Verhalen uit het land der bokkenrijders en der Teuten
(1978)–J.R.W. Sinninghe–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 151]
| |
De treurwilgOp Loor, ei gehucht docht bi-j Wieert stong langs unne graaf unne schoene treurwilg, dè met z'n tek bekans tot aan 't water kwoom. Wi-j op unne kieer de boore 's zondugs nao de paterskerk op de Beest (de Biest, een laan die leidt naar de Biesterbrug over de Zuid-Willemsvaart) ginge, blieeve ze bi-j de boum staon. Ze vonge 't vrieemdj, dat dè boum z'n tek zoee loot hange, en ze gove hi-j vuur allerlei rieeje op, tot Driek zach: ‘Zee je det dan neet? Dè boum hieet dorst, dè wiltj drinke, mer hè kan neet bi-j 't water kaome.’ ‘Dan zulle vè um us wat hellepe’, zagte ze en ze begoste oet alle macht aon de tek te trèkke. Wi-j de boum zich neet bewoeeg, zach Driek: ‘Ich zal aan den angere kant us gaon douwe, dan zaltj wel lukke.’ Zoee gezagdj, zoee gedaon. De boore trokke en Driek doedje. Opeins kraakdje de boum en dao kwaom unne groeete schuur in. Vol schrik loote de trèkkers los en de boum sprong weer recht, mer, ocherm, de kop van Driek zoot t'r tusse. De enger trokke aon Driek z'n bein, en opeens trokke ze um los, mer zunne kop bleef in de klem zitte. Toen reep ein van de voore ei jungske, det nowsgierig haai staon kieeke, en hè zach: ‘Menneke, loup tich uns gauw nao Driek z'n vrouw en vraog us, of Driek zunne kop in z'n alledaagse klak hieet laote zitte.’ (Weert).Ga naar eindnoot3. |
|