Davids Psalmen

[p. VI]

Kristelikke leesers, en singers,

Siet hier Davids psalmen, op de gewoonlikke wysen, in onse Duitsche taale, weederom op rym, als eene vrucht, die alleene, zo ik geloove, ooverig is van alle de vruchten des Diemermeeirs, welke noch korts de lusthof van Amsterdam pleeg te weesen Eene vrucht, door welke ik nu antwoorde aan zo veele vraagers, als my doorgaans hebben gevraagt, wat ik zo eensaam altyd, selfs in den guuren naaren winter, buiten was maakende. Eene vrucht, die, na ik van deselve, oover de twintig jaaren swanger, en ontrent de tien jaaren in een swaaren arbeid was geweest, ten laatsten gebooren, ontfangen is op de veeleerwaardige handen van vyf seer godsaalige, hooggeleerde, wyse, voorsienige mannen. Van welken, na dat de twee eersten, naamelik de H H. Joannes Coccejus, professoor der godgeleertheit te Leiden, en Petrus van der Haagen, leeraar der kerke deeser steede, door de dood veel te vroeg waaren weggenoomen, de dry lesten haar ook hebben gewasschen, en gereinigt, haar vorders de eere, en 't geluk aandoende, datse als getuigen over haar staan. De eerste van deesen is de Heer Petrus Schaak, ook kerkenleeraar, en schoolheer alhier. De tweede, my door hem, op myne vraage en versoek om noch een of twee aansienlikke getuigen, seer hoog aangepreesen, is de Heer Franciscus Burmannus, ook professoor der godgeleertheit, en bedienaar des H. Evangeliums te Uitrecht. De derde, my door

[p. VII]

deesen heer ook met grooten roem voorgedragen, is de Heer Jacobus Alting, meede opperleeraar der H. schrift, en Hebreeuwsche taale te Groningen. Alle dry, ieder, inter minora sidera, onder het kleindere gestarnte, zulk een helder groot licht der kerke, als de straalende sonne, en de glantsende maane de groote lichten des weerelds zyn.

Maar aangesien ik gisse datter veele, die my kennen, nu zullen vraagen, wat ik een swak, en ongeleert mensch my mogte onderwinden zo eene heilige, en swaarwigtige stoffe by der hand te neemen. Eene stoffe waar aan veele treffelikke geesten, in zo grooten getal, hebben gearbeidt, dat niet teegenstaande de slechtste van allen, na Dathenus, fraaijer, dan hy, heeft gerymt, nochtans de fraaiste self, door de veelheit der psalmrymeren, nu als in kleinachtinge schynt te koomen. Zo antwoorde ik ook, dat, vermids ik van myne jeugd af, zo eene groote walge hadde gehadt van Datheens half walschduitsche kreupele rymen, dat het my verdroot die van buiten te leeren, ik, in myne stille eensaamheit, myn groote dichtenslust niet vermaaklikker, eerlikker, noch nutter wist te boeten, dan aan deese heilige, sin, en schatryke stoffe. En zulks te meer, om dat ik seekerlik vertrouwde dat ik niet minder dan alle myne, voorrymers, dien ik grooten lof, en dank ben geevende, als my van allen bykans hebbende bedient, vry wat fraaijers den H. David ter eere zoude maaken. Want myn oogmerk was niet slechs om het doelwit, maar om de pinne des doelwits, te weeten, den rechten sin des H. Geests, in syne eige woorden, voor zo veel als onse taale die wilde lyden, en het rymperk konde inlaaten, met de noodige uitbreidin-

[p. VIII]

ge in rechtschaapen onverdraait Duitsch, en welgeschikte soetvloeijende vaarsen, en rymen, op haar punt te treffen. Zo dat ik daar na hebbende gemikt, dit werk is het geene het is.

Maar op dat de geene die dit werkjen met opmerk leesen, en met de nieuwe oversettinge vergelyken, en alsdan hier, en daar niet vindende de eige woorden van die oversettinge, my niet beschuldigen van dat ik iets segge 't geene niet waar schynt, zo ben ik genoodsaakt de zulken te waarschouwen, dat se niet al te voorbaarig hun oordeel spreeken. Want of schoon zulks wel anders gelykt, zo is het nochtans in der daad niet zoo. Want op veele plaatsen des Duitschen texts vindtmen woorden die juist de eige woorden niet zyn. Als by gelykenisse, grimmigheit vəor brand, of hette, verbolgentheit voor gloed, hand voor de palm des hands, vertrouwen voor toevlucht neemen, verhooren voor antwoorden, looven voor belyden, en diergelyke. Ook heeft de grondtext veele woorden, die men in onse taale, op twee, of dryderleijewyse, en nochtans van eenerleije beteekenisse, of ook weliet anders beduidende, anders kan, en mag oversetten. Doch wie op den kant ontrent zulke woorden syne oogen laat gaan, die zal meenigmaal de verklaaringe der eigenschappen sien aangeteikent.

Den sin belangende, gedraage ik my ook aan de getuigenissen van die welgemelde voortreffelikke verstanden, en voege daar alleenlik dit by, dat ik al eenige aartige uitleggingen van verscheiae gevoelens voorby ben gegaan, om onse gemeine ooversettinge te naader in te volgen.

[p. IX]

Behaagt u dit werk, gelyk ik hoope, zo dankt met my den goeden wonderbaaren God, die ook uit den mond der jonge kinderen, en suigelingen synen lof bevestigt, en krachtig lik verhoogt, leest, en singt hem ter eere, u, en anderen tot een stichtelik, en troostelik vermaak, en vaart wel.

Joannes Six van Chandelier.

t' Amsterdam, den 16 October, des jaars 1674.