Verhalen uit het land der bokkenrijders en der Teuten

[p. 113]

Spotsagen

Waarom ze in de raad van Nederweert allemaal knikken

Wei'je woeëvör zen in'e raod van Nieëwiert allemaol knikke? Ze kónne neet angers; ze hebben noeëts angers gedaon. Nieëwiert en Mejjel haaien es ruzing over woeë de grens laag.

Ze zooie di-j zaak es tegooi oeterein doon, en de gemeindjeräöj zooie däörum tösse Nieëwiert en Mejjel bi-jeinkome. Wi-j ze deindanger tegekwome, haaie di-j van Mejjel ein groeëte moei, en di-j van Nieëwiert haaien allemaol eine kop wi-j eine glujige en dörfdje gei woord te zègke. Di-j van Mejjel vrogen al-mer: ‘Hi-j èst nog Mejjel, heh?’ En di-j van Nieërwiert knikdje mer jao. En ze knikdje zoeë haard det de köp van'e roadsleej mów dr nog nao staon.^1.

1. A. Vossen in de Bronk, VIII, (1960), bl. 78.

[p. 114]

Sittard en Nieuwstad

Sittart was waal es ei steedjen gebout; ronstrom logen wäl en muren, mer do en waas geine mert. Die van den Nüstad hauwen enne boter-, eijer- en vreuchtemert, mer do woren gein kouplü vöör te koupen en de buschen (oude Akense munt) woren der neet om te betalen.

Dou verennigden sich de wisen van den Nüstad, en do sagt einen: ‘Comfraters, wir en höbben gei krüts (kruis), en dat höb wir toch nöödig, en wir höbben eine mert dé wir waal kössen missen; wat dünkt üch, dat wir mit Sittart hendelden, wir kössen hün de mert överloten vöör ein isere krüts.

Se woren allemool van meinin' dat het denk (ding) de moote weerd woor om draan te denken. Den audsten sagt: ‘Kom aan, loten wir ens drop slopen, mörgen sülwer ei besluut nümmen.’

‘Aangenommen’, sagte se allemool. Se sliepen drop, dreuimden dervan, komen 's taags derno beiein en dou schicken se einen no Sittart om te ronsselen (ruilen). Het akkoort was achtrein (achter elkaar) gemaakt. Sittart gaaf het isere krüts, dotegen gaaf den Nüstad sinne mert.

Senjert (sindsdien) is Sittart ein stad en den Nüstad ein dürp, dat tou den naam van Futel kreeg, dé het so lang sal hauwen es ei stük van den Nüstad stoon sal. En wo sich ein Nüstadter läät seen, sal mir sich aaltiid in d' ooren sekken: ‘Do is eine Futelaer (ruiler) van den Nüstad’.^2.

2. Firmerich, Germaniers Völkerstimmen, tel III, s. 704-705.

[p. 115]

Een futelaar van Nieuwstad

Ense geeng enen Nüstadter verbii en herberg: dou reep eine van bennen et huus: ‘Do geit enne Futelaer.’

Dese keek wöst om, raapde enne stein op en gooiden em in de ruten. Den 'erbergier liep uut en pakde den futelaer vast, om em de ruten te doon betalen.

‘Achterein!’ sagt de futelaer, ‘häijen se mich uut diin huus neet gescholjen, ich häi in diin ruten neet gegooid.’

Den 'erbergier, dé sich mit gein wöörd liet betalen, pakde den futelaer den hood aaf en dese moos mit viif stüver överkommen, ee er sinen hood trük kreeg. Hä prompelde (bromde), mer dacht in sen eigen: ‘'t is slecht scheljen, mä nog slechter de ruten insmiten van einen.’^2.

2. Firmerich, Germaniers Völkerstimmen, tel III, s. 704-705.