien, wiens onrecht God niet telde,

 

Noch immer op syn reekeninge stelde,

 

En in wiens geest bedrog, noch vals heit woont,

 

Maar die syn leed, misdee hy, dies betoont.

 

2.

Want doe ik sweeg, als dee ik geene sonden,

Wierdt myn gebeent verswakt, als oud, bevonden,
Terwyl veel smarts myn mond, den ganschen dag,
Aan 't brullen hiel, van 't quaad dat in my lag.
Want, Heer, uw hand was, dag, en nacht, met plaagen,
Zo swaar op my, dat ikse niet kon draagen,
Myn sap verging, tot ik verandert was,
Zo droog van brand, als 't dorre soomergras.

3.

Ik ging u dan myn sonde kenlik maaken,

En dekte van myn onrecht geene saaken,
Maar sei, 'k bely myn sondig stuk den Heer,
En gy vergaaft my 't onrecht, u ter eer.
Dies bidden uw godvruchtige beminden
U tydlik aan, terwylge zyt te vinden.
Ja komt'er dan een groote waatervloed,
Die raakt hen niet, sy blyven steeds behoedt.

Pause.
4.

Gy zyt myn burgt, en schuilplaats onder stryden,

Gy self behoed my voor benaauwde tyden,
Wyl ik, door u bevrydt, veel quaads ontging,

[p. 72]

 

Omrintge my met vroolik lofgesing.

 

O mensch, ik zal u, door myn leere, wysen,

 

Wat wandelweg gy, tot uw gang, moet prysen,

 

Ik geeve raad, die nut, en heilsaam is,

 

Myn ooge waakt tot uw behoudenis.

5.

Zy doch niet dom, wil naa geen paard gelyken,

Noch schyn een muil, die geen verstand laat blyken,
Welks muil men met gebit, en toomsel dwingt,
Wyl anders 't beest u aanvalt, en bespringt.
Aleeveneens werdt godloos volk gedreeven,
De Heere doet het seer veel smarts beleeven,
Maar syn genaa omringt den vroomen man,
Die sich geheel op hem vertrouwen kan.

6.

Rechtvaardig volk, blyft gy syn naam belyden,

En wilt verheugt u in den Heer verblyden.
Gy alle die oprecht van harten zyt,
Singt vroolik op, en maakt ook elk verblydt.